บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 11 หน้า 9
หมออ่วมหันไปตอบกำนันแย้ม “อย่าลืมสิ เจ้าแม่นาคีเป็นนาค ไม่ใช่ผี ยิ่งอยู่ในน้ำ ก็จะยิ่งคืนกำลังมีฤทธิ์ยิ่งกว่าเก่าน่ะสิ”
กำนันแย้ม และกอช็อค คิดไม่ถึงว่ายิ่งเป็นการเสริมฤทธิ์ให้เจ้าแม่ขึ้นไปอีก
ที่บ้านคำปอง พิมพ์พรคุยกับทศพล “ในเมื่อเทวรูปนั่นก็จมหายไปแล้ว อาจารย์ทัศนัยก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอพิมพ์ว่าเรากลับกรุงเทพกันเถอะค่ะ อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับเรื่องเดือดร้อนอะไรอีก”
“ผมจะอยู่ที่นี่ ตามหาอาจารย์จนกว่าจะพบ”
“ดีไม่ดีอาจารย์ทัศนัยคงถูกนังเจ้าแม่จับกินไปแล้ว”
ทศพลยั๊วะ “อย่าพูดอะไรไม่เป็นมงคลได้มั้ยพิมพ์ ผมไม่อยากฟัง”
“แน่ใจเหรอว่าพลอยากอยู่ที่นี่เพราะต้องการตามหาอาจารย์ทัศนัย ไม่ใช่เพราะอยากใกล้ชิดอีนังคำแก้วสาวชาวบ้านนั่น” พิมพ์พรแขวะ
ทศพลถอนใจอย่างระอาในความขี้หึงของพิมพ์พร จึงเดินหนีไป พิมพ์พรยิ่งโมโห รู้สึกว่าทศพลตีตัวออกห่าง
ที่มหาวิทยาลัย รถจี๊ปจอดรออยู่ บุญส่ง สุภัทร และป้าอิ่มยืนอยู่ด้วยกัน ลูกหาบขนสัมภาระที่วางอยู่ด้วยกันขึ้นรถ
บุญส่งกุมกล่องไม้ที่ใส่ครุฑทองคำติดตัวตลอดเวลา “ไม่ต้อง! ฉันถือเองได้”
สุภัทรแปลกใจที่เห็นบุญส่งท่าทางหวงของ “ของในกระเป๋านี้ ท่าจะเป็นของสำคัญ”
“สำคัญแค่ไหน อาจารย์ก็น่าจะรู้ดี เพราะอาจารย์ก็เคยอยากได้มันมาแล้ว”
สุภัทรนิ่งคิด “ครุฑทองคำ ? ของมีค่าแบบนี้ คุณจะเอามันไปด้วยทำไม”
“สะสางเรื่องในอดีต !!!”
“คุณไปที่นั่นต้องการอะไรกันแน่”
“ตามหาลูกสาวผม และเผชิญหน้าศัตรูที่ทำให้ผมต้องพิการแบบนี้” บุญส่งยิ้มเย็น
สุภัทรชักเริ่มมั่นใจเข้าไปอีกว่าบุญส่งจะต้องมีเรื่องผูกพันอะไรกับบ้านดอนไม้ป่าแน่ๆ
“สัมภาระเรียบร้อยแล้วค่ะท่าน” ป้าอิ่มเอ่ยบอก
“รีบออกเดินทางกันเถอะ” สุภัทรเร่ง
“ดอนไม้ป่ามันเป็นดินแดนลี้ลับ ถ้าไม่ใช่เพราะยัยพิมพ์ จ้างให้ผมก็ไม่กลับไปเหยียบที่นั่นอีก” บุญส่งโขยกเขยกขึ้นรถไป
สุภัทรหรี่ตามอง สัมผัสได้ว่าบุญส่งมีความแค้นฝังลึกกับที่ดอนไม้ป่า รถจี๊ปเคลื่อนออกเดินทาง มุ่งหน้าสู่ดอนไม้ป่าทันที