บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 13
บรรดาเสนาอำมาตย์ต่างมองออกไปภายนอกหวาดวิตก เหงื่อกาฬแตกพลั่ก เสียงไพร่ฟ้าชายหญิงกรีดร้องตระหนกอกสั่นดังโหยหวนมาจากด้านนอกกำแพงเมืองแข่งกับเสียงลมพายุ และเสียงน้ำที่ซัดซ่ากระแทกหอคำดังตึงๆ เป็นจังหวะกระชั้นถี่ขึ้นเรื่อยๆ ขุนวัง (กอ) แหวกวิสูตรด้วยมืออันสั่นเทา มองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาเบิกโพลง ขุนวัง เห็นบ้านเมืองถูกน้ำพลัดพราย ต้นไม้ถอนรากถอนไหลลิ่วลงมา แผ่นดินเจิ่งนองด้วยน้ำ ทรุดพังทลายลง ชาวเมืองต่างหนีตายอพยพขึ้นที่ดอนอลหม่าน พายุโหมฮือ สายฟ้าแปลบปลาบ ฟาดเปรี้ยง ทั่วทั้งเมืองมรุกขนครกลายเป็นทะเลบ้า ผู้คนจมน้ำตาย แม่กอดลูกตัวสั่นด้วยความกลัว ก่อนกำแพงคลื่นใหญ่โหมซัดมาจมหายไปพร้อมกับกระแสน้ำเชี่ยวกราก พลันสายตาขุนวังเห็น “บางสิ่ง” พันอยู่บนเทวาลัยปราสาทหินบนยอดเขาเป็นเงาปลาบกำลังพ่นน้ำลงมา แสงฟ้าแลบสว่างวาบขาวโพลน ขุนวัง ตัวสั่นเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเต็มๆ ตา เป็นพญานาคสีขาวเลื่อม
“เจ้าแม่นาคี !”
เจ้าแม่นาคีตาแดงก่ำหันมาเขม่นมองทางหอคำหลวงด้วยความโกรธแค้น เจ้าแม่นาคีกระโจนมุดม่านน้ำ ฟาดหางปั่นป่วนทำให้เกิดกำแพงคลื่นมหึมากระแทกหอคำจวนจะพังทลายลงในไม่ช้า หมู่ปราสาทราชมณเฑียรเอนครืนก่อนจมหายไปในสายน้ำ เสียงนางในหวีดร้องอื้ออึง แม้แต่พราหมณ์ทั้ง 8 ก็ยังไม่อาจดำรงสมาธิ สาธยายมนต์อาลัมพายน์ต่อไปได้
“อย่าหยุด ! สวดมนต์อาลัมพายน์ต่อไป ! มันไม่กล้าเข้ามาในเขตหอคำหลวง” เจ้าอินทร์ซึ่งเป็นพราหมณ์หนุ่มที่สุดสั่งพราหมณ์เฒ่าทั้ง 7 เสียงเฉียบ ให้ร่ายมนต์ปัดรังควานต่อไป
ขุนวังวิ่งหน้าตาตื่นมากราบบังคมทูลพระเจ้านิรุทธราชด้วยความร้อนรน “พระบาทเจ้า ! น้ำทะลักเข้าหอคำหลวงแล้ว หนีก่อนเถอะเจ้าข้า”
“ไม่ ! กูจักอยู่ที่นี่ ! กูจักสู้กับมันที่นี่ !” เจ้านิรุทธราชดื้อรั้น
“แต่ไม่มีผู้ใดสามารถต่อกรกับเจ้าแม่นาคีได้” มหาอำมาตย์เอ่ยบอก
เจ้านิรุทธราชโกรธแค้น “ต่อให้กูต้องตาย กูก็จักขอเวียนว่าย ตามจองล้างจองผลาญมันทุกชาติทุกภพ!” พระเจ้านิรุทธราชคว้าธารพระกรหัวครุฑ (ด้ามเป็นงาช้าง หัวรูปครุฑทำจากทองคำ) ขยับจะลุกออกไป
“พระบาทเจ้า ! อย่าออกไปเจ้าข้า !”
พระเจ้านิรุทธราชลังเลเล็กน้อยเหมือนจะเชื่อเจ้าอินทร์ แต่เมื่อได้ยินเสสียงกรีดร้องของไพร่ฟ้าข้างนอก ก็อดรนทนไม่ได้ ลุกพรวดออกไปจากปะรำพิธีในหอคำทันที ทำให้พิธีแตก
“พระบาทเจ้า !!!” มหาอำมาตย์ร้องห้าม
“พิธีแตกแล้ว !” เจ้าอินทร์น้ำเสียงหวาดหวั่น
ทันทีที่องค์นิรุทธราชออกไปแล้ว ขุนวัง พระโหราธิบดี มหาอำมาตย์ต่างเข้าไปยื้อแย่งมนต์อาลัมพายน์
ขุนวังกระชา “เอามานี่”
พระโหราธิบดีแย่งจากขุนวัง “ของข้า”