บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 14 หน้า 2
พิมพ์พรกับเจิดนภามองบางอย่างตรงหน้าอย่างงงๆ สายตาของทั้งคู่เห็นพังพอนหน้าตาน่ารักที่วันชนะอุ้มอยู่
เจิดนภาร้องถาม “ตัวอะไรน่ะ ? แมวเหรอ หน้าตาแปลกๆ”
“พังพอน!” วันชนะตอบ
“พังพอน !!! เอามันมาทำไม เหม็นก็เหม็น” พิมพ์พรยี้
“ก็พวกเธออยากพิสูจน์นักไม่ใช่เหรอว่าคำแก้วเป็นงูหรือเปล่า ก็เอาเจ้านี่ไปพิสูจน์สิ ถ้าคำแก้วเป็นงูจริงก็ต้องกลัวพังพอน”
เจิดนภาอุทาน “พูดเป็นเล่น?”
ประกิตอธิบาย “ไม่เคยเห็นปาหี่ที่เขาเอางูมาสู้กับพังพอนแล้วหลอกขายยาหรือไง ร้อยทั้งร้อยพังพอนชนะ”
สมมาตรเสริม “สัญชาตญาณพังพอนปราดเปรียวกว่าก็ต้องชนะงูเป็นธรรมดา”
“พังพอนตัวกะเปี๊ยกจะไปสู้งูเจ้าแม่ได้ยังไง” เจิดนภาไม่อยากเชื่อ
“เอ้า! ถ้าอยากรู้ก็เอาไปสิ” วันชนะยื่นพังพอนให้เจิดนภา
แต่เจิดนภาไม่ยอมรับ “อี๋.... ไม่เอาอ่ะ!”
พิมพ์พรรับเอาไว้เอง “เอามานี่ ! ฉันจะพิสูจน์ให้พวกนายเห็นเอง” พิมพ์พรอุ้มพังพอนไว้ มั่นใจว่าจะต้องเปิดโปงคำแก้วได้แน่
คำแก้วหอบกระจาดใส่ข้าวต้มมัดเดินออกมา
ทศพลรีบตามมาดึงกระจาดไปถือเอง “เดี๋ยวพี่ไปช่วยขายนะ”
“ไม่ต้องหรอก อยู่บ้านนี่แหละ คำแก้วขายคนเดียวได้”
“แต่พี่อยากช่วย” ทศพลตื๊อ
“ต้องไปขุดท้องร่องสวนไม่ใช่เหรอ”
“ไว้ค่อยกลับมาขุดก็ได้”
คำแก้วอ่อนใจ รู้ว่ายังไงทศพลก็ไม่ฟังเลยปล่อยเลยตามเลย คำแก้วเลยจะเดินนำไปก่อน แต่ก็ต้องชะงัก คำแก้วเห็นพังพอนวิ่งมาจากไหนไม่รู้ อยู่ดีๆ ก็มาหยุดตรงหน้าเธอ ก่อนจะจ้องหน้าคำแก้วอยู่ครู่แล้วโก่งตัวขู่เธออย่างเอาเป็นเอาตาย
ที่หลังพุ่มไม้แถวๆ หน้ากระต๊อบทศพล พิมพ์พร เจิดนภา วันชนะ ประกิต สมมาตร และเชษฐ์กำลังซุ่มแอบดูอยู่ พิมพ์พรกับเจิดนภาเห็นพังพอนขู่คำแก้วใหญ่ก็หันไปมองหน้าวันชนะที่ท่าทางอึ้งไปนิดหน่อย
พิมพ์พรย้ำ “เห็นมั้ยฉันบอกแล้วว่านังคำแก้วมันเป็นงู”
วันชนะกับประกิตหันมองหน้ากัน เริ่มลังเล
เชษฐ์ส่ายหัว หน้าตาเบื่อๆ ที่ต้องมาทำเรื่องไม่เป็นเรื่อง “แค่นี้จะตัดสินว่าคำแก้วเป็นงูไม่ได้หรอกมันอาจกลัวคน”