บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 10 หน้า 3
ปริกฟ้อง “หนักจนมันจะฆ่าปริกกับพี่จวงเลยค่ะ ดีนะที่รอดมาได้”
“โอ๊ย..ฉันจะบ้าตาย กลางวันก็เรื่องแม่รสสุคนธ์ พอตกดึกก็ผีย่ามันอีก ฉันล่ะเกลียดตระกูลนี้จริงๆ วันๆ สร้าง
แต่เรื่องวุ่นวายไม่จบไม่สิ้น แล้วนี่ตารามไปไหนทำไมไม่กลับมาด้วย” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาโวยวาย
“คุณรามไปตามนังบัวค่ะ มันวิ่งเตลิดไปไหนก็ไม่รู้” จวงรายงาน
“มันจะไปไหนก็ปล่อยมันไปสิ จวง ปริก..แกสองไปตามลูกฉันกลับมาเลยนะ ใครจะเป็นจะตายก็ปล่อยมันไป” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาสั่ง จวงกับปริกขานรับแล้วรีบออกไป
“เฟื่องไปดูหนูรสทีสิ ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง” ม.ร.ว.ภาณุกรหันมาสั่งเฟื่อง เฟื่องได้ยินก็รีบตามออกไป
“อะไรกันชายกร หลานตัวเองไม่สนใจ ไปสนใจนังเด็กนั่นทำไม” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาตำหนิ
“ในฐานะที่เราเป็นเจ้าของบ้าน..เราก็ต้องเป็นห่วงแขกสิครับ ในเมื่อไม่มีอะไรแล้วผมไปแคนเซิลตำรวจก่อนนะ
ครับ เดี๋ยวจะวุ่นวายกันไปกว่านี้” ม.ร.ว.ภาณุกรเดินออกไป
ม.ร.ว.ภาวิดาสะบัดหน้าด้วยความหงุดหงิด
รสสุคนธ์ตะกายน้ำเฮือกสุดท้าย ยื่นมือออกไปขอความช่วยเหลืออย่างอ่อนแรง แต่ก็หมดสติก่อน ร่างรสสุคนธ์
ค่อยๆ จมดิ่งลงไปที่ก้นสระบัว แต่แล้วมือของรามนรินทร์ก็เข้ามาคว้ามือของรสสุคนธ์ไว้ รามนรินทร์ดึงร่าง
รสสุคนธ์ขึ้นมากอดแล้วว่ายพาร่างรสสุคนธ์ขึ้นสู่ผิวน้ำ
ผีแม้นมาศเห็นรามนรินทร์ขึ้นมาพร้อมกับร่างของรสสุคนธ์ก็โล่งใจ “แม่รส..อย่าเป็นอะไรนะแม่รส”
รามนรินทร์รีบประคองร่างรสสุคนธ์ขึ้นฝั่ง รสสุคนธ์นอนแน่นิ่งไม่ไหวติง “คุณรส..คุณรสฟื้นสิครับ” รามนรินทร์เห็นท่าไม่ดีก็ทำการผายปอด
จวงกับปริกเข้ามาเห็นรามนรินทร์กำลังก้มลงเอาปากประกบปากรสสุคนธ์พอดีก็ตกใจ “ว้าย...บัดสีบัดเถลิง” ปริกวี๊ดว้าย
“จะยืนอยู่ทำไมล่ะ รีบไปรายงานคุณหญิงเร็ว” จวงสั่ง
จวงกับปริกเห็นทางไม่ดีก็รีบเผ่นไปรายงานทันที สวนกับเฟื่องที่เข้ามา
เฟื่องเห็นรามนรินทร์กำลังกดหน้าอกรสสุคนธ์อย่างตั้งใจ เฟื่องรีบวิ่งมาดู “คุณรส...คุณรสเป็นอะไรคะ คุณราม”
“รสสุคนธ์จมน้ำ ฟื้นสิ คุณรส...ฟื้นขึ้นมาสิ”
จังหวะที่กดหน้าอกรสสุคนธ์ก็สำลักน้ำออกมาพอดี รามนรินทร์เห็นรสสุคนธ์ฟื้นก็ยิ้มดีใจ
รสสุคนธ์ลืมตาขึ้นมาเห็นรามนรินทร์ที่กำลังยิ้มให้ แล้วเหลือบสายตาไปเห็นผีแม้นมาศยืนทุกข์ใจอยู่ “แม่รส..ฉันขอโทษ..ยกโทษให้ฉันนะ” รสสุคนธ์ไม่มีแรงพยักหน้าให้ผรแม้นมาศแล้วสลบไป
“เรารีบพาคุณรสเข้าบ้านเถอะค่ะ” รามนรินทร์รีบอุ้มรสสุคนธ์ไปที่เรือนไม้หอมทันที เฟื่องวิ่งตามไปติดๆ
ห้องโถง บ้านพรหมบดินทร์ ภาวิดาได้ยินที่จวงเล่าก็หันมามองจวงอย่างไม่เชื่อหู “อะไรนะ นังเด็กนั่นมันให้ท่าลูกชายฉันเหรอ”