บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 22 หน้า 9
“หากต้องบอกเหตุผลเรื่องนี้ กระผมก็ต้องบอกเรื่องที่ตนเองจักเป็นโสมเฝ้าทรัพย์ แลเรื่องอุโมงค์ที่ซ่อนสมบัติ... กระผมทำไม่ได้ขอรับ”
ขุนวิจิตรถาม “คุณพระกลัวว่าอุบลจักแพร่งพรายเรื่องนี้หรือ?”
“มิใช่ขอรับ กระผมเกรงว่าอุบลจักเป็นอันตราย..หากเธอรู้เรื่องที่ซ่อนสมบัติก็มีแต่จะเป็นภัยแก่ตัว แค่คิดว่าเธอจะถูกทำร้ายเพื่อให้บอกความลับนี้ กระผมก็....”
พระโหราจารย์หนักใจ “ถ้าเช่นนั้น เมื่อเวลานั้นมาถึง เจ้าจะทำเยี่ยงไร?”
“กระผมคิดไว้แล้วขอรับ.. กระผมจะขอฝากอุบลให้หนีไปกับทิพและท่านลุง แล้วจึงค่อยกลับไปที่อุโมงค์เพื่อทำหน้าที่โสมเฝ้าทรัพย์ด้วยตัวเอง”
“คุณพระ!!” ขุนวิจิตรร้อง
“ถือว่าเป็นคำขอร้องสุดท้ายของกระผม ดูแลอุบลแทนกระผมด้วย” เขายกมือจะกราบ
ขุนวิจิตรรีบจับห้ามไว้ “ลุงไม่ได้รังเกียจเลยเรื่องดูแลแม่อุบล เพียงแต่คิดว่าถ้าอุบลมารู้ภายหลังคงจะเสียใจมาก”
“กระผมมีหน้าที่ที่ต้องกระทำต่อแผ่นดิน นอกจากหน้าที่ที่กระผมต้องดูแลอุบลแล้ว ก็มีเพียงหน้าที่นี้ที่สำคัญกว่า... อุบลอาจจะเสียใจ แต่กระผมมั่นใจว่าเธอจะเข้าใจกระผมขอรับ!!!!” พระอรรคมั่นใจในตัวอุบล
อุบลมองหน้าอัคนี คิดถึงเหตุการณ์คืนกรุงแตกที่ขัดแย้งกัน “เป็นไปไม่ได้!!”
ทิพอาภาท้วง “ถึงขนาดนี้แล้ว คุณยังไม่เชื่ออีกเหรอคะ?”
“เจ้าจะให้เราเชื่อได้ยังไง? ในเมื่อคืนที่กรุงแตกเขาไม่ยอมให้เราไปหาเจ้า แต่กลับบังคับพาเราลงมาที่นี่พร้อมกับเขา!!”
ทิพอาภา เชษฐาอึ้ง หันมองอัคนีที่นิ่งมาก อุบลคิดถึงเหตุการณ์วันนั้นอย่างเจ็บปวด
พระอรรคถือห่อผ้า และจูงอุบลวิ่งหนีออกมาจากกำแพงทางเข้าเรือนของคุณพระ
“คลองนายก่ายไปทางนี้มิใช่หรือเจ้าคะ? น้องทิพบอกว่าจะรอเราที่นั่น”
“เดี๋ยวค่อยไป ตอนนี้เจ้าต้องมากับข้าทางนี้ก่อน!!”พระอรรคดึงมืออุบลวิ่งหายไปกับความมืด
อุบลเสียใจ เหมือนถูกสะกิดแผลที่ฝังลึกในใจขึ้นมา อุบลชะงัก เพิ่งรู้ “แสดงว่าก่อนหน้าที่ท่านจะมารับข้าที่เรือน ท่านคิดไว้แล้วใช่มั้ยว่าข้าจะต้องทำหน้าที่นี้แทนท่าน?!!
“ใช่! ตอนนั้นเขาตัดสินใจแล้วว่าต้องเป็นคุณ”
อุบลน้ำตาร่วง ทิพอาภา เชษฐาอึ้งไป
ทิพอาภาถาม“เกิดอะไรขึ้นใช่มั้ยคะพี่อัค?”