บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 8 หน้า 12
บุญส่งแววตาเคียดแค้น “งูนรกนั่นทำให้ฉันต้องมีสภาพพิกลพิการแบบนี้” บุญส่งปรายตามองครุฑสำริด พลางลูบคลำแล้วยิ้มอย่างมีความหวัง “มีแต่ครุฑทองคำนี่เท่านั้นที่จะกำจัดเจ้าแม่นาคีได้สำเร็จ”
อยู่ดีๆ ลมจากหน้าต่างที่เปิดไว้ก็พัดแรง ทำให้กรอบรูปตกลงมาแตก บุญส่งหันไปมอง ก่อนจะมองไปทางลมอย่างสงสัยแล้วลุกเดินไปที่หยิบรูปที่ตกแตกขึ้นมาดู บุญส่งมองกรอบรูป เป็นรูปอขงพิมพ์พรที่ยิ้มหวานให้กล้องตกลงมาแตกแล้วนิ่งไปอย่างกังวล สังหรณ์ว่าบางอย่างอาจจะเกิดขึ้นกับพิมพ์พรก็เป็นได้
ที่เถียงนา ทศพลกำลังนั่งเฝ้ามองเทวรูปนาคีตามลำพัง เทวรูปเจ้าแม่นาคีคล้ายจะเผยอริมฝีปากยิ้มให้ทศพล ทศพลรีบถอดแว่นขยี้ตา แล้วสวมกลับมาใส่อีกครั้ง แต่เทวรูปทุกอย่างเป็นปกติ ทศพลคิดว่าตัวเองตาฝาดไป
พิมพ์พรเพิ่งตื่น เดินมามองหาทศพลท่ามกลางเชษฐ์ประกิต วันชนะ และสมมาตรที่จับกลุ่มนั่งคุยกันอยู่“พลล่ะ”
ประกิตหันไปตอบพิมพ์พร “ไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้ว”
“เมื่อคืนก็นอนอยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ”
วันชนะกวนใส่ “นอนด้วยกัน แล้วต้องตื่นพร้อมกันด้วยหรือไง ตัวไม่ได้ติดกันสักหน่อย”
“นายวันชนะ! กวนโมโหแต่เช้าเลยนะ”
เชษฐ์เห็นเรื่องชักบานปลาย “โกธังทะเมนะอุจฉินเท... พึงตัดความโกรธด้วยความข่มใจ”
“ใช่ อย่าไปใส่ใจไอ้ปากหมานี่เลย พวกฉันไม่เห็นทศพลตั้งแต่ตื่นแล้ว ไม่รู้ไปไหนของมัน” สมมาตรบอกเสียงเรียบ
“มันคงรู้ว่าตื่นมาจะเจอเกาะติดเป็นปลิงเลยหนีเข้าป่าไปแล้วมั้ง”
สมมาตรตบหัววันชนะดังป๊าบ “เมื่อไหร่แกจะผ่าหมาออกจากปากสักทีวะ”
“กลับกรุงเทพเมื่อไหร่ ฉันจะให้พ่อฉันส่งลูกน้องมารุมกระทืบแก” พิมพ์พรสะบัดหน้าเดินหนีไป
วันชนะล้อเลียนตะโกนตามไล่หลัง “จะมาวันไหน บอกด้วยละกัน”
“แกจะเอาคนมาสู้เหรอ ?” ประกิตแซว
“เปล่า... ฉันจะได้หนีทัน”
เพื่อนส่ายหัวในความห่ามของวันชนะ ทันใดนั้นสียงเจื้อยแจ้วของซ่อนกลิ่นกับชบาก็ดังขึ้น
“คุณเชษฐ์จ๊ะ / คุณประกิตจ๋า ชบา/ซ่อนกลิ่น มาแล้วจ้ะ”
เชษฐ์กับประกิตเอามือขยี้หัวด้วยความรำคาญแม่สองสาวที่ตามตื๊อไม่เลิก!!
คำแก้วเอาเครื่องเซ่นมาไหว้ผีตาแฮกที่หัวนา ขากลับต้องเดินผ่านเถียงนาที่ทศพลอยู่ คำแก้วเหลือบเห็นทศพลยืนมองรูปปั้นเจ้าแม่นาคี ลูบไล้ด้วยความเสน่หา
“แม่นางไม้... เธอช่างงามเหลือเกิน”
“ท่าจะบ้า พูดกับรูปปั้นคนเดียวก็เป็นด้วย”