บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 15 หน้า 14
คำแก้วซมซานกลับมาหาคำปอง
คำปองเห็นสภาพคำแก้วที่ยืนอยู่หน้าบ้านก็ตกใจ “คำแก้ว!” คำปองรีบวิ่งเข้ามาหา “เจอพ่อทศพลมั้ย ?”
คำแก้วจุกจนน้ำตาไหล “แม่.... เขาไม่รักฉันแล้ว เค้ามีผู้หญิงอื่นแล้วจ้ะแม่” คำแก้วทรุดลงนั่งกอดขาคำปองร้องไห้
คำปองใจเหมือนหล่นไปที่ตาตุ่ม นั่งลงกอดปลอบคำแก้ว นึกสงสารคำแก้วจับใจ “โธ่... คำแก้วเอ๊ย.... ทำไมเวรกรรมของเอ็งถึงไม่จบไม่สิ้นเสียทีนะ”
คำแก้วกอดแม่ร้องไห้สะอึกสะอื้นน่าเวทนา
เมืองอินทร์ยังโมโหที่ลำเจียกปล่อยงูผีไป “นังงูผีมันอุตส่าห์มารนหาที่ตายถึงนี่ แต่เอ็งกลับปล่อยมันไป! ประเพณีตีงูให้หลังหัก สักวันมันจะย้อนกลับมาทำร้ายเอ็งภายหลัง”
“โธ่ พ่อหมอ เรื่องมันก็แล้วไปแล้ว จะฟื้นฝอยหาตะเข็บทำไม ฉันว่าทางที่ดี เรามาช่วยกันคิดหาทางกำจัดเจ้าแม่นาคีกันดีกว่า” เมืองอินทร์เงียบ ไม่ตอบยังเคืองไม่หาย ลำเจียกแกล้งหยั่งเชิงท้าทาย “หรือว่า....พ่อหมอกลัว”
“กลัวอะไร”
“ก็กลัวจะแพ้นังเจ้าแม่น่ะสิ”
“คนอย่างข้าไม่เคยกลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น”
“ถ้าไม่กลัว พ่อหมอก็รีบไปปราบมันสิ ถ้าใครรู้เข้าว่าอาจารย์เมืองอินทร์เอาแต่มุดหัวอยู่ในกระดอง อีกหน่อยชาวบ้านที่ไหนจะนับถือ” ลำเจียกยุส่ง
เมืองอินทร์หันขวับมองลำเจียก แววตาไม่พอใจ “นังลำเจียก! เอ็งดูถูกฝีมือข้าเกินไปแล้ว ถ้าข้ารู้ว่านังงูผีมันกบดานอยู่ที่ไหน ข้าไม่ปล่อยมันไว้แน่”
“แต่ฉันรู้ ว่าตอนนี้นังงูผีมันอยู่ที่ไหน”
เมืองอินทร์สนใจลำเจียกขึ้นมาทันที
ซ่อนกลิ่นต่อว่าลำเจียก “จะรีบตามไปทำไม รอให้พ่อหมอเมืองอินทร์ปราบนังเจ้าแม่ให้ได้ก่อนไม่ดีกว่าเหรอ”
ชบาเห็นด้วย “จริงของนังซ่อนกลิ่นมัน อยู่ที่นาคหนียังไงเจ้าแม่นาคีก็ทำอะไรเราไม่ได้ปลอดภัยกว่าที่ดอนไม้ป่าตั้งเยอะ”
“แกสองคนอย่าปอดแหกไปหน่อยเลย จะต้องกลัวอะไร ในเมื่อฉันมีพ่อหมอเมืองอินทร์อยู่ทั้งคน”
“แล้วคุณทศพลล่ะ ? แกจะเอาเขาไว้ที่ไหน ?” ซ่อนกลิ่นสงสัย
“มีผัวเมืองกรุงทั้งที มันก็ต้องโพนทะนาให้ฟุ้งทั่วดอนไม้ป่าหน่อยสิโว้ย” ลำเจียกยิ้มกริ่ม คิดจะควงทศพลไปเย้ยทั้งพิมพ์พรทั้งคำแก้วให้สาสมใจ
สุภัทรเดินลงมาจากเรือนรับรองพร้อมกับแผนที่เทวาลัยแล้วชะงักไป เมื่อเจอเพื่อนทศพลที่เดินเข้ามา “เจ้าทศพลมันกลับมาแล้วหรือยัง”
“ยังเลยครับดอกเตอร์ไม่รู้มันหายหัวไปไหนของมัน” วันชนะส่ายหน้า