บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 18
บทประพันธ์ โสภี พรรณรายบทโทรทัศน์ พิมพ์ธนา
ตอนเช้า ถนนทางเข้าบ้านเชิงเขา รถทัศนะแล่นมาตามทางที่สองข้างทางเป็นป่า
“ใช่ทางนี้แน่หรือคะ ทำไมอยู่ลึกอย่างนี้”
“ผมว่าน่าจะใช่...”
ในรถที่ทัศนะขับอยู่ เขมิกาชะเง้อมองไปข้างหน้าที่ไม่มีวี่แววว่าจะมีบ้านคน “ทำไมมันลึกลับหายากจัง”
“ถ้าหาง่ายๆ ก็ไม่ใช่นายชาคริต..ผมเริ่มคุ้นทางแล้ว” รถทัศนะเข้าใกล้บ้านเชิงเขาเข้าทุกทีๆ
ที่ตากผ้าบ้านเชิงเขา ญาดารีบวิ่งมาที่แถวราวตากผ้า แล้วนึกขึ้นได้ว่าเก็บเสื้อผ้าไปหมดแล้ว ราวตากผ้าเหลือเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวที่ยังตากอยู่ ญาดานึกได้ว่าวิ่งมาไร้ประโยชน์ “บ้าจริงเรา!!”
ญาดาคว้าผ้าขนหนูมาห่มเสื้อชาคริตไว้แล้วรีบคิดหาทางเปลี่ยนชุดโดยไว
ประตูห้องนอน ญาดาวิ่งตึกตักๆเข้ามาด้วยความรน จึงไม่ทันคิดว่าควรมาหาเสื้อใส่ใหม่ที่เก็บไว้ในห้องนอนตั้งแต่แรก ญาดากำลังจะได้เปิดประตูห้องแล้ว แต่ชาคริตมาขวางทางไว้ได้ก่อน ญาดาดุใส่ “คุณคริต! หลีก!”
“อย่าเพิ่งเปลี่ยนชุดเลย..ผมชอบคุณลุ๊คนี้..เซ็กซี่ดี..”
“งั้นก็ดูให้เต็มตา..คุณจะไม่เห็นฉันแบบนี้อีก” ชาคริตเอื้อมมือไปดึงผ้าขนหนูที่ญาดาห่มไหล่จนมิดชิดออก แต่ญาดาเบี่ยงหลบ “คุณบอกให้ผมดูไง”
“คุณนี่!” ชาคริตยื้อผ้าขนหนูกับญาดาอย่างสนุก แล้วญาดาก็ชะงัก “คุณได้ยินเสียงรถมั้ย?”
“ใครมา? ไม่มีใครรู้จักที่นี่..”
“คุณออกไปดูสิ”
“ไปด้วยกัน..” ญาดาโวย “ให้ฉันออกไปสภาพนี้เหรอ คุณคริต!!” ชาคริตโอบไหล่ญาดาให้เดินออกไปด้วยกัน ญาดาเบี่ยงตัวออกแต่ไม่พ้น เพราะชาคริตดึงผ้าขนหนูที่ญาดายื้อไว้ ทำให้ญาดาปลิวไปตามแรงดึงของชาคริตไป
ระเบียงบ้านเชิงเขา ชาคริตดึงญาดาเดินมา/ต่างยื้อกันไปมาแบบไม่มีใครยอมใคร “ปล่อย!”
“คุณปล่อยก่อนสิ”
“คุณนี่ชอบเอาชนะจริงๆ” ญาดานึกได้ “ไม่มีใครรู้จักที่นี่ได้ไงคะ เจ้าของที่ดินเก่าต้องรู้สิ แล้วพวกคนงานที่สร้างบ้านนี้อีก”