บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 8 หน้า 14
“ก็ข้าเจอเจ้ากลางป่ากลางดง มิหนำซ้ำยังงามยิ่งกว่าหญิงทุกนางที่ข้าเคยพบราวกับเทพธิดาไพร ไม่ให้เรียกว่า “แม่นางไม้” จักให้ข้าเรียกว่ากระไรเล่า”
นาคีเขินเล็กน้อยเมื่อถูกไชยสิงห์ชมซึ่งๆ หน้า
เวลาผ่านไป ไชยสิงห์กับนาคีสนิทชิดเชื้อกันมากขึ้น ไชยสิงห์ไกวเถาวัลย์ที่ห้อยลงมาคล้ายชิงช้าให้นาคีนั่ง ริมธารน้ำตก
“ข้าไม่อยากให้เวลาเวียนวันผันผ่านไปเลย ข้าอยากอยู่กับเจ้าเยี่ยงนี้” ไชยสิงห์ออดอ้อน
“จักต้องหวั่นอันใด ข้ามิได้หนีเจ้าไปไหนเสียหน่อย” นาคีหลบตาเขินอาย
“อีกไม่นานจักเกิดสงครามใหญ่ ไพร่ฟ้าข้าไทคงเดือดร้อนได้ยากกันไปทั่ว”
“สงคราม? สงครามกับใคร?”
“ม้าเร็วบอกว่าพระเจ้านิรุทธราชแห่งมรุกขนคร กำลังยกทัพมาตีเมืองข้าในอีกไม่ช้า ข้าต้องนำทัพไปต้านศึกที่ชายแดน จักเป็นหรือตายยังไม่รู้”
“จักรบกันไปทำไม หากรู้ว่ารบกันไปแล้วจักเป็นเดือดเป็นร้อน”
“รบกันเพื่อให้บ้านเมืองสงบสุขเยี่ยงไรเล่า”
“มนุษย์นี่ประหลาดแท้ อยากให้บ้านเมืองสุขสงบ อย่ารบกันก็สิ้นเรื่อง”
“จริงของเจ้า แต่... เหตุใดเจ้าจึงพูดราวกับว่าเจ้าไม่ใช่มนุษย์?” นาคีหลบสายตา ไม่กล้าบอกว่าตนนั้นเป็นพญานาค ไขยสิงห์ซัก “จริงสิ ข้าถามเจ้าตั้งหลายครั้งแล้วว่าเป็นลูกสาวบ้านใดก็ไม่ยอมบอกจักขอตามไปไหว้สาบิดามารดาเจ้า ก็ไม่ยอมให้ไปพบ... หรือว่า....” นาคีวิตกกลัวว่าไชยสิงห์จะรู้ความจริง “ข้ารู้แล้ว...” ไขยสิงห์ยิ้มยั่ว “เจ้าต้องเป็นนางฟ้า เกิดบนสวรรค์วิมาน ก็เลยไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ใช่หรือไม่”
นาคีถอนหายใจอยากโล่งอก ที่ไชยสิงห์ยังไม่รู้ความจริง “ด้วยน้ำใสใจจริง จงตอบข้า หากข้ามิใช่มนุษย์ เจ้าจักยังรักข้าอยู่หรือไม่”
ไชยสิงห์ไม่ตอบ ก้มลงจูบนาคีอย่างดูดดื่ม...
ที่คูหาบาดาล เป็นถ้ำใต้น้ำ ไม่มีกลางวัน ไม่มีกลางคืน เป็นเมืองของพญานาค นาคีเหลียวซ้ายแลขวา ค่อยๆย่อง แอบเข้ามาในถ้ำอย่างกลัวใครเห็น
“นาคี!”
นาคีสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงที่เปี่ยมด้วยอำนาจน่าเกรงขามเรียกเข้า ท้าวศรีสุทโธนาค เป็นพญานาคชรา หนวดเครายาวขาวโพลน นุ่งห่มอย่างพญานาคผู้ทรงศีล
“เจ้าปู่!”
“แอบหนีขึ้นไปเที่ยวโลกมนุษย์อีกแล้วรึ”