บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 8 หน้า 11
“ทำไมคุณถึงอยากได้ครุฑศิลาถึงขนาดนั้น” สุภัทรแปลกใจ
“ดอกเตอร์เองก็คงรู้ว่าครุฑนั่นไม่ใช่ครุฑหินธรรมดาๆ”
“ธารพระกร เครื่องแสดงอำนาจราชศักดิ์ของกษัตริย์โบราณมีที่ไหนเป็นหินกันเล่า มีแต่คนตาไม่ถึงเท่านั้น ถึงมองไม่ออกว่า “ข้างใน” เป็นอะไร”
บุญส่งหัวเราะเบาๆ ก่อนหยิบสิ่งขนาดเล็ก กะเทาะเข้าที่เนื้อหินที่หุ้มครุฑทองคำนั้น เห็นเนื้อทองคำซ่อนอยู่ใต้เนื้อหิน บุญส่งยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ คล้ายเจอสมบัติที่ตามหามานาน “เป็นอย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด”
“ถ้าเอาไปปล่อยพวกฝรั่ง พ่อค้าของเก่าอย่างคุณคงสบายไปทั้งชาติ”
บุญส่งชะงักไปนิด ก่อนจะบิดยิ้มแววตาอาฆาต “ผมจะไม่ขายให้ใครทั้งนั้น ผมออกตามหาครุฑทองคำนี่มาเกือบค่อนชีวิต จนกระทั่งมันกลับมาอยู่ในมือผมจนได้ ผมรู้ว่ามันคือ “ของจริง””
“คุณรู้ได้ยังไง”
“ผมรู้สึกเหมือนเคยเป็นเจ้าของมันมาก่อน และผมจำเป็นต้องใช้มัน”
สุภัทรมองบุญส่งอย่างสงสัยว่าหมายถึงอะไร
สุภัทรเพิ่งกลับมาถึงบ้าน ป้าอิ่มเดินออกมาต้อนรับ “คุณท่านกลับดึกจังเลยค่ะ รับประทานอะไรมาหรือยังคะ”
“เรียบร้อยแล้ว ทศพลกลับมาหรือยัง”
“ยังเลยค่ะ กำหนดการน่าจะกลับตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ป่านนี้ก็ยังไม่กลับมาเลย”
“ออกภาคสนามก็อย่างนี้แหละทศพลมันโตจนจะมีเมียอยู่แล้ว อย่าห่วงมากนักเลย” สุภัทรไม่ติดใจอะไร เดินเข้าห้องไป
ป้าอิ่มมองตาม ก่อนจะนิ่วหน้าอย่างอดกังวลไม่ได้
คฤหาสน์บุญส่ง บุญส่งเอาสิ่วกะเทาะหินออกจนหมดเห็นครุฑทองคำบริสุทธิ์เต็มองค์ สุกอร่าม บุญส่งลูบคลำ ชื่นชม มองด้วยแววตาเป็นประกาย ดีใจที่ได้กลับมาครอบครองอีกครั้ง“ในที่สุดฉันก็ได้ครอบครองมันจนได้” บุญส่งมองครุฑนิ่ง ครุ่นคิดไปถึงอดีต
บุญส่งขับรถหนีไป ปล่อยให้จอห์น วินสันถูกงูรุมฉก ตายอย่างทรมานอยู่เบื้องหลัง พลันบุญส่งได้ยินเสียงขู่ฟ่อและเห็นงูอยู่ที่เบาะข้างตัว บุญส่งตกใจงูเลื้อยเต็มหน้ากระจกรถไปหมด จนมองไม่เห็นทาง รถกระบะของบุญส่งลอยละลิ่วร่วงตกหน้าผาไป
บุญส่งกระเด็นออกมาจากตัวรถก่อนที่รถจะกระแทกพื้นแล้วระเบิด ขาข้างซ้ายของบุญส่งเสียบกับกิ่งไม้ใหญ่ บุญส่งจับขาหน้าตาบูดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด นอนร้องโอดโอยไม่ไกลจากจุดที่รถระเบิด