บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 11 หน้า 7

“รีบไปเร็วเข้า !” กำนันแย้มสั่ง

“แต่ว่า...” สมุนท่าทางหวาดกลัว

“ระหว่างนังเจ้าแม่นาคีกับข้า เอ็งกลัวใครมากกว่าห๊า!”

สมุนกำนันแย้มตัวสั่นงันงก ยอมทำตามคำสั่งของกำนันแย้ม

หมออ่วมสำทับ “ไปโว้ย !”

ลูกสมุนกำนันแย้มถ่อแพออกจากฝั่งไปยังกลางแม่น้ำโขง

คำแก้วตามงูเขียว 2 ตัวมาจนมาถึงริมฝั่งเห็นแพของพวกกำนันแย้มไปไกลแล้ว

“พวกเรามาช้าไป กำนันแย้มเอาเทวรูปลงแพหนีไปแล้ว” ทศพลชี้บอก

“จบเห่ !พวกนั้นไปไกลแล้ว หมดปัญญาจะตามคืน” วันชนะเสียดาย

“ทำใจเถอะวะเพื่อน” ประกิตตบบ่าทศพลที่มองตามด้วยความเสียดาย

คำแก้วนึกถึงอดีตชาติตอนนาคีถูกท้าวศรีสุทโธนาคสาปเป็นหินหลังจากถล่มมรุกขนคร ภาพใบหน้านาคีหลอมภาพกลายเป็นใบหน้าเทวรูปทับใบหน้าคำแก้ว เห็นว่าเป็นดวงจิตดวงเดียวกันที่ผ่านภพผ่านชาติมาจนถึงปัจจุบัน

“อย่าเอาไป !!” สิ้นเสียงคำแก้ว ฟ้าผ่าเปรี้ยง! คำรามครืนดังไปทั่วท้องน้ำ

ทุกคนต่างตกใจ ไม่เว้นแม้แต่คำแก้ว งูเขียวทั้ง 2 ตัวเลื้อยลงน้ำไปทันที เมฆฝนครึ้มดำลอยละลิ่วเข้ามาบดบังพระอาทิตย์อย่างรวดเร็ว ลมพายุกรรโชกแรง ฝนเม็ดใหญ่เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา

“เฮ้ย ! ดูนั่นสิ !” วันชนะชี้ให้ทุกคนมองไปยังแพของพวกกำนันแย้มที่กลางลำน้ำโขง เห็นคลื่นน้ำเป็นระลอกคล้ายงูใหญ่สองตัว ว่ายอยู่ใต้ผิวน้ำ

ทศพลพยายามเพ่งสายตามองว่าสิ่งที่อยู่ใต้น้ำคืออะไรกันแน่

ลมพายุฝนพัดแรงจนหมออ่วม กำนันแย้ม และกอ แทบจะตกแพ หมออ่วม

กำนันแย้มเข้าไปยึดเชือกเอาที่ผูกเทวรูปเจ้าแม่นาคีเอาไว้แน่น “ไอ้กอ ! ออกแรงเข้าสิโว้ย แรงมีแค่นี้หรือไง”

“น้ำมันเชี่ยวเหลือเกินกำนัน จนข้าลิ้นห้อยแล้ว” กอพยายามถ่อแพต่อไป แม้ม่านฝนหนาจะทำให้มองไม่เห็นทางข้างหน้าก็ตาม

ทันใดนั้น แพก็ถูกกระแทกจากด้านใต้อย่างแรง กำนันแย้มตกใจตาเหลือก “แพชนอะไรวะ !”

“สงสัยจะหินใต้น้ำ” หมออ่วมคาดเดา

ใต้น้ำ งูใหญ่เลื่อมประภัส ฉัตรสุดา เอาหางฟาดแพไม้ไผ่เชือกที่มัดเทวรูปเจ้าแม่นาคีจนแตก

“แพแตก! ฉิบหายแล้ว!” กอร้องลั่น