บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 1 หน้า 2
ที่ลานบวงสรวง เหล่านางรำมองขึ้นไปเห็นยอดพระที่นั่งหักพังลงต่อหน้าก็พากันกรีดร้องวิ่งหนีแตกกระเจิง อุบลยังยืนมองด้วยความรู้สึกตกตะลึง ขุนอรรคเปลี่ยนเป็นโกรธ หันไปตะลุยนำเหล่าทหารเข้าไปที่กำแพงวัง อุบลหันกลับไปตั้งใจรำถวายเทพเพียงลำพังคนเดียว เสียงกลองศึกยังดังกระชั้นอยู่ตลอดเวลา
ที่สนามรบ ขุนอรรคลุยมาจนใกล้กำแพงค่ายทหารอังวะ ทันใดนั้นปืนใหญ่ที่อยู่บนกำแพงค่ายแตกเสียงดังสนั่น ทหารอังวะที่อยู่บนกำแพงกระเด็น แตกกระเจิง แล้วเกิดการโกลาหลขึ้นทันที ทหารอังวะที่รบอยู่ถอยหนีแตกกระเจิงกลับเข้าค่าย ทางด้านอุบลรำจนจบบท แล้วก้มลงกราบที่พื้น
วันใหม่ ที่มุมหนึ่งพระราชวังที่ยังรุ่งเรืองประดับแสงสีด้วยประทีปไฟตามมุมต่างๆ กลุ่มขุนนาง เหล่าทหาร บาทหลวง ข้าราชการน้อยใหญ่ต่างดื่มเหล้าฉลองชัยชนะอย่างรื่นเริง ที่ทางเข้างาน กลุ่มทหารชั้นผู้น้อยดื่มเหล้าเฮฮากันอยู่ ทหารคนหนึ่งเมาเซล้มกลิ้งไปกับพื้นชนเข้ากับเท้าใครคนหนึ่ง ทหารคนนั้นเงยหน้าขึ้นมอง พระอรรคยืนถือดาบประจำตำแหน่งก้มลงมองทหารด้วยแววตาดุกร้าน ทหารตกใจรีบยกมือไหว้ท่วมหัวแล้วคลานหนีไปพร้อมๆกับเพื่อนที่เมามาด้วยกัน พระอรรคเดินเข้าไปมองรอบๆงานที่มีบรรยากาศสนุกสนานด้วยความไม่พอใจ
พระอรรคกล่าวอย่างคับแค้นใจ “ช่างต่างกับเมื่อคืนที่ไอ้พวกอังวะมาล้อมกรุง คืนนั้นมองไปทางไหนก็มีแต่คนรักตัวกลัวตาย เพียงไม่กี่ราตรีก็ลืมกันสิ้น!”
พระโหราจารย์ ที่มาพร้อมกับพระอรรคเข้ามายืนมองข้างๆ แววตาหนักใจไม่แพ้กัน “ตัวตั้งตัวตีที่จัดงานเค้าอยากจะปลอบขวัญผู้คนให้ลืมภาพยอดพระที่นั่งที่หักพังลงกับตา คงสมใจเขาแล้ว!!”
“แต่แทนที่จะทำให้ลืม กระผมว่าควรจะทำให้จำมากกว่านะขอรับ!! ชาวบ้านควรจะรู้เสียทีว่าบ้านเมืองวิกฤตเพียงใด ถึงคราที่ทุกคนจะต้องลุกขึ้นมาปกป้องแผ่นดินเกิดเสียที!!!”
“ถ้าคนกรุงศรีคิดแบบเจ้าเพียงครึ่งหนึ่ง ชะตาเมืองในกาลข้างหน้าคงจะไม่มืดมนเช่นที่ลุงเห็น”
พระอรรคตกใจ “ท่านลุงตรวจดูดวงเมืองแล้วหรือขอรับ?”
“...ตกฆาตถึงดวงเมืองแตกทีเดียว”
พระอรรคอึ้ง
บริเวณที่นั่งสำหรับประธานในงานฉลองชัยชนะ พระยาพลเทพนั่งเฮฮาอยู่กับบรรดาขุนนางชั้นผู้ใหญ่ มีบ่าวผู้หญิงคอยปรนนิบัติ
“ชื่อพระที่นั่งท่านก็บอกไว้ว่าสุริยาสน์อัมรินทร์! ไอ้พวกอังวะมันบังอาจล่วงเกินที่ประทับของเทวดา ก็สมแล้วที่จะต้องฉิบหายตายห่า พ่ายกลับไป!” ทั้งกลุ่มหัวเราะเฮฮาเห็นด้วย พระยาพลเทพหันมาเห็นพระโหราจารย์ พระอรรค เดินเข้ามาหา พระอรรคทำความเคารพพระยาพลเทพ “เอ้า! นั่นไง ทหารเอกแห่งกรุงศรีฯ มาๆๆๆ มานั่งตรงนี้คุณพระ”