บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 12 หน้า 5
รสสุคนธ์เข้ามาเห็นผีแม้นมาศร้องไห้ก็ชะงัก “ย่าเล็ก...ย่าเล็กร้องไห้ทำไมคะ”
“เธอเป็นคนเก็บมาใช่มั้ย”
“เปล่าค่ะ”
“งั้นใครเป็นคนเอามาวางไว้ตรงนี้”
“รสไม่ทราบค่ะ แต่รสมีเรื่องอยากถามย่าเล็ก ย่าเล็กไปทำร้ายคุณหญิงภาวิดามาเหรอคะ”
“ใช่...มันอยากมาท้าทายฉันเอง ช่วยไม่ได้”
“โธ่ย่าเล็ก...แค่นี้มันก็วุ่นวายมากแล้วนะคะ อย่าทำเรื่องให้ยุ่งยากไปกว่านี้เลย”
“พอเหอะแม่รส...เลิกทำตัวเป็นนางเอกได้แล้ว”
“แต่รสเป็นห่วงย่าเล็กนะคะ อย่าก่อกรรมทำบาปอีกเลย”
“เก็บความห่วงใยไว้ห่วงตัวเธอเหอะ จำคำฉันเอาไว้นะแม่รส คนพวกนั้นมันหน้าเนื้อใจเสือ ซักวันเธอนั่นล่ะที่จะ
ตกเป็นเหยื่อของมัน...ถ้าไม่อยากมีจุดจบอย่างฉัน...อย่าได้ใจอ่อนกับพวกมันเด็ดขาด” พูดจบผีแม้นมาศตาวาวน่ากลัวก็เคลื่อนตัวออกไป รสสุคนธ์ถอนหายใจด้วยความหนักใจ
มืดแล้ว รสสุคนธ์เดินหน้าเครียดครุ่นคิดเข้ามาที่สระบัว รามนรินทร์ก็เดินเข้ามาด้วยอาการเดียวกัน ทั้งคู่เดินจากคนละฝั่งเข้ามาเจอกันที่ตรงกลางทางเดินริมสระบัว รามนรินทร์กับรสสุคนธ์หันมาเห็นกันก็พากันชะงัก
“คุณราม/คุณรส”
น้อยแอบย่องเข้ามามองแล้วยิ้มพอใจ “ขอให้ปรับความเข้าใจกันได้ซะทีเหอะ”
ทั้งคู่ประหม่า “คือว่าฉัน/ผม” รามนรินทร์กับรสสุคนธ์ชะงัก ที่พูดพร้อมกันอีกแล้ว
รสสุคนธ์ยิ้มขำ รามนรินทร์พยายามเก็บอาการ “เอ่อ...เชิญคุณก่อนเลยครับ”
รสสุคนธ์มองหน้ารามนรินทร์นิดหนึ่งก่อนที่จะรวบรวมคำพูดขอโทษ แต่แล้วจวงก็เข้ามาเห็นทั้งคู่อยู่ด้วยกันก็
ตกใจ จวงรีบปรี่เข้ามาทันที “นั่นแม่รสกับคุณรามนิ...”
“ฉันอยาก...”
“คุณรามคะ คุณราม” จวงร้องทักขัดขึ้นมาก่อน รสสุคนธ์จึงชะงักคำพูดไว้
“คุณแม่เป็นอะไรหรือเปล่าครับน้าจวง”
“คุณหญิงท่านร้องหาค่ะ คุณรีบขึ้นตึกเถอะนะคะ” จวงโกหกเพราะไม่อยากให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน
“เมื่อกี้คุณรสมีอะไรจะบอกผมมั้ยครับ” รามนรินทร์ถามอยากรู้
“ไม่มีค่ะ ฉันขอตัวกลับเข้าบ้านก่อนนะคะ” รสสุคนธ์หันหลังกลับ
รามนรินทร์มองตามอย่างเสียดายที่ไม่ได้ปรับความเข้าใจกับรสสุคนธ์
น้อยโผล่หน้าออกมาด้วยความเซ็ง แล้วหันตัวเดินกลับเข้าเรือนไม้หอมไป “น้าจวงนะน้าจวง คนเข้ากำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม มารคอหอยจริงๆ”