บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 15 หน้า 12
ทหารยามเข้ามาปลดโซ่ตรวนที่ล่ามแม่ทัพไชยสิงห์
“เจ้าเป็นอิสระแล้ว แม่ทัพไชยสิงห์” กรรเจียกเอ่ยบอก
“ถึงข้าจักออกจากตรุ แต่ก็หาออกพ้นนอกเขตกำแพงเมืองมรุกขนครได้ไม่”
“ตราบใดที่เจ้ายังอยู่ในมรุกขนคร ข้าจักดูแลเจ้า....แลเหล่าบริวารของเจ้าเป็นอย่างดี”
“เจ้าพ่อขององค์หญิงคงมีกลศึกในใจถึงได้ยอมปล่อยตัวข้า”
“หามิได้... ข้าเป็นคนขอให้เจ้าพ่องดโทษเจ้าเอง”
พิมพาวดีแอบดูอยู่ที่มุมหนึ่ง
แม่ทัพไชยสิงห์ไม่อยากจะเชื่อ “องค์หญิง....”
“ไชยสิงห์.... ตั้งแต่ข้าพบเจ้า ข้าก็รู้ทันทีว่าเจ้าคือคนที่ข้ารอคอยมาชั่วชีวิต” กรระจียกอึกอัก “ ...ข้า....ข้ารักเจ้านะ ไชยสิงห์”
พิมพาวดีเจ็บปวดที่กรรเจียกพี่สาวตัวเองรักกับแม่ทัพไชยสิงห์
“ข้าซาบซึ้งในเมตตาที่องค์หญิงประทานให้ แต่ข้ามีคนรักอยู่แล้ว”
กรรเจียกหน้าเสีย “เจ้ามีคนรักอยู่แล้ว..... นางเป็นใคร ??”
กรรเจียกและพิมพาวดีต่างอึ้งไม่แพ้กันเมื่อรู้ว่าแม่ทัพไชยสิงห์มีคนรักอยู่แล้ว
รัตติกาลคลี่คลุมท้องฟ้า หมอกลอยจัด น้ำค้างหยดลงที่ใบหน้าคำแก้ว ทำให้รู้สึกตัว ตื่นจากความฝันในอดีตชาติ
บาดแผลยังคงปวดแปลบไปทั่วทั้งร่าง คำแก้วกัดฟันทน “เราต้องไปให้พ้น...จากที่นี่....” คำแก้วค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ล้มแล้วลุกขึ้นมาใหม่ ฝืนอำนาจคำสาปฤาษี
ที่อาศรมเมืองอินทร์ เมืองอินทร์รู้สึกท้าทาย “มันกล้ามาเหยียบถึงที่นาคหนีเชียวเหรอวะ”
“ใช่ นังงูผีมันตามมาแย่งผัวฉันถึงนี่ นังงูผีนั่นเหมือนปีศาจสิ้นฤทธิ์ ฉันตบมันเกือบตาย มันยังไม่กล้าสู้ฉันเลย ถ้าผัวฉันไม่ห้ามไว้ก่อน ฉันคงถลกหนังหัวมันออกมาแล้ว” ลำเจียกสีหน้าตื่นเต้น
“เอ็งนี่มันกล้าบ้าบิ่นเสียจริง ไม่กลัวฤทธิ์มันบ้างหรือไง” เมืองอินทร์ติง
“ฉันไม่กลัวหรอก ฉันมีแหวน...” ลำเจียกชูนิ้วที่สวมแหวนขึ้นมา ไม่มีแหวน “ห๊ะ แหวนพิรอด !! แหวนพิรอดฉันหายไปไหน หายไปได้ยังไง” ลำเจียกลุกลี้ลุกลนรีบค้นหาแหวนทั่วตัวแต่ก็ไม่เจอ
“เอ็งแน่ใจนะว่าไม่ได้ผิดลูก ผิดผัวเขา”
ลำเจียกยิ้มแหยๆ “ก็นิดนึง...”
“ข้าล่ะปวดหัวกับเอ็งจริงๆ ต่อให้ของศักดิ์สิทธิ์แค่ไหน คนไม่มีศีลไม่มีธรรม ก็เสื่อมได้ทั้งนั้น”