บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 1 หน้า 5
อุบลยิ้มเป็นมิตรกับทิพ พระอรรคพาอุบลเดินมายืนที่หน้าบันไดขึ้นเรือน อุบลมองเรือนด้วยความตื้นตันใจ ทิพมองตามทั้งคู่เดินขึ้นเรือนไป แล้วน้ำตาที่ไม่รู้ว่ามาจากความดีใจหรือเสียใจก็ร่วงลงมา ทิพรีบปาดน้ำตาทิ้ง เพราะไม่อยากให้ใครเห็น
ในห้องหอ บ้านเรือนไทย อุบลอยู่ในชุดนอน กำลังเช็ดทำความสะอาดชุดศิราภรณ์ทับทิม
พระอรรคที่เพิ่งอาบน้ำผลัดผ้าเสร็จเข้ามาดู “ทับทิบเม็ดนี้ใช่หรือไม่ ที่ใครๆก็ลือว่างามเหลือเกิน”
“ใช่เจ้าค่ะ คนเรียกกันว่า...ทับทิมสีเลือด”
“ทับทิมสีเลือด...” เขามองอุบล “งาม แต่ลึกลับ”
“แล้วน่ากลัวด้วยหรือเปล่าเจ้าคะ?”
พระอรรคมองตาอุบล “น่าค้นหา... ไม่ใช่น่ากลัว...”
อุบลก้มลงกราบ “จากนี้น้องขอฝากชีวิตที่เหลือไว้กับคุณพระด้วยเจ้าค่ะ”
พระอรรคลูบศีรษะอุบล
หลายวันผ่านไป พระอรรคกำลังซ้อมดาบกับจัน และบ่าวไพร่ผู้ชายอยู่ที่ลานบ้าน พระโหราจารย์เดินเข้ามากับคนติดตาม ยืนมองด้วยสายตาชื่นชม ระคนหนักใจ พระอรรคใช้ดาบคู่ฟันดาบของจัน จนจันล้มลงกระเด็นไปใกล้พระโหราจารย์ พระอรรคเห็นพระโหราจารย์แล้วชะงัก สบตากับพระโหราจารย์ที่ดูมีเรื่องหนักใจ
พระโหราจารย์นั่งปรึกษางานอยู่กับพระอรรคที่หอนั่งกลางเรือนพระอรรค
“เห็นเจ้าขยันขันแข็งฝึกปรือกำลังคนมิให้ร้างลาฝีมือเช่นนี้ ลุงก็เบาใจ”
“ทหารกรุงศรีเพลานี้ย่ามใจ วันๆเอาแต่สำราญ กระผมเห็นแล้วก็ขัดใจขอรับ แล้วท่านลุงมีธุระอะไรหรือขอรับ?”
“ลุงอยากให้เจ้าเป็นนายงานบูรณะวัดราชบดินทร์ วัดต้นตระกูลของเรา”
“แต่งานบูรณะต้องใช้ช่างที่มีฝีมือ บ่าวไพร่ของกระผมมีแต่พวกแรงงาน ฝีมือคงจะไม่ถึง”
“เรื่องงานฝีมือลุงไหว้วานให้ขุนวิจิตรมาช่วยแล้ว แต่งานส่วนที่เจ้าต้องรับผิดชอบเหมาะกับความสามารถของบ่าวไพร่ที่เจ้าว่า”
พระอรรคเอะใจ “...งานอะไรขอรับ?”
พระโหราจารย์เบาลงจริงจัง “ขุดอุโมงค์”
พระอรรคชะงัก
ในความมืดมิด ได้ยินเสียงลมหายใจหอบแรงของชายคนหนึ่งที่ดูเหนื่อยราวกับวิ่งหนีสิ่งที่น่ากลัวอย่างใดอย่างหนึ่งมา แล้วจู่ๆเสียงหอบของชายคนนั้นก็กลายเป็นเสียงร่ำไห้ราวกับจะขาดใจ
อัคนีนอนหลับลึก หากสีหน้ากลับแสดงถึงอาการว้าวุ่น สับสน และอึดอัดที่มาจากจิตใต้สำนึกอันแสนเจ็บปวด