บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 18 หน้า 5
แม่นายยืนอยู่ตรงหน้าที่ระเบียงบ้าน มองเนื้อนางที่มีณไตรยืนเคียงข้าง “ตาหนูต้องการแม่นม จนกว่าหนูแขจะร่างกายสมบูรณ์ให้นมลูกได้ และนี่คือคำสั่ง”
“คุณแขไขจะยอมให้เนื้อนางดูแลลูกของเธอหรือจ้ะ”
“ฉันทำเพื่อหลานฉัน” แม่นายจ้องเนื้อนาง “ส่วนแก อย่าสำคัญตัวผิดเพราะได้เป็นแม่นม ยังไงฉันก็ไม่มีวันยอมรับสะใภ้อย่างแก” แม่นายพูดแล้วเดินหน้าเชิดออกไป
ณไตรมองเมียอย่างเห็นใจ “ถ้าฝืนใจ คุณไม่ต้องทำก็ได้นะ เนื้อนาง”
“ไม่เลยจ้ะ เนื้อนางอยากให้นมคุณหนู ถ้าน้ำนมของเนื้อนางจะต่อชีวิตให้กับทารกสักคน เนื้อนางจะยินดีเป็นที่สุด” เนื้อนางยิ้ม “เนื้อนางอยากเป็นแม่นมให้กับลูกของคุณ”
ณไตรมองเนื้อนางด้วยสายตาซาบซึ้งในจิตใจแสนดีของเมีย
“ไม่ว่าผู้ใหญ่จะผิดพลาดมากแค่ไหน ก็ไม่ใช่ความผิดของเด็กที่เกิดมาแล้ว” เนื้อนางยิ้ม “เวลาที่ได้อุ้มคุณหนู เนื้อนางรู้สึกเหมือนได้อุ้มลูกตัวเอง”
“ตาหนูเกิดวันเดียวกับลูกของเรา” ณไตรกอดเนื้อนางไว้ด้วยความพอใจที่เนื้อนางไม่ตั้งข้อรังเกียจทารกน้อย
“ขอให้น้ำนมทุกหยดของเนื้อนาง เลี้ยงคุณหนูให้อิ่มให้อบอุ่น แค่นี้เนื้อนางก็มีความสุขที่สุดจ้ะ”
ณไตรยิ้มกับเนื้อนางด้วยสายตายินดีที่สุด
ธรรพ์ที่ยืนอยู่กับพี่ชาย “ขอบคุณเนื้อนางให้ผมด้วย ถ้าไม่ได้เนื้อนาง ตาหนูคงแย่”
“ไม่เป็นไรหรอกธรรพ์ เนื้อนางเองจะได้หายเศร้าเรื่องที่เสียลูกไปด้วย ได้เลี้ยงตาหนูเหมือนได้เลี้ยงลูกตัวเอง”
ห่างออกไป แขไขมองอยู่ สายตาแขไขช้ำใจมาก วันดียืนอยู่ด้านหลัง “ทำไมลูกชั้นถึงต้องกินนมนังเนื้อนางคนที่ฉันเกลียดที่สุด”
“คิดเสียว่าเห็นแก่คุณหนูนะเจ้า” วันดีทำเสียงปลอบโยนแต่ลอบยิ้มสะใจที่มุมปาก
“แล้วทำยังไงฉันถึงจะเลี้ยงลูกของฉันเองได้ มันต้องไม่ใช่น้ำนมเนื้อนางที่ทำให้ลูกฉันโต” แขไขพูดด้วยสายตาเคียดแค้นเต็มที่
คืนนั้น ทารกร้องไห้จ้าไม่หยด แขไขอุ้มทารกขึ้นจากที่นอนพยายามกล่อม วันดีมองอยู่ใกล้ๆ “หยุดร้องได้แล้ว นี่แม่อุ้มอยู่ไง”
“เบาๆ สิคุณ อย่าตะคอก คุณหนูจะยิ่งตกใจ”
“แล้วฉันจะทำยังไง ร้องไม่หยุด ทั้งอุ้มทั้งกล่อม ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว แกเอาไปอุ้มสิ วันดี”
แขไขส่งทารกให้วันดี วันดีรับมากอด กล่อม แต่ทารกก็ยังร้องจ้า “หยุดร้อง ตาหนู แม่บอกให้หยุดร้อง” แขไขกรีดเสียง