บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 12 หน้า 2
ท่าน้ำ เรือนไม้หอม รสสุคนธ์ขยับจะเดินหนี รามนรินทร์เรียกไว้ “เดี๋ยวสิครับ ถ้าคุณพร้อมเมื่อไรก็ไปขอจดหมายของคุณย่าคุณมาดูได้ ผมกับคุณแม่พร้อมพิสูจน์เสมอ”
รสสุคนธ์หันกลับมาสู้สายตา “ค่ะ...ฉันไปแน่ค่ะ”
น้อยเดินออกมาเห็นรสสุคนธ์กับรามนรินทร์ท่าทางตึงใส่กันก็แปลกใจ “คุณรสคะ อาหารตั้งแล้วค่ะ คุณรามกับคุณนิษาจะกินด้วยมั้ยคะ”
“ไม่ล่ะ...ฉันกระเดือกไม่ลง พี่ราม...เรากลับไปกินข้าวที่บ้านกันดีกว่าค่ะ นิษาให้ทำเมนูพิเศษไว้แล้ว พี่รามต้อง
ชอบแน่ๆ ไปกันค่ะ” ม.ล.อุณนิษารีบเดินควงรามนรินทร์ออกไป
น้อยมองตามอย่างหมั่นไส้ “มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีอะไรจ้ะ ถ้าน้อยหิวก็กินเลยนะ ฉันอยากพักผ่อน” รสสุคนธ์เดินเศร้าๆ ไปที่เรือน
น้อยมองตามด้วยความสงสัย “คุณรสกับคุณรามทะเลาะอะไรกัน”
ห้องทำสปา จวงเอื้อมมือเข้าไปจับขา ม.ร.ว.หญิงภาวิดาดัดอย่างแรง
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาตกใจพยายามจะดิ้น “ว้ายยยย อีจวง แกจะทำอะไรฉัน”
จวงจับขาภาวิดาดัดแล้วหมุนตัวคว่ำอย่างแรงจน ม.ร.ว.หญิงภาวิดาแหกปากลั่น 3-4 ท่า ปริกและ ม.ร.ว.หญิงแขไขก็นวดกันปกติไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย จวงจับ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาหงายตัวบีบคอแน่นแล้วก้มหน้าลงมาหา
ใบหน้านั้นเปลี่ยนเป็นในหน้าของผีแม้นมาศ “กูก็จะฆ่ามึงไงล่ะ”
“นังแม้นมาศ” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาตกใจจะขยับตัวลุกหนี แต่ผีแม้นมาศขึ้นคร่อมแล้วกดตัว ม.ร.ว.หญิงภาวิดาไว้
“ช่วยด้วย...หญิงแข อีปริก...ช่วยฉันด้วย” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาพยายามตะกายมือเรียก ม.ร.ว.หญิงแขไขที่นอนหลับตาพริ้มให้ปริกนวดอยู่ แต่ทั้งคู่กลับไม่ได้ยิน
“ไม่มีใครได้ยินมึงหรอก...ตายซะเถอะ” ผีแม้นมาศบีบคอ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาแล้วจับหัวเธอกระแทกกับที่นอนอย่างแรง ม.ร.ว.หญิงภาวิดาหวีดร้องลั่น เอื้อมมือจิกหัวจิกผมผีแม้นมาศสู้สุดเหวี่ยง
เรือนไม้หอม มีมือใครใครบางคนค่อยๆ ลูบขิมอย่างแผ่วเบา หยิบไม้ตีขิมเป็นจังหวะเหมือนมืออาชีพ ผีแม้นมาศหันมองตามเสียงขิมตกใจ
ตาดำตีต่ออีกแล้วหยุด ตาดำมองรูปแม้นมาศในอัลบั้มอย่างเศร้าๆ แล้วมองดอกไม้หอมที่อยู่ในมือ “ดอกไม้ที่คุณเล็กชอบ...สงบจิตสงบใจเถอะนะ...อย่าได้เที่ยวไปจองเวรกับใครอีกเลย” ตาดำวางดอกไม้หอมไว้บนขิม แล้วก็รีบเดินหลบออกไปจากห้องก่อนที่รสสุคนธ์จะเข้ามา
รสสุคนธ์ชะงักเห็นเงาใครผ่านไป จากที่ซึมๆ อยู่ก็ตกใจหันมองตาม “ย่าเล็ก...ย่าเล็กหรือเปล่าคะ” แต่พอรสสุคนธ์เดินตามออกไปดูก็ไม่เห็นตาดำอยู่แล้ว รสสุคนธ์ถอนหายใจรู้สึกใจคอไม่ดี