บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 10 หน้า 5
“คุณหญิง...” เฟื่องตกใจ
“จวง ปริก ถ้าฉันไม่เรียก อย่าให้ใครขึ้นไป เข้าใจมั้ย” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาพูดจบก็ก้าวขึ้นบันไดไป จวงกับปริกพากันรีบยืนขวางบันไดทันที
ผีแม้นมาศมองตามภาวิดาก็แปลกใจที่ภาวิดาและคนอื่นๆ มองไม่เห็นตัวเอง“ทำไม...พวกมันไม่เห็นฉัน”
ในห้องนอน รามนรินทร์กำลังเช็ดผมให้รสสุคนธ์ สังเกตเห็นว่าหน้ารสสุคนธ์แดงก็ตกใจ “ทำไมหน้าคุณดูแดงๆ ไหนให้ผมดูสิ มีไข้หรือเปล่า” รามนรินทร์จะเอามืออังหน้าผากรสสุคนธ์
รสสุคนธ์ขยับออกด้วยความเขิน “คุณราม ฉันไม่เป็นไร”
“อย่าดื้อสิคุณ หันมาให้ผมเช็คไข้ดูสิ” รามนรินทร์จับหน้ารสสุคนธ์หันมาให้จ้องหน้าตัวเองแล้วใช้หลังมือแตะหน้าผากรสสุคนธ์อย่างอ่อนโยน สายตาของทั้งคู่ประสานกัน ทั้งคู่ใจเต้นแรง รามนรินทร์ค่อยๆ ขยับหน้าเข้าใกล้รสสุคนธ์จนเกือบจะจูบกัน
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาก้าวเข้ามาเห็นพอดีก็แทบปรี๊ดแตก “รามนรินทร์!!” รามนรินทร์ชะงักกึก หันไปเห็น ม.ร.ว.หญิงภาวิดายืนมองตาเขม็ง ม.ร.ว.หญิงภาวิดาตวัดสายตาจิกรสสุคนธ์ทันที “ฉันได้ยินว่าเธอจมน้ำ ก็เลยแวะมาเยี่ยม แต่ดูสารรูปแล้วก็ไม่เห็นเป็นอะไรมาก ดีใจด้วยนะที่ยังไม่ตาย น่าเสียใจแทนย่าเธอจริงๆ ที่ไม่ได้หลานสาวไปเป็นผีเฝ้าสระอยู่เป็นเพื่อน”
“คุณแม่..พูดแรงไปแล้วนะครับ” รามนรินทร์ปราม
“ฉันก็พูดจาของฉันเป็นปกติ ถ้าใครฟังไม่ได้ก็ไม่ต้องฟัง ราม...นี่มันก็ดึกแล้วรามน่าจะกลับห้องได้แล้วนะ แม่
รสสุคนธ์จะได้พักผ่อน”
“งั้นผมกลับก่อนนะครับ” รามนรินทร์ลารสสุคนธ์ด้วยความสงสาร แล้วลุกเดินออกไป
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาสะบัดหน้าใส่รสสุคนธ์แล้วตามออกไป
รสสุคนธ์ถอนหายใจ ลูบผมตัวเองที่หมาดๆ แล้วแอบยิ้มนิดๆ นึกถึงแววตาของรามนรินทร์ที่เช็ดผมให้
ห้องนอนรามนรินทร์ รามนรินทร์ยืนริมหน้าต่างแล้วเหม่อออกไป นึกถึงใบหน้าของรสสุคนธ์ตอนที่เขาเช็ดผมให้ ตอนเที่เขาจับหน้ารสสุคนธ์หันมาแล้วจะตรวจไข้ ตอนที่เขาขยับหน้าเข้าไปจะจูบ นึกแล้วรามนรินทร์ก็ถอนหายใจ หน้าเครียด “ต้องทำยังไงคุณแม่ถึงจะเลิกรังเกียจคุณรสได้นะ”
ห้องนอน ม.ร.ว.หญิงภาวิดา ม.ร.ว.หญิงภาวิดากระฟัดกระเฟียดด้วยความแค้นใจ “ทำไมมันไปไม่ตายๆ เหมือนย่ามันนะ”