บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 1 หน้า 4
โขลนวังเดินนำกลุ่มนางรำและกลุ่มนักดนตรีหญิงเข้ามาหาพระโหราจารย์และพระอรรค โขลนวังเอ่ยกับกลุ่มนางรำและนักดนตรีหญิง “ไหว้ท่านโหราจารย์ แล้วนั่นพระอรรค หลานชายของท่าน”
พระโหราจารย์ พระอรรคยิ้ม กลุ่มนางรำ และกลุ่มนักดนตรีหญิงยกมือไหว้
“พวกเจ้ารำได้งามมาก” พระโหราจารย์ยื่นถุงเงินให้นางรำและนักดนตรีหญิงแต่ละคน
จนกระทั่งมาถึงอุบล พระอรรคเป็นคนหยิบถุงเงินจะมอบให้ อุบลจึงเดินเข้ามาหาพระอรรค
“นี่รางวัลของเจ้า”
“เป็นพระคุณเจ้าค่ะ ข้าเพียงทำหน้าที่ของข้าให้ดีที่สุด มิให้น้อยหน้าท่านเจ้าค่ะ”
“จะเอามาเทียบกันได้เยี่ยงไร หน้าที่ของข้าคือการทำเพื่อแผ่นดิน”
“ถึงข้าจะเป็นหญิง แต่หน้าที่กระทำเพื่อแผ่นดินนั้น ไม่ว่าใครก็พึงกระทำได้มิใช่หรือเจ้าคะ?” อุบลมองพระอรรคไม่กลัว
พระอรรคหยิบหมากพลูจากพานข้างๆยื่นส่งให้อุบล อุบลรับมา
หลายวันผ่านไป ที่ตำหนักฝ่ายใน พระอรรคและอุบลก้มกราบที่พื้น เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงเห็นว่าหน้าผากของทั้งคู่มีรอยเจิม ทัดหูด้วยใบมะตูม ข้างๆเจ้านายฝ่ายใน มีหีบที่ใส่ชุดศิราภรณ์วางอยู่ นางข้าหลวงเปิดฝาหีบออก
เจ้านายฝ่ายในบอกกับอุบล “พระอรรคราชบดินทร์ขอเจ้าและชุดศิราภรณ์ทับทิมนี้เป็นรางวัลของการชนะศึก... ขอให้จงไปทำหน้าที่ของเจ้าให้ดีเถิดอุบล”
“พระพุทธเจ้าข้า”
เจ้านายฝ่ายในบอกกับพระอรรค “ศิราภรณ์ชุดนี้เป็นของที่ข้ารักและหวงแหน หากไม่ไว้เนื้อเชื่อใจแล้ว ข้าจะไม่มีวันยอมยกให้...จงดูแลรักษาให้ดีเท่ากับชีวิตของเจ้า”
“ข้าให้คำมั่นว่าจักดูแล..” พระอรรคทอดสายตามองอุบล “จนกว่าชีวิตจะหาไม่พระพุทธเจ้าข้า”
เจ้านายฝ่ายในพยักหน้ายิ้มยินดี
พระอรรคพาอุบลมาแนะนำกับญาติ และบ่าวไพร่ในเรือน รวมทั้งจัน อุบลท่าทางประหม่าเพราะยังไม่รู้จักใคร พระโหราจารย์ยืนอยู่กับทิพ ขุนวิจิตรและญาติผู้ใหญ่จำนวนหนึ่ง
พระอรรคเดินมาถึง “อุบล นี่ขุนวิจิตร สหายเก่าแก่ของพ่อข้า” อุบลไหว้ขุนวิจิตร “นี่ ทิพ บุตรสาวของท่าน”
ทิพยกมือไหว้อุบล “ทิพขอเรียกว่า พี่อุบล นะเจ้าคะ”
อุบลยิ้มรับ “...ถ้าอย่างนั้นพี่ขอเรียกว่า น้องทิพ ได้หรือไม่ ?”
“ได้เจ้าค่ะ เขาลือกันว่าพี่อุบลรำในงานฉลองชัยงามเหลือเกิน น้องเสียดายที่ไม่ได้เห็น”