บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 8 หน้า 4
“ไม่รู้อะไรจริง ก็เงียบซะบ้าง หรืออยากปากแตกก่อนหน้าหนาว” เนื้อนางกำหมัดจ้องเอาเรื่องรัญจวน
ยังไม่ทันซัดกัน สร้อยฟ้าวิ่งมา เสียงดังบอกทุกคน “เค้าว่าหนานไตรทะเลาะกับแสงคำเรื่องขนไม้”
“ทะเลาะกับพวกควาญ หนานไตรมันจะอยู่ไม่ได้นะ” รัญจวนออกความเห็น
เนื้อนาง คำฝายมองหน้าสบตากันแล้วลุกออกไปทันที
“ตายแล้ว พอพูดถึงอดีตเจ้าบ่าว มันก็แล่นไปหา” กำปุ้งตบอก
“รีบไป ชาวบ้านตีกัน มันเรื่องของเรา” รัญจวนวิ่งนำ กำปุ้ง สร้อยฟ้ากับชาวบ้านวิ่งตามออกไปอย่างอยากรู้
หนานไตรยืนตรงข้ามแสงคำ หมื่นหล้า แสงคำ อิน กับควาญช้างทุกคนมองหนานไตรด้วยสายตาสงสัย
เนื้อนาง คำฝายวิ่งมาเห็นสองฝ่ายยืนตรงข้ามกัน
“ข้องใจกันมากนักเหรอ ทำไม ช้างป่วย ผมก็จะเอารถบรรทุกขนไม้ออกไป ไม่เห็นลำบากตรงไหน ถึงยังไงเราก็ต้องส่งไม้ให้ตรงเวลา”
รัญจวนวิ่งนำสร้อยฟ้า กำปุ้งกับชาวบ้านที่พากันมาดู ทุกคนพากันมองหนานไตรที่ยืนเผชิญหน้าแสงคำ
“ทำอย่างนี้ อีกหน่อยก็ให้รถมันมาลากไม้แทนช้างเลยสิวะ”
ชาวบ้านพากันฮือฮา หนานไตรยังยิ้ม “อย่าหาเรื่องน่ะ แสงคำ ฉันไม่ได้พูดเรื่องไล่ควาญช้างสักหน่อย” หนานไตรจ้องแสงคำ “ฉันกำลังแก้ปัญหาในฐานะผู้จัดการ เราไม่จำเป็นต้องใช้รถเลย ถ้าพวกนายดูแลช้างให้ดีกว่านี้”
“แกคิดว่าฉันทำงานไม่ดี”
“ใช่หรือไม่ใช่ นายรู้อยู่แก่ใจ แสงคำ”
ทุกคนมองการเผชิญหน้าของหนานไตรกับแสงคำอย่างหายใจไม่ทั่วท้อง
หมื่นหล้าตัดปัญหา “เอาละ แยกย้ายกันได้แล้ว เร่งทำงาน”
รัญจวนเสียดาย “อะไร มันต้องมีแลกกันสักหมัดสองหมัด”
“เดี๋ยวก่อนครับทุกคน ไหนๆ ก็มารวมกันที่นี่แล้ว ผมมีเรื่องจะบอก”
ทุกคนมองหนานไตร คำฝายพูดเบาๆ “จะไล่อ้ายแสงคำหรือเปล่า”
“ไม่หรอก หนานไตรไม่ทำแบบนั้น” เนื้อนางกระซิบ
“หืม รู้ใจไปซะหมด หมั่นไส้นะยะหล่อน”
เนื้อนางค้อนคำฝาย แล้วมองไปที่หนานไตร หนานไตรหันมองทุกคนด้วยรอยยิ้มสบายๆ “ผมเห็นพวกเราขยันทำงานกันตลอด ผมอยากขอบใจทุกคน อยากให้พวกเราได้มีความสุขกันเล็กๆ น้อยๆ ก็เลยคิดอยากจะจัดงานประกวด ธิดาปางขึ้น”
กำปุ้งเนื้อเต้น ยกมือ “กรี๊ดดดด ... ชั้น ชั้นประกวดคนแรก”
สร้อยฟ้ารีบ “ชั้นคนที่สอง” สาวคนงานในปางรีบหันมาคุยกันตื่นเต้น