บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 15
“มันทำกับลูกกับผัวหลานปานนั้น เจ้าปู่ยังจักให้หลานยอมยกโทษให้พวกมันกระนั้นหรือ”
“การจองเวรที่ยืดเยื้อ เริ่มต้นจากเวรที่อภัยได้แต่ไม่อภัย บุญบาปล้วนทำหน้าที่อยู่แล้ว จงปล่อยเขาไปตามทางที่เขาสร้างเอง และเสวยผลเองนั้นดีที่สุด หากเจ้าผูกใจเจ็บก็เท่ากับพลอยกระโจนไปร่วมรับบาปบนเส้นทางของเขาด้วย”
นาคีน้ำตาไหล เมื่อโทสะคลายลง ตาก็เริ่มสว่าง เห็นแจ้งในคำสอนของท้าวศรีสุทโธนาค “หลานผิดไปแล้วเจ้าปู่ บาปกรรมที่หลานสร้างไว้ใหญ่หลวงนัก หลานยอมรับโทษทัณฑ์ทุกประการ”
ท้าวศรีสุทโธนาคผู้เป็นใหญ่มองนาคีอย่างวางอุเบกขา ก่อนประกาศก้อง คล้ายคำสาปประกาศิต! “ข้าขอสาปให้ร่างเจ้ากลายเป็นหิน ครึ่งหนึ่งเป็นมนุษย์แสดงถึงความบริสุทธิ์ดีงาม ส่วนอีกครึ่งเป็นงูแสดงถึงความชั่วร้าย ดวงวิญญาณของเจ้าจงจุติอยู่ในร่างงูเผือกจนกว่าจักครบหนึ่งพันปีจึงสิ้นเวร”
สิ้นคำสาปสรรของท้าวศรีสุทโธนาค ฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมา ร่างของนาคีค่อยๆ กลายเป็นหินทีละน้อยๆ ดวงวิญญาณลอยหลุดออกจากร่างกลายเป็นงูเผือกหัวหงอน งูเผือกหัวหงอนผงกหัวคล้ายกราบลาท้าวศรีสุทโธนาคเป็นครั้งสุดท้าย ก็เลื้อยหายลงไปในถ้ำ
เจ้าแม่นาคีนึกย้อนถึงกรรมในอดีตชาติที่ทุกคนต่างผูกพันกันมา “เพราะความแค้นที่มีต่อกัน ทำให้ทุกคนต่างเวียนว่ายตายเกิด จองเวรกันข้ามภพข้ามชาติไม่รู้จบรู้สิ้น...หากข้าตั้งจิตเป็นกุศล รักษาศีล ปล่อยวางความแค้นให้เป็นอภัยทาน แรงอาฆาตพยาบาทนั้นก็อาจดับสิ้นลงได้” เจ้าแม่นาคีถอดศิราภรณ์ที่เป็นเจ้าแม่ออก แล้วเนรมิตพัสตราภรณ์เสียใหม่
มุมสงบ ร่มรื่น ในถ้ำ เจ้าแม่นาคีในชุดนุ่งขาวห่มขาว (ยังคงมีเพชรพญานาคติดอยู่ที่หน้าผาก) ประทับบนแท่นหินที่ปูลาดด้วยผ้าขาว “วันพรุ่ง เมื่อเกิดสุริยคราสเหนือฟากฟ้า คำสาปสรรของเจ้าปู่สิ้นสุด ข้าก็จักเป็นมนุษย์โดยสมบูรณ์เสียที” เจ้าแม่นาคีตั้งจิตให้สงบ ดับความฟุ้งซ่านทั้งปวง เข้าสู่ช่วงแห่งการรักษาศีลเพื่อเป็นมนุษย์ในวันรุ่งขึ้น
ทศพลนั่งเก่าเข่าอยู่คนเดียวในห้อง กัดเล็บ สับสน ไม่อยากเชื่อเลยว่าคำแก้วจะเป็นงูจริง ภาพความสัมพันธ์ระหว่างทศพลกับคำแก้ว ตั้งแต่แรกพบ //เสียผี // แต่งงานกัน // รักกัน จนกระทั่งถึงตอนที่คำแก้วตัดพ้อตอนทศพลเอาเพชรพญานาคไปติดที่หน้าผาก
“เสียแรงที่คำแก้วรักพี่ ไว้ใจพี่มาตลอด คำแก้วยอมตายแทนพี่ได้ แต่ทำไมพี่ถึงคิดทำร้ายคำแก้วได้ลงคอ พี่ไม่รักคำแก้วแล้วเหรอ พี่ใจร้าย คำแก้วทำผิดอะไร ทำไมพี่ถึงทำกับคำแก้วอย่างนี้... รักแท้มันไม่มีอยู่จริงหรอก ที่เคยบอกว่ารักกันจนตาย มันก็เป็นแค่เพียงลมปากเท่านั้น”