บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 23 หน้า 4
ณไตรอุ้มเนื้อนางวางลงที่แคร่ ม่อนดอยตามมากับคนงานถือเชือกยืนมองห่าง
“อย่าเพิ่งขยับมากนะครับ” เนื้อนางยิ้มมองณไตรที่ห่วงใย แสงคำ อรองค์ คำฝายวิ่งมาจากอีกทาง “เนื้อนาง เป็นยังไง เจ็บมากหรือเปล่า”
“ถลอกกับเคล็ดน่ะอ้ายแสงคำ” เนื้อนางยิ้มให้แสงคำ
คำฝายเข้ามาใกล้เนื้อนาง “ผีแขไขนี่มันร้ายจริงๆ”
“ไม่ใช่ผี เนื้อนางยืนยันได้ ที่ผลักเนื้อนางลงไป เป็นคน”
“เห็นหน้ามันมั้ย” ณไตรถาม
“ไม่เห็นจ้ะ มันเข้ามาด้านหลัง ... เร็วมาก”
“แล้วรู้ได้ยังไงคะว่าเป็นคน” อรองค์ไม่เชื่อ
“ใครบ้างจะไม่รู้ตัวว่าถูกผลัก ผีแขไขแค่ทำให้ฉันวิ่งตามไปถึงเหว มีคนรอจะผลักฉันลงไปอยู่แล้ว”
“แสงคำ ม่อนดอยเอาคนงานออกไปหา ใครแปลกหน้าลากตัวกลับมาที่นี่” ณไตรสั่ง
“มันอาจจะหนีไปไกลแล้วนะ หนานไตร”
“ยังไงก็ต้องค้น เราจะได้รู้ว่ามีทางไหนที่มันจะเล็ดรอดเข้ามา” แสงคำแย้ง
ม่อนดอยเร่ง “งั้นรีบไปเถอะ”
แสงคำหันกลับมามองเนื้อนางแล้วกำชับ “เนื้อนางอย่าออกไปไหนให้พ่อเลี้ยงคอยดูไว้ มันไม่กล้าเข้ามาใกล้เนื้อนางหรอกถ้าพ่อเลี้ยงอยู่ด้วย” แสงคำสั่งแล้ววิ่งออกไป ม่อนดอย คนงานตามออกไป
เนื้อนางเหลือบมองณไตร คำฝายเห็นก็รีบพูดขึ้น“ไปพักในเรือนดีกว่า”
ณไตรพยุงเนื้อนางลุกขึ้น เนื้อนางเห็นสายตาอรองค์ที่จ้องอยู่ ณไตรไม่สนใจใคร พยุงเนื้อนางขึ้นเรือนไป
อรองค์ขยับจะตามณไตร คำฝายกระแอม “จะตามติดขึ้นไปด้วยทำไมคะคุณครู หรือว่าเป็นหมอ”
“ฉันช่วยเช็ดตัว ล้างแผลได้”
“ไม่ต้องหรอก พ่อเลี้ยงเค้าก็ทำให้” คำฝายเน้น “เมียเค้าได้”
อรองค์มอง คำฝายก้าวมายืนจังก้า ขวางบันได “แล้ววันนี้ไม่สอนหนังสือคุณหนูเหรอ ถึงได้มาอยู่ปางนานๆ อยู่ยังกับบ้านตัวเอง” คำฝายมองอรองค์สายตาไม่เป็นมิตร “ที่ปางมันไม่ค่อยเหมาะกับครูสาวๆ หรอกนะ คนงานผู้ชายมันเยอะ บางคนเกิดมามันก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงกรุงสวยๆ”คำฝายขู่เบาๆ
อรองค์มองไปรอบๆ เริ่มไม่แน่ใจ
“พ่อเลี้ยงเค้ายุ่งเรื่องเมียเค้าเจ็บ ก็ต้องรอแสงคำกลับมา ถึงจะไปส่งที่หิมวัตได้”
“บอกแสงคำด้วยว่าฉันรออยู่ที่เรือนคุณณไตร” อรองค์บอกแล้วเดินหันหลังกลับไปทางเรือนพัก
คำฝายมองเบะปากไม่ชอบหน้าอรองค์