บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 10

บัววิ่งกระเผลกหน้าตื่นหนีเข้ามากะจะวิ่งไปที่ประตูรั้วหน้าบ้านพรหมบดินทร์ ด้านหลังบัว ผีแม้นมาศเคลื่อนตัวไล่ตามหลังมาติดๆ บัววิ่งหนีอย่างไวแต่ก็ต้องชะงักกึกเมื่อผีแม้นมาศเคลื่อนตัวเข้ามาขวางหน้าไว้ “มึงจะไปไหน”

บัวตาเหลือกหันวิ่งหนีกลับไปทางเรือนไม้หอม ผีแม้นมาศแสยะยิ้มแล้วเคลื่อนตัวไล่ตาม

เรือนคนใช้ รามนรินทร์เข้ามาเห็นจวงกับปริกพากันพยุงสร้อยออกมาด้วยอาการสะบักสะบอมก็ตกใจ“น้าจวง ใครทำร้ายน้าสร้อยครับ คนร้ายมันอยู่ไหน”

“ไม่ใช่โจรค่ะ แต่มันเป็นผี”

“เหลวไหล ผีที่ไหนจะทำร้ายคน”

“ก็ผีแม้นมาศไงคะ” ปริกบอก

สร้อยยืนยัน “จริงๆ นะคะคุณราม ผีคุณแม้นมาศจะฆ่านังบัว คุณรามต้องช่วยนังบัวนะคะ”

“เอาล่ะ...ใจเย็นๆ ตอนนี้บัวอยู่ไหน” รามนรินทร์ถาม

จวงคาด “นังบัวมันหนีไปแล้วค่ะ มันน่าจะอยู่แถวๆ นี้ล่ะ”

“งั้นฝากดูน้าสร้อยด้วยนะ เดี๋ยวฉันจะไปดูบัวให้เอง” พูดจบรามนรินทร์ก็รีบเดินออกไป

บัววิ่งหนีสุดชีวิตชนกับรสสุคนธ์ที่เข้ามา บัวตกใจร้องสุดเสียง “ว้าย กลัวแล้ว...กลัวแล้ว อย่าฆ่าบัวเลย”

“บัวฉันเอง” รสสุคนธ์บอก

“คุณรสช่วยบัวด้วยค่ะ ผีแม้นมาศจะฆ่าบัว”

“ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวฉันจะช่วยพูดกับย่าเล็กให้เอง” รสสุคนธ์ปลอบบัวให้คลายความกลัว

บัวชะงักเมื่อเห็นผีแม้นมาศยืนถลึงตาอยู่ด้านหลังรสสุคนธ์ ผีแม้นมาศแสยะยิ้มน่ากลัว บัวตาเหลือกค่อยๆ ถอยหลังออกห่างจากรสสุคนธ์ “ผะ..ผี..ผีหลอก” บัวใส่เกียร์สุนัขวิ่งหนีออกไปทางสระบัว

รสสุคนธ์ตกใจ “บัว..อย่าไป” รสสุคนธ์เห็นก็รีบไล่ตามบัวออกไปด้วยความเป็นห่วง

รามนรินทร์เดินออกมาเห็นหลังรสสุคนธ์ไวๆ “คุณรส..คุณรสรอด้วยครับ” รามนรินทร์รีบเดินผ่านวิญญาณของผีแม้นมาศไป โดยไม่รู้ตัวว่ามีผีแม้นมาศยืนอยู่

ผีแม้นมาศแสยะยิ้มอาฆาตแล้วเคลื่อนตัวออกไป