บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 2 หน้า 3
“ถ้าดิฉันบอกว่าชื่ออุบล คุณยังพอจะจำได้ไหมคะ?”
อัคนีอึ้ง “อุบล...” เขาทำท่าคิด “คุ้นหู...คุ้นความจำจริง”
“งั้นลืมเสียเถิดค่ะ ระยะเวลาทำให้เราลืมอะไรๆได้ ...แต่ก็ยังมีเวลาอีกมาก ที่ทำให้เราจำอะไรๆได้”
อัคนีมองสโรชินี “ขอโทษนะครับ ผมรู้สึกเหมือนว่าผมเคยรู้จักคุณมาก่อน”
“แล้วเราเคยรู้จักกันไหมล่ะคะ?”
“ผมไม่แน่ใจเหมือนกัน มันเลือนรางชอบกล”
สโรชินีขำ “ดิฉันบอกแล้วไงคะว่ายังมีเวลาอีกมากที่จะทบทวนความทรงจำ แล้วพบกันนะคะ” สโรชินีจะเดินออกไป
อัคนีลุกตาม “เดี๋ยวครับ เมื่อกี้คุณพูดว่าทับทิมสีเลือด...”
“ใช่ค่ะ ก็มันเป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอคะ” อัคนีอึ้งๆไป “คุณกำลังสงสัยว่าดิฉันรู้ได้ยังไง หรือคุณสงสัยว่ามันมีที่มายังไงกันแน่คะ?”
“ถ้าผมจะบอกว่า ทั้งสองอย่างล่ะครับ”
“ดิฉันขออธิบายข้อหลังก่อนแล้วกันค่ะ ทับทิมเม็ดนี้เป็นส่วนหนึ่งของศิราภรณ์”
“แล้วข้อแรกล่ะครับ?”
“อะไรที่เป็นอดีตไปแล้ว ดิฉันรู้ทั้งนั้นแหละค่ะ”
อัคนีประหลาดใจ “คุณเป็นใครกันแน่?”
หญิงสาวยิ้ม “ดิฉันเป็นผู้หญิงที่รู้อดีต แต่ไม่รู้อนาคต...เป็นผู้หญิงที่ถ้าหากคุณรู้ว่าดิฉันเป็นใคร คุณจะไม่อยากรู้จักดิฉันเป็นอันขาด” สโรชินียิ้มเย็นแล้วเดินจากไป
อัคนีมองตาม แล้วมองทับทิมในมือ คิดหนัก สับสน แล้วตัดสินใจวิ่งตามสโรชินีออกไปอีก
อัคนีเปิดประตูร้านกาแฟออกมาอย่างรีบร้อน เพราะอยากจะตามสโรชินีไปให้ทัน จังหวะที่อัคนีเปิดประตูออกมานั้น เป็นจังหวะเดียวกับที่เชษฐาเปิดประตูเข้ามาพอดี
“อ้าว พี่อัค จะไปไหน?”
อัคนีมองหาสโรชินี “แกเห็นผู้หญิงที่เดินออกมาเมื่อกี้ไหม?”
เชษฐามองหาตื่นเต้น “ผู้หญิงที่ไหนครับ?”
“ก็ผู้หญิงที่เพิ่งเดินสวนกับแกเมื่อกี้ไง..”
“ตลกแล้วพี่ ไม่เห็นมีผู้หญิงเดินออกมาเลย ผมเห็นแต่พี่เนี่ยแหละเพิ่งเปิดประตูออกมา” อัคนีอึ้งๆ ยังมองหาสโรชินี “แน่ะ ยังมองหาอีก นี่เค้าสวยขนาดที่พี่ต้องวิ่งตามออกมาเลยเหรอครับเนี่ย? ไม่ได้แล้ว ผมจะฟ้องทิพ!”
อัคนีชะงัก แล้วส่ายหน้าขำๆ “แล้วหัวหน้าแกว่าไงเรื่องทับทิม เขายอมให้ฉันเอาไปตรวจสอบให้มั้ย?”
“หัวหน้าโอเคครับพี่ แต่พี่อัคแน่ใจใช่ไหมว่าทับทิมเม็ดนี้ไม่ได้อยู่ในของโบราณที่พี่เพิ่งขุดเจอ”
“แน่ใจ..ถึงฉันจะคุ้นๆ กับทับทิมเม็ดนี้ แต่ฉันไม่ได้ขุดเจอที่นี่แน่ๆ”
“งั้นพี่ช่วยสืบให้ผมหน่อย เพราะถ้าเรารู้ว่าทับทิมเม็ดนี้มาจากไหน เราก็อาจจะรู้ว่าใครเป็นฆาตกร!!”
อัคนีมองทับทิม คิดถึงสิ่งที่สโรชินีพูดเมื่อครู่ ยิ่งสงสัยมากขึ้น