บทละครโทรทัศน์ พิษสวาท ตอนที่ 5 หน้า 6
อัมพวันพนมมือ พึมพำ “ถ้าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูก ขอให้ดิฉันรับกรรมนั้นแทนด้วยเถิด”
อัคนีปราม “แม่ครับ...”
“โยมอัม... บุญนั้นยังพอแบ่งปันกันได้ แต่ กรรม รับแทนกันไม่ได้หรอก...มา เดี๋ยวกรวดน้ำ แล้วรับพร..” หลวงพ่อมองหน้าอัคนี “ตอนกรวดน้ำก็นึกถึงเจ้ากรรมนายเวรนะ”
หลวงพ่อสวดบทกรวดน้ำ อัคนี อัมพวัน อัครากรวดน้ำด้วยกัน
อัครา อัมพวัน อัคนีเดินจะกลับไปที่รถด้วยกัน อัคนียังมองดูพระที่ได้มาเหมือนติดใจอะไรบางอย่าง
“จากนักโบราณคดีจะเปลี่ยนมาเป็นนักเลงพระรึไงเจ้าอัค?”
“ทำไมผมรู้สึกคุ้นกับพระองค์นี้ก็ไม่รู้ครับ”
“ก็ไม่แน่ ท่านบอกว่าเป็นพระเก่าสมัยอยุธยา ก็อาจจะเคยเป็นของเราจริงๆก็ได้”
อัมพวันขัด “โธ่ คุณคะ คนยิ่งใจคอไม่ดีอยู่”
“เอ้า! ก็ผมพูดจริงๆ ตระกูลเราก็ทหารเก่าอยุธยานะคุณ”
อัคนีชะงัก “พ่อว่าไงนะครับ?”
“ก็ตอนที่พ่อเล็กๆ คุณทวดท่านชอบเล่าเรื่องต้นตระกูลของเราว่าเป็นทหารสมัยกรุงแตก ยศใหญ่โตด้วยนะ ถึงขนาดมีวัดประจำตระกูล ชื่อวัดอะไรน๊า....”
“วัดราชบดินทร์”
“เอ้อใช่ วัดราชบดินทร์ เรารู้ได้ยังไงเจ้าอัค?”
“ไม่รู้สิครับ มันหลุดออกมาเอง”
“พอๆๆๆค่ะพ่อลูก เลิกคุยเรื่องนี้ได้แล้ว อัคเก็บพระดีๆลูก” อัมพวันเดินคุยกับอัครานำออกไป
ทันใดนั้น อัคนีได้ยินเสียงโซ่ตรวนลากกับพื้น อัคนีหยุดเดินหันไปมองตามเสียงทันที แต่ก็ไม่เห็นใคร อัคนีรู้สึกเหมือนตัวเองจะจำเรื่องราวบางอย่างได้
เสียงตรวนถูกลากมากับพื้นโบสถ์วัดราชบดินทร์ ซึ่งเป็นวัดประจำตระกูลของอัคนีในสมัยอยุธยา ที่ตั้งของอุโมงค์ลับที่เชื่อมต่อระหว่างวัดประจำตระกูลและพระราชฐานชั้นใน บรรยากาศรอบๆบริเวณวัด เป็นเสียงของการรบราฆ่าฟันในคืนที่อยุธยาแตก ผู้คนร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวด เสียงดาบกระทบกันในสนามรบ แสงไฟแดงฉานสว่างโดยรอบราวกับกลางวัน พระอรรค จัน และกลุ่มทหาร มีสามคนที่แบกโลงมาพร้อมกับจันในงานทำนายอดีตด้วย บุกต่อสู้ฝ่าทหารอังวะจนเข้ามาถึงในโบสถ์ พระอรรคที่ถือตรวนที่เตรียมมา โยนตรวนลงบนพื้น
พระอรรคหันมาสั่งทุกคน “ข้าให้โอกาสสุดท้ายกับพวกเอ็ง หนีไปเสียตอนนี้ หาไม่แล้ว ข้าก็ไม่มีอะไรประกันว่าพวกเอ็งจะมีชีวิตรอด ...แต่ถ้าอยู่ต่อไป ข้ารับรองว่าชีวิตและวิญญาณของพวกเอ็งจะมีประโยชน์ต่อแผ่นดิน!”
จันและกลุ่มทหารมองหน้าสบตากัน พยักหน้าให้กันอย่างคนที่ตัดสินใจได้ ทั้งหมดคุกเข่าลง วางดาบ แล้วพนมมือต่อพระอรรค
“พวกกระผมซาบซึ้งในพระคุณที่คุณพระเมตตาชุบเลี้ยง ให้ที่อยู่ ที่กิน ให้พวกกระผมมีโอกาสได้รับใช้แผ่นดินเกิด... ไอ้จันคนนี้เป็นผู้เป็นคนได้ ก็เพราะคุณพระ เพราะฉะนั้นพวกกระผมจะไม่ทิ้งคุณพระไปไหน ทั้งชีวิตและวิญญาณของพวกกระผมขอมอบให้คุณพระเพื่อปกป้องคุ้มครองแผ่นดินเกิดแห่งนี้ขอรับ” จันก้มลงกราบที่เท้าของพระอรรคอย่างเคารพและรักใคร่ พร้อมกับกลุ่มทหารทั้งหมด