บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 23 หน้า 3

อรองค์ชักสีหน้า หลบสายตาไปมองทางอื่น  แสงคำมอง อรองค์หันกลับมาสั่ง “เอาแขนออกไป”

แสงคำขยับ แต่ไม่ปล่อยแขน แค่ขยับขาสลับท่ายืน 

อรองค์ฉุน “นายตั้งใจจะกวนประสาทชั้นใช่มั้ย ... ไอ้ ...ไอ้บ้าแสงคำ”

แสงคำขยับปล่อยแขนมองจ้องอรองค์ สายตาไม่พอใจ “เป็นครูประสาอะไร ทำไมไม่มีเหตุผล ระงับอารมณ์ไม่ได้ เอาแต่ดูถูกคนอื่น”

“ก็นายตั้งใจหาเรื่องชั้นก่อน นายเข้ามาใกล้ นายจะลวนลามชั้น” อรองค์พลั้งปากด้วยอารมณ์โมโห  ไม่ยอมแพ้ ยิ่งทำให้แสงคำโกรธ

“คนที่นี่ ถึงจะเป็นแค่ชาวบ้านในสายตาคุณ แต่เราก็สั่งสอนกันว่าห้ามทำร้ายผู้หญิง” แสงคำถอยออกห่างสองสามก้าว “ถ้าทำให้คุณกลัว ผมก็ขอโทษ”

อรองค์มองแสงคำ แล้วขยับเดินออกไป แสงคำมองสายตาทอดลง เดินตาม

ณไตรห้อยตัวลงไปด้วยเชือกที่ม่อนดอยกับคนงานผูกไว้กับต้นไม้ใหญ่ ม่อนดอย คนงานคอยระวังเชือก 

ม่อนดอยก้มมอง ณไตรลงมาถึงตัวเนื้อนาง ทั้งสองโผเข้ากอดกันทันที   เนื้อนางสีหน้าอุ่นใจ 

ณไตรกอดเนื้อนางไว้แน่นด้วยความเป็นห่วง “ไม่ต้องกลัว เนื้อนาง ผมอยู่กับคุณแล้ว” 

ม่อนดอยมองลงไป ยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ ณไตรเอาเชือกผูกเอวเนื้อนางไว้ แล้วกอดร่างเนื้อนางไว้แน่น

ม่อนดอยกับคนงานทั้งหมดช่วยกันดึงสองร่างขึ้นมา เนื้อนางแนบชิด ปลอดภัยอยู่ในอ้อมกอดแข็งแรงของณไตร ทั้งสองถูกดึงขึ้นจากก้นเหว

อรองค์นั่งชะเง้อมองไปด้านนอกเรือนสำนักงาน แสงคำยืนอยู่ใกล้ อรองค์มองรำคาญ “นายไม่มีงานทำเหรอ  ถึงต้องมาคอยยืนเฝ้าฉัน”

“เฝ้าคุณ คืองานที่พ่อเลี้ยงสั่งไว้” แสงคำย้อน อรองค์ยิ่งมองไม่พอใจ 

คำฝายวิ่งหน้าตาตื่นมาจากอีกทาง ตรงมาที่แสงคำ “ไปเร็ว ไอ้แสงคำ คนงานบอกว่าเนื้อนางตกลงไปในเหว พ่อเลี้ยงกำลังช่วยขึ้นมา”

แสงคำหันขวับ ไม่สนใจอรองค์ทันที  อรองค์มองตกใจที่คำฝายบอก

“เนื้อนางตกลงไปได้ยังไง” แสงคำถาม

“ผีแขไขมันผลักน่ะสิ” 

อรองค์ชักสีหน้าทันที “ไม่จริง”

“จริง ไม่จริงก็ไปดูด้วยตาเองเถอะคุณ คนทั้งคนจะตกลงไปได้ยังไง”แสงคำวิ่งลงจากเรือนไปก่อนอย่างเร็ว  

อรองค์ตามไปติดๆอย่างอยากรู้ คำฝายมองแล้วสองคนแล้วรีบวิ่งตามไป