บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 10 หน้า 4
“ค่ะ มันแกล้งตกน้ำให้คุณรามช่วยผายปอด” จวงฟ้อง
“เมื่อกี้ปริกแอบเห็นมันจูบปากกับคุณรามอย่างดูดดื่มด้วยนะคะ โอ๊ย..น่าเกลียดที่สุด” ปริกใส่ไฟหน้าตาเฉย
“เลว...ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างมัน ฉันไม่ยอมรับเป็นลูกสะใภ้แน่” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาโกรธ
“ใช่ค่ะ เราต้องตัดไฟแต่ต้นลม ปล่อยไว้นานไฟมันจะลามได้” จวงยุส่ง
“แถมไฟราคะด้วยสิคะ นอกจากคุณรามแล้วแม่นั่นยังแอบอ่อยพี่ทวนด้วย เห็นนางเงียบๆ ฟาดเรียบนะคะ”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาได้ยินปริกใส่ไฟเรื่องทวนก็หึงขึ้นมาทันที “ไปนังจวงนังปริก พาฉันไปจัดการมันเดี๋ยวนี้”
จวงกับปริกสบตากันแล้วยิ้ม รีบเดินนำ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาออกไปเล่นงานรสสุคนธ์ทันที
ห้องนอนรสสุคนธ์ รสสุคนธ์นั่งอยู่บนเตียง โดยมีน้อยกับเฟื่องช่วยเช็ดผมเช็ดตัวให้ รามนรินทร์เช็ดหัวเช็ดตัวเสร็จก็เดินเข้ามาดูรสสุคนธ์ในห้อง รสสุคนธ์กับรามนรินทร์สบตากันทั้งคู่รู้สึกประหม่า รามนรินทร์หวนนึกถึงตอนที่ตัวเองผายปอดให้รสสุคนธ์
เฟื่องเห็นท่าทางทั้งคู่ก็รู้ทันก็สะกิดน้อยให้ออกไป “ไปน้อย...ไปต้มน้ำ จะได้ชงอะไรร้อนๆ มาให้คุณรสดื่ม”
“อ้าว...ยายก็ไปต้มสิ เดี๋ยวฉันจะดูคุณรส” น้อยไม่รู้ความหมาย
“ไม่ต้องเลย...มากับฉัน” เฟื่องรีบดึงน้อยออกจากห้อง
รามนรินทร์ขยับเข้าไปนั่งข้างเตียง “คุณโอเคนะ”
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยชีวิตฉัน”
“แค่ผมเห็นคุณปลอดภัยผมก็ดีใจแล้ว ผมคุณยังเปียกอยู่เลย เดี๋ยวผมเช็ดให้...ปล่อยไว้เดี๋ยวจะเป็นหวัด” รามนรินทร์ขยับช่วยเช็ดผมให้รสสุคนธ์อย่างเบามือ รสสุคนธ์รู้สึกหน้าแดง
ผีแม้นมาศเห็นทั้งคู่ก็ยิ้มพอใจ “โชคร้ายจะกลายเป็นดี...ถือว่าฉันช่วยอุ้มสมพวกเธอก็แล้วกัน”
ที่หน้าห้องเห็นเฟื่องกับน้อยแอบดูอยู่ ทั้งคู่ยิ้มชอบใจ
“แหม ที่แท้ก็เปิดโอกาสให้คุณรามอยู่กับคุณรสนี่เอง ร้ายนะยาย” น้อยว่า
“ฉันเลี้ยงคุณรามมาตั้งแต่เด็ก คุณรามชอบใครทำไมฉันจะดูไม่ออก ไป..เลิกสาระแนได้แล้ว”
เฟื่องกับน้อยพากันออกไป ผีแม้นมาศชะงักกึกหันขวับออกไปมองด้านนอก “มีพวกสาระแนมาอีกจนได้”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาก้าวเข้ามาในเรือนไม้หอม มีจวงกับปริกตามหลัง
“แม่รสสุคนธ์อยู่ไหน” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาเรียกหา
“สงสัยคงจะอ้อนคุณรามอยู่บนห้องมั้งคะ” ปริกยุ
จวงปราม ”นังปริก...คุณหญิงจะให้จวงไปตามคุณรามลงมามั้ยคะ”
“ไม่ต้อง...ฉันจะขึ้นไปดูให้เห็นกับตา” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาขยับจะเดินขึ้นบันได แต่แล้วประตูเรือนไม้หอมก็ปิดกระแทกตึง ม.ร.ว.หญิงภาวิดาชะงักหันไปมอง จวงกับปริกสะดุ้งเข้ากอดกันด้วยความกลัว“ก็แค่ลมพัดจะกลัวไปทำไม” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาหันกลับมาเป็นจังหวะเดียวกับที่ผีแม้นมาศโผล่พรวดขึ้นมาประจันหน้าอย่างจัง ใบหน้าดูหลอนๆ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาชะงักทำท่าตกใจ แล้วก็เดินผ่านผีแม้นมาศไป เพราะเธอไม่เห็นผีแม้นมาศ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาเดินไปหาเฟื่องกับน้อยที่เดินบันไดลงมา