บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 8
พวกเพื่อนๆ ของทศพลนอนท้องร้องจ๊อกๆ อยู่ที่ก้นหลุม
“เมื่อไหร่ไอ้กำนันขาโหดมันจะปล่อยพวกเราไปสักที หิวจะตายอยู่แล้ว” สมมาตรโอดครวญ
เชษฐ์เตือนสติเพื่อน “มันไม่ปล่อยเราง่ายๆ หรอก อัตตาหิ อัตโนนาโถ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน พวกเราคงต้องหาทางหนีทีไล่เอาเอง”
ประกิตหันไปมองเชษฐ์ “จะหนีได้ยังไงหลุมลึกขนาดนี้ ต้องภาวนาขอให้มีคนผ่านมาช่วยเราขึ้นไป”
“ออกไปได้เมื่อไหร่ฉันจะแจ้งความเล่นงานมันให้ถึงที่สุด เอาให้มันถูกยิงเป้าไปเลยก็ดี แผ่นดินจะได้สูงขึ้น” วันชนะแค้นใจ
“ป่านนี้ไอ้พลจะเป็นยังไงบ้างไม่รู้” ประกิตสายตากังวล
อาจารย์ทัศนัยรู้สึกผิด “ผมผิดเองที่พาพวกคุณมาที่นี่ ลุงชม ป้าอิ่ม และรัตนาวดีต้องจบชีวิตลงเพราะผมเป็นต้นเหตุ มันคงเป็นตราบาปติดตัวผมไปตลอดชีวิต”
“อาจารย์....” ประกิตเห็นใจ
“ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกทัศนัย มันเป็นกรรมต่างหาก กรรมที่เราทุกคนเคยทำร่วมกันมา ทำให้ต้องมาชดใช้กันในชาตินี้” สุภัทรปลอบ
“ไม่รู้ว่าชาติที่แล้ว พวกเราทำอะไรไว้ ถึงได้ตกระกำลำบากด้วยกันอย่างงี้” วันชนะเอ่ยปลงๆ
“ตั้งแต่ฉันได้ยินชื่อ “ดอนไม้ป่า” ครั้งแรก ก็เหมือนมีมนต์สะกดอะไรบางอย่าง เรียกร้องให้ฉันเดินทางมาที่นี่ มาเพื่อปลดปล่อยอะไรบางอย่าง ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร” สุภัทรเอ่ยบอก
“หรือว่าจะเป็นเรื่องเมืองมรุกขนครครับดอกเตอร์” เชษฐ์สงสัย
สุภัทรนิ่ง เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด ราวกับเคยเกิดในยุคสมัยนั้นมาก่อน
กำนันแย้มกระดกเหล้า หารือหน้าเครียด “แผนของพ่อหมอเมืองอินทร์จะสำเร็จมั้ย”
“ขึ้นอยู่กับเจ้าทศพลว่ามันจะยอมทำตามที่ผมบอกหรือเปล่า” บุญส่งเอ่ยบอก
“แต่ไหนแต่ไร พวกเราพยายามเตือนมันนับครั้งไม่ถ้วน แต่นายทศพลไม่เคยเชื่อว่าเมียมันเป็นงู ต่อให้คุณบุญส่งชักแม่น้ำทั้งห้า มันก็ไม่มีวันคล้อยตาม ดีไม่ดีมันคิดว่าเพชรพญานาคเป็นเพชรเก๊ โยนทิ้งไปแล้ว” กอส่ายหัว
“ไม่เห็นต้องทำให้มันยุ่งยาก แค่ลากตัวนังคำแก้วมา พอสบโอกาสก็เอาเพชรพญานาคติดที่หน้าผากมันซะก็สิ้นเรื่อง”
เมืองอินทร์ค้านหมออ่วม “มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก อีคำแก้วมันมีสัญชาตญาณสัตว์ ต้องระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ คนที่เข้าใกล้อีคำแก้วได้โดยที่มันไม่ระแวงสงสัยก็มีแต่ผัวมันเท่านั้น”
กำนันแย้มหนักใจ “แต่ถ้าไอ้หนุ่มนั่นมันหัวรั้น ไม่ยอมทำตามแผนก็จบเห่”
บุญส่งยังมั่นใจ “ความอยากรู้อยากเห็นจะทำให้เจ้าทศพลมันยอมทำตามที่เราต้องการ”