บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 18 หน้า 2
“ที่นี่เป็นเซฟเฮาส์ของผม..” ชาคริตทำหน้าตาย “ใครที่รู้..ก็ต้องถูกปิดปาก”
“หา? คุณฆ่าปิดปากหมดเลยเหรอ? คุณ..คุณ..” ญาดาเริ่มหวั่นๆ
ชาคริตขำ “ผมใช้เงินปิดปากต่างหาก” ชาคริตเห็นญาดาเผลอเลยกระตุกผ้าขนหนูมาครองไว้ได้
“เล่นทีเผลอ!” ญาดารี่เข้าไปดึงผ้าขนหนูกลับมา ญาดาตะโกนใส่
“ปล่อย! หัดแพ้ซะบ้าง! ไม่ปล่อย ฉันจะร้องให้บ้านแตกเลย” ญาดาแกล้งตะโกนใส่ “ปล่อยๆๆ!!”
“พี่ดา!” เขมิกาวิ่งหน้าตื่นเข้ามาตะโกน “ปล่อยพี่ดานะ!”
ญาดาชะงักกึกพร้อมๆกั บเขมิกาที่เพิ่งเห็นว่าญาดาไม่ได้โดนชาคริตทำร้าย “เขม..มาได้ยังไง”
ทัศนะเพิ่งตามเข้ามา ชาคริตเซ็ง “มาทำไมกัน..”
“แกนั่นแหละพาคุณดามาที่นี่ทำไม”
“มาฮันนีมูน..” ทัศนะกับเขมิกาเหวอไปเลย ชาคริตโอบญาดาอย่างอวดโอ่
ครัวบ้านเชิงเขา เขมิกาหันค้นหาถ้วยกาแฟอย่างไม่รู้ว่าอะไรอยู่ไหนบ้าง ญาดารีบเร่งเข้ามาด้วยท่าทางเก้อๆเขินๆ “พี่จัดการเองจ้ะ” เขมิกามองญาดาอย่างรู้สึกแปลกตา “พี่ดา...”
“พี่ขอโทษที่ทำให้ทุกคนต้องวุ่นวายตามหา..เออ..คือ..พี่เข้าใจผิดไปเองว่า คุณคริตเค้าจะทำอะไรวู่วาม..เออ”
“ยังไงเขมก็ต้องมาหาพี่ดา..เขมขอโทษนะคะ..พี่ดา”
“ขอโทษเรื่องอะไร” ญาดาลืมเรื่องเขมิกาด่าว่าเรื่องแย่งทัศนะไปหมดแล้ว ยิ่งทำให้เขมิการู้สึกผิด “พี่ดา..”
“ขอโทษเรื่องอะไร”
“ก็เรื่องที่เขมหาว่าพี่ดาจะแย่งคุณนะ พูดจาทุเรศๆ สติแตกใส่พี่ดา ทำไม..พี่ดาถึง..” เขมิกาเริ่มร้องไห้ ญาดาเป็นฝ่ายต้องดึงเขมิกามากอดปลอบใจ “พี่ไม่เก็บมาจำหรอก..พี่จะจำแต่เรื่องดีๆของเราไว้เท่านั้น”
“ทำไม...”
“ทำไมต้องถาม..เขมเป็นน้องสาวพี่ดาไง” ญาดากอดโอ๋เขมิกาที่ร้องไห้เป็นน้องเล็กอีกครั้ง
ระเบียงบ้านเชิงเขา ชาคริตถือกระดาษโน้ตขอความช่วยเหลือของญาดา กระดาษที่ถูกฝนดินสอจนพออ่านออกลางๆ ที่ญาดาขอให้ตามหาเธอด้วย “แกเปลี่ยนอาชีพเป็นนักสืบตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
ทัศนะกระตุกกระดาษโน้ตคืนมา “ใครจะไปรู้ว่าเรื่องจะกลับตาลปัตรไปได้”
“รู้แล้วว่าก็กลับไปได้แล้ว ไป..”
“แกจะอยู่ที่นี่ไปได้นานแค่ไหนเชียว”