บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 7
บุญส่งยิ้ม ล้วงเพชรพญานาคออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วส่งให้ทศพล ทศพลไม่รู้ว่าพลอยสีชมพูเม็ดงามที่บุญส่งให้มานั้นคืออะไร
เทวาลัยเจ้าแม่นาคี ตอนเย็น คำปองร้อนใจมาตามหาคำแก้วที่เทวาลัย “คำแก้วเอ๊ยยย... เอ็งอยู่นี่หรือเปล่าลูก”
คำปองเดินเข้าในเทวาลัย บรรยากาศวังเวง ใจคอไม่ดี กลัวก็กลัว แต่ก็เป็นห่วงลูก กลัวว่าจะเป็นอันตราย
เจ้าแม่นาคีได้ยินเสียงคำปองร้องเรียกก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น “แม่....” เจ้าแม่นาคียันกายลุกขึ้น สภาพยังคงอิดโรย
“อย่าออกไปเจ้าข้า เจ้าแม่ต้องอยู่ในถ้ำนี้จนกว่าคำสาปของท้าวศรีสุทโธนาคจักเสื่อมลง เมื่อครบหนึ่งพันปีจักเกิดสุริยคราสบนท้องฟ้า เจ้าแม่ก็จักได้เป็นมนุษย์ดังประสงค์” วัชระปราการเอ่ยห้าม
“นางเป็นห่วงข้าจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ข้าต้องกลับไปหานาง”
“บางทีอาจเป็นกลอุบายของเจ้าอินทร์ที่ส่งนางมาล่อให้เจ้าแม่ออกไป”
“นางมีบุญคุณกับข้า ข้าไม่อยากให้นางต้องเป็นทุกข์เพราะข้าไปกว่านี้”
วัชระปราการกอดเข่ารั้งเจ้าแม่ไว้ ไม่ยอมให้ออกไป “ข้าไม่ให้ไป”
“วัชระปราการ เจ้าอย่าห้ามข้าเลย ให้ข้าไปเถอะ”
วัชระปราการจ้องตาเจ้าแม่นาคีที่ส่งสายตาเว้าวอนขอร้อง ใจอ่อนยวบลงทันทีที่เห็นแววตา วัชระปราการยอมปล่อยให้เจ้าแม่นาคีออกไป ได้แต่มองตามด้วยสายตาห่วงใย
คำปองเข้ามายังโถงเทวาลัยถึงบริเวณประตูลับที่เชื่อมลงไปยังถ้ำใต้เทวาลัย ค้างคาวตีปีกพึ่บพั่บบินออกมาจากมุมมืดของปราสาท “อ๊ายยยยย !!!” คำปองยกมือปิดหน้า ร้องด้วยความตกใจ ค้างคาวบินหนีออกนอกหน้าต่างไป คำปองลืมตาขึ้นมาเห็นคำแก้วที่หน้าซีดมาก ยืนอยู่ตรงหน้า “คำแก้ว !!!” คำปองดีใจที่ได้พบหน้าลูกอีกครั้ง
ทศพลกอดคำแก้วไว้แน่น ดีใจที่คนรักปลอดภัย “รู้มั้ย พี่เป็นห่วงคำแก้วมากแค่ไหน แล้วไอ้งูนั่นมันกัดคำแก้วตรงไหนบ้างหรือเปล่า”
“มันไม่ทำอะไรคำแก้วหรอก มันมาช่วยคำแก้วต่างหาก”
“งูก็คืองู พวกอสรพิษไว้ใจไม่ได้หรอก ตัวมันใหญ่ขนาดนั้น กลืนคำแก้วลงไปอยู่ในท้องสบายเลย” ทศพลเห็นหน้าคำแก้วซีดเผือด เหมือนคนป่วยหนัก ยังไม่ฟื้นไข้ ก็ถามด้วยความเป็นห่วง “คำแก้วเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงได้หน้าซีดอย่างนี้ล่ะ”
“คำแก้วปวดหัวนิดหน่อย นอนพักสักคืนเดี๋ยวก็หาย”
คำปองยกถาดสำรับกับข้าวมาให้ “กินข้าวกินปลาซะ แล้วคืนนี้เอ็งก็รีบเข้านอนแต่หัวค่ำล่ะ งานบ้านงานเรือนเดี๋ยวแม่ทำเอง เอ็งจะได้พักผ่อน”
“จ้ะแม่” คำแก้วฝืนพยักหน้า รู้สึกไร้เรี่ยวแรงทั้งกายและใจอย่างบอกไม่ถูก