บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 12 หน้า 4
“เปล่าค่ะ ดิฉันก็แค่เป็นห่วงคุณหญิงดา” รสสุคนธ์ปฏิเสธ
“ถ้าเป็นห่วงจริงๆ...เธอก็ควรออกไปจากบ้านนี้ซะ บ้านนี้อยู่อย่างสงบสุขมากันตั้งนาน แต่พอเธอเข้ามาทุกอย่างก็
ฉิบหายหมด” ม.ล.อุณนิษาออกปากไล่
“ใช่...ทางที่ดีควรไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้เลย ก่อนที่จะมีใครต้องตายเป็นรายที่สาม...” ม.ร.ว.หญิงแขไขรีบเสริม
“ดิฉันไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วดิฉันก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น คนเดียวที่จะไล่ดิฉันได้ก็คือคุณชายภาณุกร ถ้าไม่มีอะไร
แล้วดิฉันขอตัวค่ะ” รสสุคนธ์ขยับตัวจะเดินจากไป
ม.ร.ว.หญิงแขไขเข้ามาประจันหน้ากับรสสุคนธ์ “จองหอง...แล้วจะได้เห็นดีกัน ฉันก็จะไม่ยอมให้เธอกับผีย่าของเธอทำร้ายคนบ้านนี้อีกแล้ว”
ม.ร.ว.หญิงแขไขกับ ม.ล.อุณนิษาจ้องรสสุคนธ์อย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
เรือนไม้หอม ยามเย็น ผีแม้นมาศนั่งมองดอกไม้หอมที่วางอยู่บนขิมอย่างไม่กะพริบตา ผีแม้นมาศค่อยๆ เอื้อมมือเข้าไปหยิบดอกไม้หอมขึ้นกุมอย่างทะนุถนอม เอาดอกไม้หอมขึ้นมาดมแล้วยิ้มเศร้าๆ หวนคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตครั้นอยู่กับคนรัก
ในอดีต แม้นมาศดู ม.ร.ว.ภาณุทัตตีขิม
“ป้อนหน่อยสิ นะๆ” ม.ร.ว.ภาณุวัตอ้อน
“ก็ได้ค่ะ อ้ำ” แม้นมาศหยิบผลไม้ป้อน ม.ร.ว.ภาณุทัตอ้าปากจะรับผลไม้แต่ก็เคลื่อนใบหน้าเข้ามาหอมแก้มแม้นมาศแทน แม้นมาศตาโต เขินหน้าแดงตีแขน ม.ร.ว.ภาณุทัตเบาๆ “คุณชายทัต...เล่นอะไรก็ไม่รู้ เดี๋ยวคนอื่นจะเอาไปนินทาได้นะคะ”
“ทำไมล่ะ ก็พี่รักเล็กนิ...ต่อให้โลกจะเปลี่ยนแปลงแค่ไหน...แต่หัวใจของพี่ก็จะไม่มีวันเปลี่ยน...พี่จะรักเล็กคน
เดียวและรักตลอดไปตราบสิ้นลมหายใจ”
แม้นมาศเอามือแตะปากห้าม ม.ร.ว.ภาณุทัต “ไม่เอาค่ะ...อีกไม่กี่วันเราก็จะแต่งงานกันแล้วนะ อย่าพูดไม่เป็นมงคลสิคะ”
“พี่รักเล็กนะ”
“เล็กก็รักคุณชายค่ะ”
ม.ร.ว.ภาณุทัตสวมกอดแม้นมาศ ลมพัดเข้ามาวูบใหญ่ดอกไม้หอมบนต้นก็โปรยปรายลงมาดูโรแมนติก ม.ร.ว.ภาณุทัตเก็บดอกไม้หอมขึ้นมาทัดหูแม้นมาศแล้วหอมแก้มแม้นมาศฟอดใหญ่อย่างสุดซึ้ง ทั้งคู่กอดและยิ้มกันอย่างมีความสุข
หยดน้ำตาค่อยๆ ไหลรินออกมาจากนัยน์ตาของผีแม้นมาศ “คุณชายทัต...ฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน” ผีแม้นมาศเจ็บปวดเอาดอกไม้หอมมากุมไว้ที่หัวใจ