บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 8 หน้า 13
ทศพลหันกลับมา เห็นคำแก้วก็ยิ้มอย่างอายๆ ไม่นึกว่าคำแก้วจะมาเห็นเข้า “คำแก้ว ! คุณอย่าบอกใครนะ เรื่องผมคุยกับรูปปั้น ผมอายเค้าน่ะ”
“ไม่เห็นจะน่าอายตรงไหน ฉันยังคุยกับงูรู้เรื่องเลย”
“คุณว่าไงนะ?”
“ช่างมันเถอะ! คุณคงชอบรูปปั้นนี่มากสินะ”
ทศพลยิ้มแทนคำตอบ เขาผูกพันกับเทวรูปเจ้าแม่นาคีอย่างประหลาด “รูปปั้นนี่ดูกี่ทีๆ ก็เหมือนมีชีวิตจิตใจทั้งสีหน้า ทั้งแววตา ถ้าไม่เชื่อ คุณก็ลองเข้ามาดูใกล้ๆ สิ”
คำแก้วเดินตรงเข้าไปหาเทวรูปคล้ายดังต้องมนต์สะกด คำแก้วเอื้อมมือเข้าไปจับรูปปั้น เกิดแสงวาบขึ้น คำแก้วยืนนิ่ง เธอกำลังถึงถูกดึงเข้าหาอดีตชาติอีกครั้ง
ไชยสิงห์ตามหานาคีตามแนวป่า ไล่ไปจนกระทั่งถึงริมธารน้ำตก “แม่นาง เจ้าอยู่ที่ไหน ? แม่นาง.....”
นาคีซ่อนอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ใกล้ธารน้ำตก ชะโงกหน้าออกไปดู นาคีเห็นไชยสิงห์กำลังเหลียวซ้ายแลขวามองหานาง นาคีหัวเราะชอบใจที่ไชยสิงห์หานางไม่เจอ ไชยสิงห์ได้ยินเสียงหัวเราะ เชื่อว่านาคีต้องอยู่แถวนี้แน่ ไชยสิงห์สังเกตเห็นเงาในน้ำ สะท้อนภาพว่านาคีแอบอยู่หลังต้นไม้ ไชยสิงห์ยิ้มมุมปาก อ้อมไปอีกทาง นาคีแอบชะโงกหน้ามาดูอีกครั้ง แต่ไม่มีร่างของไชยสิงห์แล้ว แต่พอหันกลับมา กลับเจอหน้าของไชยสิงห์ ใบหน้าของคนทั้งคู่เกือบจะติดกัน
ไชยสิงห์ยิ้มแล้ว ยกแขนขึ้นกอดนาคี “ไม่ว่าเจ้าจักซ่อนอยู่ที่ใด ข้าก็จักตามหาเจ้าจนพบจนได้”
“ทำไมเจ้าถึงมั่นใจเยี่ยงนั้น”
“บุรุษผู้มีความรักย่อมรู้ว่าดวงใจของเขาอยู่ที่ใด”
“เจ้าเกี้ยวข้าทั้งๆ ที่ยังไม่รู้จักข้าเลยกระนั้นรึ ท่านแม่ทัพไชยสิงห์”
“เจ้ารู้ชื่อข้าได้อย่างไร”
“ใครบ้างเล่าไม่รู้จักแม่ทัพใหญ่แห่งปัตตนคร”
“แล้วคราวนี้เจ้าจักบอกข้าได้หรือยัง ว่าเจ้าชื่อกระไร”
“เหตุใดข้าต้องบอกเจ้าด้วย”
“หากเจ้าไม่บอก ข้าก็จักไม่รบเร้ากวนใจเจ้าอีก” ไชยสิงห์แสร้งหันหลัง หยั่งเชิงว่านาคีจะมีใจให้แก่เขาหรือเปล่า
“บัดเดี๋ยวก่อน” ไชยสิงห์หันมายิ้มกริ่ม มีความหวังในใจขึ้นมาทันทีว่านางก็ไม่ได้รังเกียจเขา นาคีเอ่ย “เจ้าใคร่เรียกข้าว่ากระไรก็ตามแต่ใจเจ้าเถิด”
“เยี่ยงนั้น ข้าจักเรียกเจ้าว่า...”แม่นางไม้”
“นางไม้อันใดกัน?”