บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 8
ที่สวนบ้านเหมวัต ดาวเด่นมองแขไขที่เดินเป็นเสือติดจั่น
“พี่ต้องไปตามพี่ณไตร”
“ไม่ได้นะพี่แข ก็รู้อยู่ว่าพี่ณไตรไปทำงาน ไปรบกวนเค้ามากๆ เค้าจะหมดความอดทน”
ธรรพ์เดินมา ดาวเด่นหันไปมองขอร้องธรรพ์ “พี่ธรรพ์ ช่วยห้ามพี่แขทีนะคะ”
แขไขสะบัดหน้าไปทางอื่น ไม่อยากรับฟัง ธรรพ์มองแล้วเอ่ยอย่างใจเย็น “ยิ่งตาม พี่ไตรจะวิ่งหนีนะครับ”
“เชื่อพี่ธรรพ์เถอะนะ ใครจะรู้จักพี่ณไตรดีเท่าพี่ธรรพ์”
แขไขเดินรี่ออกไปทันที ธรรพ์กับดาวเด่นมองหน้ากันอย่างอ่อนใจ
หนานไตรเดินมากับม่อนดอย ถามขึ้นน้ำเสียงสงสัย “ตอนผู้จัดการคนเก่าอยู่ ไม้ก็เคยหายแบบนี้ใช่มั้ย”
“ข้าก็ไม่รู้ชัดๆ หรอก ไม่มีใครเค้าพูดกัน แค่แว่วๆ แล้วก็ลอยหายไปตามลม รู้แต่ว่าถ้าผู้จัดการทะเลาะกับพวกควาญเมื่อไหร่ ไม่มีใครอยู่ทนสักคน”
“ควาญที่มีปัญหากับผู้จัดการคงไม่ใช่หมื่นหล้า แต่เป็นแสงคำ”
“แล้วแกจะเอายังไง เรียกแสงคำมาสอบสวนเลยสิ”
“อย่าเพิ่ง ม่อนดอย แกห้ามบอกเรื่องไม้หายกับใครทั้งนั้น เรารู้กันแค่สองคน”
“แกจะทำอะไร หนานไตร แกจะเอาเรื่องแสงคำมันหรือเปล่า”
“ฉันมาที่นี่ มาทำหน้าที่ผู้จัดการ อะไรที่ไม่ถูกต้อง ฉันจะไม่ยอมก้มหัวให้” หนานไตรแววตาเอาเรื่อง
แสงคำกำลังให้อาหารช้าง
อินเดินเข้ามาถาม “เราจะล่องไม้เมื่อไหร่”
“ยังไม่มีคำสั่ง”
“ไหนว่าหนานไตรมาดูไม้แล้ว”
“ผู้จัดการอย่างมันจะตัดสินใจอะไรเป็น”
“งั้นเราก็ต้องรอน่ะสิ”
“ใช่ รอจนขนไม้ไม่ทัน ไอ้ผู้จัดการคนใหม่มันลำบากแน่” แสงคำยิ้ม แววตามีแผนการ