บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 16 หน้า 2
“เปล่า”
ณไตรมองโมโหที่เนื้อนางปฏิเสธทั้งๆ ที่เจ็บ“ไม่เจ็บก็เดินมาสิ เร็วๆ หรือจะต้องให้อุ้ม”
“ไม่ต้องอุ้ม .. ทิ้งฉันไว้ที่นี่ก็ได้”
“ไม่ได้หรอก ผมบอกแล้วว่าคุณต้องอยู่กับผม ทิ้งคุณไว้ เดี๋ยวพอไอ้แสงคำมา คุณก็จะบีบน้ำตาให้มันอุ้มกลับไปที่ปาง”
เนื้อนางกัดฟัน ประคองตัวเดินตรง ไม่ยอมง้องอนณไตร แต่เดินได้แค่ 2-3 ก้าวก็ล้มลง
ณไตรมอง แล้วเดินเข้ามาอุ้มเนื้อนางขึ้น เนื้อนางขัดขืน “ปล่อยฉันลง”
“อวดเก่ง ... ที่ผมอุ้มน่ะ เพราะไม่อยากให้เสียเวลาอยู่ด้วยกันที่ปางของเรา” ณไตรแววตาหยัน เนื้อนางดิ้น แต่ณไตรไม่สนใจ อุ้มเนื้อนางเดินเร็วออกไป
คำฝายยืนไม่ติด ประกายท่าทางหงุดหงิด ถามขึ้น “แล้วจะเอายังไงกัน ถ้าเกิดพ่อเลี้ยงไม่มา ฉันจะมีเรือนพักส่วนตัวใช่มั้ย”
“ห่วงแต่เรื่องของตัวเองจริงๆนะ นังประกาย”
“ก็ใช่น่ะสิ นี่มันจะมืดจะค่ำแล้ว ยังไงคืนนี้ก็ต้องมีที่นอน ไม่ใช่ต้องออกไปร่อนเร่”
“ไอ้ม่อนดอย พ่อเลี้ยงมันพาเนื้อนางไปที่เรือนหอต้นไม้หรือเปล่า”
ม่อนดอยสีหน้าไม่แน่ใจ แสงคำพูดขึ้น “ไปกับฉันม่อนดอย ไปตามหาเนื้อนาง” แสงคำจะเดินไป
ณไตรอุ้มเนื้อนางมา ทุกคนหันไปมอง คำฝายดีใจ “เนื้อนางมาแล้ว”
ณไตรอุ้มเนื้อนางมาถึงกลุ่มคำฝาย
“แกทำอะไรเนื้อนาง” แสงคำก้าวมาขวาง
ณไตรตวาด “ถอยไป อย่ามาเกะกะ บุญลือ ไปเอากล่องยาที่เรือนผู้จัดการมา”
“แล้วพวกนี้ล่ะครับ พ่อเลี้ยง”
“ก็หาเรือนคนงานให้อยู่สิวะ!!! ไปเอากล่องยามาก่อน เร็ว”
บุญลือมอง คำฝาย ม่อนดอย ยืดๆ ใส่ บุญลือจำต้องวิ่งกลับไปทางเรือนผู้จัดการ
เนื้อนางมองแสงคำที่มองด้วยสายตาห่วงใย ก็เอ่ยบอก “เนื้อนางหกล้ม ไม่เป็นอะไรมากหรอกจ้ะ อ้ายแสงคำ”
ณไตรได้ยินก็ฉุน อุ้มเนื้อนางก้าวพรวดๆขึ้นเรือนไป คำฝาย แสงคำตามขึ้นไปด้วย เหลือประกายกับม่อนดอย
“อะไรเนี่ย เนื้อนาง ทำไมถึงได้มีแต่ผู้ชายหล่อๆ มารุมรักแก” ประกายหันมาเจอม่อนดอยส่งสายตาให้ ประกายเบือนหน้าหนีทันที