บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 16 หน้า 4
“เอ็งนี่เก่งเรื่องคอยรับคำสั่งนาย”
“เอ็งก็เก่งเรื่องดื้อด้านกับคำสั่งนาย ตามมาได้แล้ว ฉันไม่มีเวลาดูแลพวกแกนานๆ หรอกนะ” บุญลือเดินนำออกไป
คำฝายบ่นออกมา “กลับมาคราวนี้ ท่าทางอะไรๆ มันจะไม่สงบสุขเหมือนเดิมแล้ว”
“แต่ก็ยังดีที่ได้กลับบ้าน อยู่ที่ไหนก็ไม่เหมือนที่ปางนี้ อย่างน้อยพวกเราก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกัน” ม่อนดอยหันไปมองประกายตาหวาน “แล้วก็มีประกายเพิ่มมาด้วย”
“ฉันคงอยู่ไม่นานหรอกนะ” ประกายหน้าเชิด “เดี๋ยวก็ต้องมีผู้ชายหล่อๆ รวยๆ มารับฉันออกไปแต่งงาน คนอย่างประกายไม่ได้เกิดมาหมกตัวอยู่กลางป่ากลางดอยแบบนี้” ประกายเดินเชิดตามบุญลือไป
ม่อนดอยหน้าหงอย คำฝายหัวเราะเยาะ ม่อนดอยพูดขึ้นแบบสมเพชตัวเอง “ได้ยินชัดมั้ยไอ้ม่อนดอย ไอ้ผู้ชายขี้เหร่ จนมากกกกก”
แสงคำมองไปในเรือน คำฝายเห็นแล้วก็เตือนขึ้น “ไปได้แล้ว แสงคำ .. ยังไงพวกเรามันก็คนนอก ให้ผัวเมียเค้าคุยกันเอง”
ม่อนดอย คำฝายเดินไป แสงคำจำใจเดินตาม
ณไตรทายานวดให้ข้อเท้าเนื้อนางที่นั่งพิง
เนื้อนางมองณไตร ณไตรเงยขึ้นมาสบตาเนื้อนางพอดี “ทำไมคุณไม่ไปอยู่เรือนรับรองแขก”
“เมียอยู่ไหน ผัวก็ต้องอยู่ที่นั่น แล้วคนที่มันไม่ใช่ โดยเฉพาะไอ้แสงคำก็อย่าเอาเข้ามาให้ผมเหม็นหน้ามันยิ่งกว่านี้”
“ถ้าคุณรังเกียจฉัน คิดว่าฉันใจง่ายยอมเป็นของผู้ชายทุกคน คุณจะมาแตะต้องฉันอีกทำไม” เนื้อนางย้อนถาม
ณไตรอึ้งไปชั่วขณะเพราะคำถามจี้ใจ ก่อนจะเหยียดยิ้ม “เพราะคุณเป็นเมียคนโปรดของผม ผมจะมีเมียอีกกี่คนก็ได้ แต่รับรองว่าผมจะไม่ลืมคุณ”
เนื้อนางหน้าร้อนผ่าวกับสายตาดูหมิ่นของณไตร น้ำตาคลอจนต้องเบือนหน้าหนีซ่อนน้ำตา
สายตาณไตรเปลี่ยนเป็นอ่อนลงด้วยความเห็นใจ แต่เพียงแวบเดียว ณไตรก็กระชากเสียงปิดบังความในใจ “นอนลง”
เนื้อนางหันขวับมามอง ณไตรจับเนื้อนางให้นอนลง มองจ้อง เนื้อนางมองระแวง “นอนพักซะ”
“คุณจงใจทรมานฉัน”
“อย่าร้องขอความเห็นใจ คุณต้องทนให้ได้ เพราะผมเป็นคนพาคุณออกมาจากเจ้าแสนพรหม”
“ฉันไม่ได้ขอร้องให้คุณช่วย”
“แสดงว่าคุณอยากจะเป็นเหมือนเอื้องเดือน พิมพา เหมือนผู้หญิงของเจ้าทุกคน”
เนื้อนางสงสัย “เจ้าทำอะไรกับเมีย”