บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 12
ศาลาท่าน้ำ รสสุคนธ์นั่งถอนหายใจทอดสายตามองไปในน้ำ ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
รสสุคนธ์มีปากเสียงกับรามนรินทร์ รามนรินทร์ตอบกลับไปด้วยเสียงและท่าทางเข้มขรึม จริงจัง “คุณย่าแม้นมาศของคุณฆ่าตัวตาย เธอกระโดดลงมาจากหน้าต่างเรือนไม้หอม...”
“ใช่ค่ะ ใครๆ ก็บอกอย่างนั้น แต่...”
“คุณไม่เชื่อ แล้วคุณก็คิดว่าคุณแม่ของผมเป็นคนทำ”
รสสุคนธ์พยายามจะอธิบาย “คือว่า...”
รามนรินทร์เคืองแล้วตัดบทเสียก่อน “ถ้าคุณอยากจะเห็นจดหมายลาตายของย่าตัวเอง ผมว่าคุณไปขอคุณแม่ดู ท่านน่าจะให้คุณดูนะครับ” รามนรินทร์พูดจบก็หมุนตัวเดินจากรสสุคนธ์ไป เพราะเคืองที่เข้าใจแม่ตัวเองอย่างนั้น
ม.ล.อุณนิษาควงรามนรินทร์ก้าวเข้ามากะจะหาเรื่องเย้ยหยัน ม.ล.อุณนิษามองรสสุคนธ์อย่างไม่เป็นมิตร “กำลังคิดแผนชั่วอะไรอีกล่ะ”
รสสุคนธ์ตกใจ “คุณนิษา คุณพูดเกินไปแล้วนะ”
“อุ๊ย...ดูสิคะพี่ราม...สงสัยนิษาพูดแทงใจดำ คนเราก็แปลกนะคะ มาอาศัยบ้านเค้าอยู่แต่กลับคิดเนรคุณ คิดใส่
ร้ายคุณหญิงป้าได้ ช่างไร้ยางอายจริงๆ”
“ทองแท้ย่อมไม่แพ้ไฟ ถ้าคุณหญิงภาวิดาไม่ผิด จะกลัวการตรวจสอบทำไมล่ะคะ” รสสุคนธ์เถียงกลับ
“คุณแน่ใจนะครับว่าคุณจะตัดสินด้วยความเป็นธรรม ไม่ใช่เพราะอคติ” รามนรินทร์ย้อน
“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันยุติธรรมพอ” รสสุคนธ์กับรามนรินทร์จ้องกันอย่างไม่ยอมแพ้กัน
ม.ล.อุณนิษาแอบยิ้มสะใจ
ห้องทำสปา ม.ร.ว.หญิงแขไขหยิบสมอลทอล์คมาใส่ฟังเพลงไปด้วยอย่างเพลิดเพลิน “ปริกหยิบกระเป๋าให้หน่อยดิ” ปริกหันไปเปิดเพลงคลอดังหน่อยนึงเพื่อสร้างบรรยากาศ
ด้านจวงเอื้อมมือแตะน้ำมันลงนวดที่ไหล่ทั้ง 2 ข้างของ ม.ร.ว.หญิงภาวิดา ผีแม้นมาศเคลื่อนตัวออกมายืนด้านหลังจวงแล้วยิ้มสะใจ “เดี๋ยวกูจะนวดให้สุดฝีมือเลย” ผีแม้นมาศพุ่งเข้าสิงร่างจวงทันที จวงสะดุ้งเฮือกตาเบิกโพลงแล้วหันมาฉีกยิ้มกว้างน่ากลัว
อีกด้านปริกก็นวดขา ม.ร.ว.หญิงแขไข ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย