บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 25 หน้า 4
“มาเตือนแกไง พ่ออุ๊ยหมื่นหล้าฝากเนื้อนางไว้กับข้ากับแก ชีวิตเนื้อนางเจ็บช้ำมามากแล้ว ข้าไม่อยากเห็นเนื้อนางต้องเจ็บเพราะไว้ใจคนผิดอีก”
“ฉันก็รักเนื้อนางไม่น้อยกว่าแกหรอก คำฝาย ทุกอย่างที่ทำอยู่ก็เพื่อเนื้อนาง”
“แล้วทำไมถึงบอกเนื้อนางไม่ได้”
“มันยังไม่ถึงเวลา อีกไม่นานหรอกคำฝาย ใครที่ทำร้ายเนื้อนางมันต้องชดใช้”
คำฝายมองเห็นแสงคำที่มีความเป็นห่วงเนื้อนางเต็มเปี่ยมก็ตัดสินใจหันหลังกลับไป แสงคำมองคำฝายที่เดินห่างไปด้วยสายตาที่มีความลับ
บุญลือนำปิงลัดเลาะมาในป่าอย่างชำนาญ “ขอให้ฉันเห็นแกอีกทีเถอะ แขไข”
แขไขกำลังเดินตาขวาง ตัวตรงทื่อเข้ามาใกล้ บุญลือกำลังจะก้าวเลี้ยวไปอีกทาง แต่เจอกับแขไขที่ยืนตาขวาง
“แขไข แก.. แกยังไม่ตายจริงๆ”
แขไขมองจ้องบุญลือ ปิงเห็นแขไขก็ถึงกับมือไม้สั่น
บุญลือสั่งทันที “จับมันสิวะ” ปิงเข้าไปใกล้ กล้าๆ กลัวๆ กำลังเอื้อมมือไปจับ แขไขกรีดร้องขึ้นมา ปิงตกใจ ถอยหลังวิ่งหนี
“ไอ้บ้าปิงกลับมาสิวะ นี่มันคน ไม่ใช่ผี” บุญลือหันไปด่าปิง แต่พอหันกลับมาก็เจอแขไขพุ่งเข้าบีบคอ
บุญลือไม่ยอม จับมือแขไขง้างออก แขไขสู้แรงบุญลือไม่ไหว มือหลุดจากคอบุญลือ บุญลือตบผัวะ แขไขหน้าสะบัดล้มลง บุญลือพุ่งเข้ามาคร่อมร่าง กดคอแขไข แขไขมองเห็นบุญลือที่จ้องหน้ามาใกล้
แขไขนึกออกว่าบุญลือคือคนที่ผลักตนตกเหว “แก...แกคนที่ฆ่าฉันไอ้ ... ไอ้บุญลือ”
“ใช่ กูนี่แหละฆ่ามึง ครั้งที่แล้วมึงรอด แต่ครั้งนี้มึงตาย” บุญลือกดคอ
แขไขดิ้นรนด้วยความกลัวอย่างสุดขีด “ไม่ ไม่ ... ช่วยด้วย” แขไขดิ้นรน ปัดป้อง แต่บุญลือกดคอแรง สัญชาติญาณกลัวตายของแขไขพุ่งสุดขีด
แขไขกางเล็บ จิกลากลงมากลางหน้าบุญลือ บุญลือร้องลั่น แขไขลุกขึ้น วิ่งหนีด้วยความหวาดกลัว
บุญลือปิดหน้า เจ็บร้องครวญคราง พอเงยมาไม่เจอแขไข บุญลือวิ่งตามไปทันที
แขไขวิ่งหนี ล้มลุกคลุกคลาน ด้วยความกลัว
“อย่าฆ่าฉัน ... ฉันกลัวแล้ว ... ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย” บุญลือวิ่งลัดเลาะตามไปทั้งๆเลือดซิบๆบนใบหน้า
หมอเทพทัตรู้สึกตัว ค่อยๆ ลุกขึ้น เอามือแตะคอที่โดนโซ่รัด มองไปรอบๆ “แขไข”
หมอเทพทัตไม่เห็นแขไขก็รีบพุ่งออกประตูไป