บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 19
“ถ้ามึงจะใช้กูเป็นเครื่องมือเพื่อฆ่าลูกกูละก็ กูยอมตาย!”
สิ้นเสียงคำปอง อย่างไม่มีใครคาดคิด คำปองกระโดดเข้ากองไฟที่ลุกโชติช่วงถูกเผาทั้งเป็น ร้องโหยหวน ลำเจียกได้กลิ่นเนื้อไหม้ ก็หน้ามืด พาลจะเป็นลม หงายหลังล้มตึง
“ลำเจียก !!!!” ซ่อนกลิ่นกับชบาช่วยกันพัดวี
เจ้าแม่นาคีในชุดขาวนั่งสมาธิข่มใจ สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลพราก
คำสอนของท้าวศรีสุทโธนาค ดังก้องกังวานอยู่ในหัว “บุญบาปล้วนทำหน้าที่อยู่แล้ว จงปล่อยเขาไปตามทางที่เขาสร้างเอง และเสวยผลเองนั้นดีที่สุด หากเจ้าผูกใจเจ็บก็เท่ากับพลอยกระโจนไปร่วมรับบาปบนเส้นทางของเขาด้วย”
เจ้าแม่นาคีร้องไห้โฮ ข่มใจ พยายามปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามกฎแห่งกรรม
“อย่าออกไปเจ้าข้า เจ้าแม่ต้องอยู่ในถ้ำนี้จนกว่าคำสาปของท้าวศรีสุทโธนาคจักเสื่อมลง เมื่อครบหนึ่งพันปีจักเกิดสุริยคราสบนท้องฟ้า เจ้าแม่ก็จักได้เป็นมนุษย์ดังประสงค์” คำเตือนของวัชระปราการเหนี่ยวรั้งให้เจ้าแม่นาคียังคงนั่งบำเพ็ญศีลต่อไป
เจิดนภาพาทุกคนไปช่วยคำปองที่เทวาลัย “พวกมันจับน้าคำปองเป็นตัวประกันเพื่อล่อให้คำแก้วออกมาถูกฆ่า”
วันชนะฉุนเฉียว “เลวที่สุด รังแกกระทั่งผู้หญิง แผนสกปรกอย่างนี้ ใครวะเป็นคนต้นคิด”
เจิดนภาสวนขวับ “ก็ยัยพิมพ์น่ะสิ”
“ห๊ะ! ยัยพิมพ์เนี่ยนะ” ทั้งสี่มองหน้ากันอย่างอึ้งๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าพิมพ์พรจะคิดแผนชั่วๆ แบบนี้
“เราต้องรีบไปช่วย ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป” อาจารย์ทัศนัยเร่งฝีเท้า
“ฉันชักใจคอไม่ดี เป็นห่วงเจ้าทศพลแล้วสิ” สุภัทรเร่งตาม
ภาพนกกาบินแตกฮือ ส่งสัญญาณว่าจะเกิดปรากฏการณ์สุริยคราส
สมมาตรแหงนขึ้นไปดูบนท้องฟ้า ตาลุกด้วยความตื่นเต้น “ดูนั่นสิครับ”
“สุริยคราส !” สุภัทรตาเบิกโพลง
ทุกคนยืนมองตะลึงตะไล เห็นเงาคราสเริ่มจับดวงอาทิตย์ทีละน้อย
บุญส่งหน้าเครียด ไม่เห็นวี่แววของคำแก้ว “ทำไมนังคำแก้วมันยังไม่ออกมาอีก”
“นังนี่มันเนรคุณ ขนาดแม่มันถูกเผาทั้งเป็น ยังไม่โผล่หัวออกมาดูดำดูดี” พิมพ์พรด่า
หมออ่วมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เห็นคราสจับดวงอาทิตย์เรื่อยๆ จนครึ่งดวงแล้ว “คราสกำลังกลืนดวงอาทิตย์ จะทำอะไรก็รีบๆ ทำเข้าเถอะกำนัน ก่อนที่นังงูผีจะมีฤทธิ์”
“คราวนี้ดูซิว่า นังงูผีมันจะออกมามั้ย! เอาตัวมันมา!” กำนันแย้มสั่ง