บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 22 หน้า 8
พระอรรคตัดสินใจเข้าไปประคองขุนวิจิตรที่ก้มกราบกับพื้นให้ลุกขึ้น “อย่างไรเสียท่านลุงกับทิพก็เป็นเหมือนคนในครอบครัวของข้าอยู่แล้ว... ข้ารับปากว่าจากนี้ไปจะดูแลความปลอดภัยในชีวิตของท่านลุงกับทิพ”
“แล้วเรื่องทิพเล่า?”
“เมื่อครั้งที่ข้ารับประทานแม่อุบลมาจากเสด็จท่าน ข้าตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะดูแลมิให้เจ็บช้ำน้ำใจ มิให้ขาดตกบกพร่องทั้งในฐานะหัวหน้าครอบครัว และสามี ...ขอท่านลุงอย่าให้ข้าต้องผิดคำสัตย์นี้เลย”
“ถ้าด้วยเหตุนี้ลุงก็เข้าใจ... แม่อุบลมีบุญมากกว่าทิพนักที่ได้คู่ครองอย่างเจ้า”
พระอรรคโล่งใจที่ขุนวิจิตรเข้าใจ
อุบลน้ำตาไหลเมื่อได้รู้ความจริงในมุมของพระอรรค อัคนีก็รู้สึกแย่เช่นกัน
“เขาอาจจะผิดที่ไม่เคยอธิบายให้คุณเข้าใจ แต่เขาไม่เคยไม่รักคุณ...”
เชษฐายังสงสัย “แต่ผมไม่เข้าใจอยู่ดี ถ้าพระอรรคปฏิเสธพ่อของทิพไปแล้ว แล้วทำไมยังต้องไล่คุณอุบลไปอีกล่ะครับ? ข้าศึกล้อมอยู่ขนาดนั้น เขาไม่ห่วงชีวิตของคุณอุบลเลยเหรอ?”
“เพราะเป็นห่วงต่างหาก เขาห่วงเธอยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง!!”
พระโหราจารย์ กับขุนวิจิตรปรึกษาเรื่องคนเฝ้าอุโมงค์อยู่กับพระอรรค
พระโหราจารย์อึ้ง “นี่เจ้าจักเอาตัวเองเป็นโสมเฝ้าทรัพย์อย่างนั้นหรือ?!”
“ขอรับท่านลุง...”
ขุนวิจิตรค้าน “ลุงไม่เห็นด้วย คุณพระน่าจะหาบ่าวไพร่ หรือทหารนายกองที่ไว้ใจมาทำหน้าที่นี้จะดีกว่า”
พระโหราจารย์เสริม “พ่ออยู่หัวเองก็บอกเพียงว่าให้หาคนที่ไว้ใจได้ ไม่ได้สั่งว่าจะต้องเป็นเจ้า!”
“หากสมบัติเหล่านี้เป็นแค่สมบัติธรรมดา กระผมก็คงจักเอาใครก็ได้มาเฝ้า แต่นี่คือสมบัติที่จะเป็นทุนสำหรับผู้มีบุญคนใหม่ ผู้ที่จะมาทำหน้าที่กอบกู้บ้านเมืองในภายภาคหน้า หน้าที่นี้จึงสำคัญยิ่งนัก”
ขุนวิจิตรย้ำ “แต่ลุงว่าคุณพระตรองดูอีกทีเถิด...”
พระอรรคนิ่งแทนคำตอบ ขุนวิจิตรหนักใจหันไปสบตากับพระโหราจารย์
พระโหราจารย์เอ่ย “หากเจ้าตัดสินใจเยี่ยงนั้น แล้วอุบลเล่า เจ้าจักทำฉันใด?”
พระอรรคชะงัก ลืมคิดถึงเรื่องอุบลไปจริงๆ พระอรรคคิดว่าควรทำยังไงกับอุบล?
วันใหม่ พระอรรคนั่งหน้าเครียดๆ อยู่หน้าพระประธานในโบสถ์วัดราชบดินทร์ พระโหราจารย์ ขุนวิจิตรอยู่ด้วย
พระโหราจารย์ติง “ทำไมเจ้ามิบอกอุบลให้เข้าใจถึงเหตุผลที่เจ้าจักให้เขาไปอยู่ที่เมืองเพชรกับแม่ของเจ้าเล่า?”