บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 22 หน้า 7
“เห็นคุณพระท่าทางเคร่งเครียดอยู่หลายเพลา นึกว่ามีราชการใดให้ต้องคิดกังวล ..ที่แท้ก็แต่งลำนำให้นายหญิง”
พระอรรคทำหน้านิ่ง “แล้วเป็นอย่างไรบ้าง? เอ็งว่าดีหรือยัง?”
“ไพเราะมากขอรับ นายหญิงจักต้องพึงใจเป็นแน่”
พระอรรคยิ้ม “ทหารอย่างข้าก็ทำให้เขาได้เท่านี้...”
หน้าเรือน พระอรรคกำลังจะเดินขึ้นเรือน มองไปที่มุมหนึ่ง เห็นอุบลนั่งจับหมากจีบพลูไว้ให้ พระอรรคมองอุบลแล้วพอใจ กำลังจะเดินเข้าไปหาด้วยความคิดถึง
ทันใดนั้น พระอรรคหันไป เห็นจันวิ่งหน้าตื่นเข้ามา พระอรรครีบเดินลงไปหา “มีอะไรหรือ?”
“อุโมงค์ถล่มขอรับ! ไอ้พวกที่อยู่ข้างล่างยังติดอยู่ข้างใน!”
พระอรรคตกใจ หันมองไปบนเรือนเป็นห่วงอุบล แต่แล้วก็ต้องตัดใจรีบวิ่งออกไปพร้อมจัน
พระอรรคเดินออกมากับพระโหราจารย์จากทางหลังโบสถ์ สองคนท่าทางเคร่งเครียด
“ข่าวที่ว่าไอ้พวกอังวะมันเริ่มตั้งทัพกันอีกแล้ว เห็นจะเป็นจริง!”
“ถ้าเช่นนั้นเราก็ต้องรีบหาคนเพิ่ม หาไม่จะไม่ทันการแน่ขอรับ”
ทันใดนั้น พระอรรคเห็นเงาคนวูบวาบที่หลังต้นไม้ พระอรรคชะงัก คว้าดาบ ค่อยๆเดินไป แล้วเข้าไปกระชากตัวใครคนนั้น พร้อมเอาดาบทาบคอไว้
“ว๊าย!”
ผ้าที่โพกพันหน้าหลุด เห็นว่าเป็นทิพ
“ทิพ!!”
“ลุงบอกแล้วไม่ใช่รึว่ามิให้มาที่นี่เด็ดขาด!!”
ทิพหน้าเจื่อน “อิฉันเป็นห่วงพ่อกับคุณพระ ทำงานกันหามรุ่งหามค่ำ ที่มานี่ก็ดูดีแล้วว่าไม่มีใครตามมาเจ้าค่ะ”
“แต่เจ้าก็ไม่พึงมาเองเช่นนี้! มีธุระอะไรด่วนไม่ให้บ่าวมันมาบอกเล่า?”
“น้องเอาข้าวมาให้พ่อกับคุณพระเจ้าค่ะ” ทิพชูตะกร้าที่ใส่สำรับอาหารที่เตรียมมา
พระอรรคกับพระโหราจารย์ซึ้งในน้ำใจของทิพจนต่อว่าไม่ออก
อุบล มองไปที่ใต้ต้นไม้ใกล้โบสถ์ พระโหราจารย์ ขุนวิจิตร พระอรรคและทิพนั่งทานข้าวด้วยกันอยู่
ขุนวิจิตรก้มลงกราบขอร้องพระอรรค “ถือว่าช่วยลุงกับลูกเถิดนะคุณพระ รับทิพเอาไว้เป็นเมียเจ้าอีกคนเถิด!!!”
พระอรรคอึ้งไป มุมหนึ่ง อุบลที่แอบฟังอยู่ทนไม่ไหววิ่งหนีออกไป