บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 11 หน้า 8
พวกกำนันแย้มตกน้ำ ต่างว่ายน้ำกระเสือกกระสนเอาตัวรอด เมฆดำทะมึนรูปพญานาคชูหัวค่อยๆ เลือนหายไป พายุสงบ ท้องฟ้าสว่างใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น งูใหญ่เลื่อมประภัสร์ ฉัตรสุดา เลื้อยรัดเทวรูปเจ้าแม่นาคีค่อยๆ จมดิ่งลึกลงไปใต้สะดือแม่น้ำโขง
ที่ริมฝั่งทศพลมองไปยังเวิ้งน้ำ เสียดายเทวรูปนาคีจับใจ
วันชนะเข้ามาตบบ่า รู้ว่าเทวรูปนั่นสำคัญต่อทศพลมาก “อย่าคิดมากเลยว่ะปล่อยให้เทวรูปนั่นจมอยู่ใต้น้ำยังดีกว่าถูกพวกกำนันแย้มทำลายจนไม่เหลือซาก”
ประกิตบ่น “แต่ก็น่าเสียดาย คงไม่มีใครได้เห็นเทวรูปนั่นอีกแล้ว จมลงก้นแม่น้ำลึกซะขนาดนั้น ไม่มีทางที่จะงมขึ้นมาได้”
ทศพลเศร้า “ไม่น่าเลย....เทวรูปนั่นเป็นหลักฐานทางโบราณคดีชิ้นสำคัญของมรุกขนคร ฉันเสียใจว่ะที่ปกป้องสมบัติล้ำค่าเอาไว้ไม่ได้”
คำแก้วเปรย “เทวรูปอยู่ในที่ที่เหมาะสมแล้ว ดีซะอีกจะไม่มีใครหาทางทำลายได้”
“ต้องมีอะไรบางอย่างอยู่ใต้น้ำ ทำให้แพแตก” วันชนะสงสัย
สมมาตรออกความเห็น “ก็คลื่นใต้น้ำยังไงวะ แม้แต่เรือลำใหญ่ยังเคยถูกคลื่นใต้น้ำซัดจนล่ม”
เชษฐ์ค้าน “แต่คลื่นที่พวกเราเห็น มันไหลทวนกระแสน้ำนะเว้ย”
ประกิตอุทาน “ต้องเป็นอิทธิฤทธิ์ของพญานาคลำน้ำโขงแน่ๆ!!!”
วันชนะตบหัวประกิต “ไอ้กิต ! ยิ่งนับวัน แกก็ยิ่งงมงายตามพวกชาวบ้านเข้าไปทุกที ถ้าพญานาคมีจริงทำไมไม่ปรากฏตัวให้เห็นวะ”
“คุณเคยเห็น “ลม” มั้ยล่ะว่าหน้าตาเป็นยังไง ?” คำแก้วแย้งขึ้น วันชนะ สมมาตร ส่ายหัวดิกๆ “ไม่มีใครเคยเห็นลม แต่ทุกคนรู้ว่าลมมีอยู่จริง..... พญานาคก็เหมือนกัน” คำแก้วพูดด้วยความเชื่อมั่นศรัทธา
กำนันแย้ม / หมออ่วม/ กอ ทั้งสามตัวเปียกม่อล่อกม่อแลกไปทั้งตัว ท่าทางกะปลกกะเปลี้ย ไร้เรี่ยวแรงเกือบจมน้ำตาย กำนันแย้มร่างยิ่งสั่นเทิ้มหนักไปกว่าเดิม
“แผนของเอ็งเล่นเอาข้ากับกำนันเกือบตายแล้วมั้ยล่ะ ไอ้หมออ่วม” กอต่อว่า
“ใครจะไปนึกล่ะว่านังเจ้าแม่มันจะฤทธิ์เยอะขนาดนี้” หมออ่วมแก้ตัว
กำนันแย้มหงุดหงิด “ขนาดเทวรูปเรายังหาทางกำจัดมันไม่ได้ นับประสาอะไรกับอีนังคำแก้ว”
“คิดๆ ดูก็ดีเหมือนกัน เทวรูปเจ้าแม่ถูกถ่วงน้ำจะได้ไม่ต้องผุดไม่ต้องเกิด” กอคิดในทางที่ดี
“ใครบอกล่ะว่าเจ้าแม่นาคีจะสิ้นฤทธิ์” หมออ่วมหน้าเครียด
“หมายความว่ายังไงวะ หมออ่วม”