บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 1 หน้า 3
ทั้งกลุ่มกระจายตัวเพื่อให้พระอรรค และพระโหราจารย์เข้าไปนั่ง
บ่าวรินเหล้าใส่ถ้วย พระยาพลเทพหยิบส่งให้พระอรรคและพระโหราจารย์ “ฉลองให้กับยศคุณพระที่พ่ออยู่หัวพระราชทานให้กับเจ้า!” คนอื่นๆดื่มเหล้ากัน แต่พระอรรคกับพระโหราจารย์รับถ้วยเหล้ามาถือไว้ตามมารยาท พระยาพลเทพเยินยอ “บรรพบุรุษตระกูลราชบดินทร์คงภูมิใจ.. ภายหน้าถ้าได้เป็นพระยาก็อย่าลืมกันเชียว!!”
ทุกคนได้ยินก็พากันขำ
พระอรรคยิ้มหยัน “ได้ยินแล้วก็อุ่นใจที่เสนาบดีอย่างท่านยังคิดถึงกาลข้างหน้า” พระยาพลเทพและกลุ่มขุนนางที่เฮฮาอยู่ต่างชะงัก พระอรรคย้ำ “ที่เราชนะศึกครั้งนี้ได้ ไม่ใช่เพราะเราเข้มแข็ง หากแต่เพราะศัตรูอ่อนแอ”
“ข้ากับหลานเห็นตรงกันว่าถ้ายังปล่อยให้เป็นแบบนี้ เห็นทีบ้านเมืองจะถึงกาลวิบัติ เพลงยาวพยากรณ์กรุงศรีอยุธยาก็มีเตือนเอาไว้”
พระยาพลเทพเอ่ยอย่างดูถูก “จะตื่นตูมไปใยเล่าท่านโหราจารย์...”
พระโหราจารย์จ้องหน้าพระยาพลเทพ “...ผู้มีตระกูลจะสูญเผ่า เพราะจัณฑาลมันเข้ามาเสพสม..ผู้มีศีลนั้นจะเสียซึ่งอารมณ์ เพราะสมัครสมาคมด้วยมารยา”
พระยาพลเทพโกรธเขวี้ยงจอกเหล้า แล้วลุกขึ้นหยิบดาบเตรียมจะชักออกมา พระโหราจารย์ลุกขึ้น พระอรรคลุกตาม จับดาบไปยืนประจันหน้ากับพระยาพลเทพ ทุกคนตกใจ
พระยาพลเทพโกรธ “อย่าคิดว่าเป็นที่โปรดปรานของพ่ออยู่หัวแล้ว ข้าจะทำอะไรท่านไม่ได้!!!” พระอรรคมองจ้องหน้าพระยาพลเทพ พระยาพลเทพแอบอึ้งไป เพราะรู้ว่าสู้พระอรรคไม่ได้ เสียงดนตรี ต้นวรเชษฐ์ ในระบำฉลองชัยดังเข้ามา ที่ลานตรงกลางมีนางรำหลวงทยอยกันออกมา พระยาพลเทพตั้งใจตัดบท “เห็นแก่ระบำฉลองชัยจากวังหลวงดอก!!!” พระยาพลเทพเก็บดาบ แล้วหันกลับไปนั่งกินเหล้า ดูระบำฉลองชัยพร้อมกับขุนนางคนอื่นๆ
พระโหราจารย์ดึงพระอรรคให้แยกออกมา
ที่ลานตรงกลาง กลุ่มนางรำร่ายรำสวยงามอยู่ นางรำคนสุดท้ายที่แต่งกายด้วยชุดสีทอง สวมเครื่องประดับนางรำแตกต่างจากนางรำคนอื่น มีศิราภรณ์ประดับทับทิมเม็ดใหญ่อยู่ตรงกลาง นางรำคนนั้นหันมา นางก็คืออุบล พระอรรคเดินเข้ามานั่งกับพระโหราจารย์ ยังคงหงุดหงิด หันไปดูรำอย่างเสียไม่ได้ ในกลุ่มของพระอรรค มีบาทหลวง ชาวโปรตุเกส อายุประมาณ๔๐ปี และขุนนางนั่งอยู่ด้วย
บาทหลวงมองอุบลไป พลางวาดรูปนางรำที่สวมศิราภรณ์ทับทิมลงในสมุดบันทึกไปด้วย “ช่างงามเหลือเกิน...”
“ต้องงามสิท่าน นางรำกลุ่มนี้เป็นนางรำหลวง แล้วเครื่องทรงที่แต่งก็เป็นชุดที่เสด็จท่านประทานให้สวมเฉพาะโอกาสพิเศษ เป็นบุญตาแล้วที่ได้เห็น”
บาทหลวงพยักหน้าชื่นชม แล้วก้มลงวาดรูปต่อ
อุบลที่รำอยู่มองมาที่พระอรรค เพราะรู้ว่าคือนายทหารที่นำกองทหารเข้าตีข้าศึก อุบลพยายามส่งสายตามาที่พระอรรค ลึกๆแล้วอุบลก็ยังไม่ลืมภาพยอดปราสาทพระที่นั่งสุริยาสน์อัมรินทร์พังลง พระอรรคเหมือนรับรู้ถึงกระแสที่อุบลส่งมาสบตากับอุบลราวกับโดนสะกด