บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 18 หน้า 2

วันดียิ้ม “เราจะทำเพื่อคุณธรรพ์... จะต้องไม่มีใครในหิมวัตได้ดีกว่าคุณธรรพ์”

บุญลือยิ้มรับคำแล้วหลบออกไป วันดียิ้มในความมืด ดีใจที่การแก้แค้นแม่นายเริ่มต้นขึ้น    

เนื้อนางน้ำตาไหล ก้มลงจูบร่างเย็นชืดของลูกในห่อผ้าบนเตียง ณไตรมองร่างลูกแล้วก้มลงจูบนิ้วมือน้อยๆ น้ำตาหยดอาบแก้ม “ลูกพ่อ” 

เนื้อนางมองลูกในห่อผ้าแล้วยังทำใจไม่ได้ “ไม่จริง ... ลูกไม่ได้เป็นอย่างนี้... เนื้อนางได้ยินเสียงลูกร้อง” ณไตรมองเนื้อนาง น้ำตาไหลด้วยความสะเทือนใจ “เสียงลูก...เนื้อนางยังได้ยินก้องอยู่ในหู... เสียงแรกที่ลูกร้อง  ใบหน้าเล็กๆ ของลูก ครั้งแรกที่เห็น...ถึงไม่ชัด แต่เนื้อนางก็รู้ว่าลูกมีชีวิตมีลมหายใจ” เนื้อนางมองณไตรสายตาปวดร้าว “บาปกรรมอะไร ทำไมไม่มาลงกับเนื้อนางคนเดียว” เนื้อนางสะอื้น “ขอชีวิต ขอลมหายใจลูกคืนมาให้เนื้อนางเถอะ” 

เนื้อนางสะอื้นโฮ  ณไตรรวบร่างเนื้อนางมากอดไว้อย่างเสียใจไม่น้อยกว่ากัน ที่หน้าห้องคำฝายแบกของใช้เด็กที่ซื้อจากในเมืองวิ่งเข้ามา พอเห็นสภาพเนื้อนาง คำฝายเริ่มใจไม่ดี 

คำฝายทิ้งของในมือ ค่อยๆ เดินเข้ามาสายตาหวาดหวั่นมองไปที่ร่างทารกในห่อผ้า “เนื้อนาง  ...หลาน ... ทำไม ...” คำฝายพูดไม่ออก  

เนื้อนางน้ำตานองหน้าบอกคำฝาย “พี่คำฝาย ลูกเนื้อนาง...ลูก...ไม่ร้อง ลูกไม่อยู่กับเนื้อนางแล้ว ลูกไปแล้ว” 

คำฝายได้ยินก็ปล่อยโฮทันที “พี่ผิดเอง พี่ทิ้งเนื้อนางให้อยู่คนเดียว พ่ออุ๊ยสั่งแล้วว่าต้องอยู่กับเนื้อนางตลอดเวลา”

“ไม่ใช่ความผิดของใคร คำฝาย”   

“ไม่จริง ถ้าคำฝายอยู่ คำฝายจะต้องช่วยหลาน คำฝายจะไม่ปล่อยให้หลานเป็นแบบนี้ ลูกเนื้อนางจะต้องร้องเสียงดัง... ดังลั่นทั้งปาง .. จะต้องเป็นเด็กแข็งแรงที่สุดสมกับเป็นหลานหมื่นหล้า”

คำฝายพรั่งพรู เนื้อนางยิ่งฟังยิ่งช้ำ 

คำฝายทรุดลงสะอื้นทุบลงที่ตัวเองอย่างเจ็บใจเหมือนลงโทษตัวเอง “ทำไม อีคำฝาย ทำไมถึงไม่อยู่กับเนื้อนาง..ทำไมแกไม่อยู่ช่วยหลานเวลาสำคัญที่สุด ทำไมแกถึงทิ้งเนื้อนางไปได้” คำฝายทุบตัวเองทั้งน้ำตา 

เนื้อนางมองลูก สัมผัสผิวเนื้อเย็นชืดอีกครั้ง “ตาจ๋า... มารับเนื้อนางไปด้วยเถอะจ้ะ ตา เนื้อนางขอแลกลมหายใจกับลูก”

ณไตรกับคำฝายฟังแล้วยิ่งน้ำตาไหล รับรู้ความเจ็บช้ำที่สุดของเนื้อนาง

“แม่ไม่เสียดายชีวิตเลยสักนิดเดียว แม่จะขอแลกลมหายใจ... ให้ลูกได้ยิ้ม ได้หัวเราะ ให้ลูกโตมาเป็นเด็กน่ารัก .. ให้ลูกมีความสุขที่สุด  ...ลูกจ๋า เอาลมหายใจของแม่ไปแล้วตื่นขึ้นมาอีกครั้งเถอะลูก” 

คำฝายฟังแล้วยิ่งสะอื้นจนตัวโยน เนื้อนางร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด  ณไตรรวบเนื้อนางมากอดไว้สภาพของคนหัวใจสลายทั้งคู่