บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 12 หน้า 2

“โธ่ แม่นายขา ยังไม่หายดี จันตาบอกแล้วอย่าเพิ่งลุก นี่คงจะห่วงเรื่องงานศพพ่อเลี้ยง” จันตาบีบสุ้มเสียง   

หนานไตรมองแม่อย่างเป็นห่วง “แม่ครับ ไปหาหมอมั้ยครับ ผมพาไปเอง”

“โชคดีที่ณไตรยังห่วงแม่” แม่นายแกล้งทำเป็นค้อน น้ำเสียงน้อยใจ 

“ผมรัก เคารพแม่เสมอนะครับ” หนานไตรมองแม่นายด้วยสายตาห่วงจริงจัง  

แม่นายแกล้งอ่อนลง จันตาลอบยิ้ม “ได้ยินแบบนี้แม่ก็ดีใจ เสียคุณปู่ไป แม่ก็ใจหายเหมือนกัน ณไตรอยู่ใกล้ๆแม่นะ มีลูกอยู่แม่จะได้มีกำลังใจ” แม่นายกุมมือหนานไตรไว้  

หนานไตรยิ้มอ่อนโยน “ครับ แม่” หนานไตรกอดแม่นาย  

แม่นายโอบลูกชายไว้ ลอบยิ้มกับจันตา สมใจที่ดึงหนานไตรไว้ได้

บนถนน รถคันหรูของเจ้าแสนพรหมมีแปงขับมาจะลงเนิน เนื้อนางที่น้ำตานองหน้าปั่นจักรยาน เลี้ยวมาจะขึ้นเนิน  เนื้อนางปาดน้ำตาไม่ทันมอง รถเจ้าแสนพรหมบีบแตรดังลั่น เนื้อนางหันมองตกใจ เห็นรถพุ่งเข้ามา เนื้อนางล้มลง รถเบรกก่อนถึงร่างเนื้อนางที่ล้มพับไปเพียงคืบ 

เจ้าแสนพรหมลงจากรถมา คนขับลงมาจากอีกด้าน เจ้าแสนพรหมพุ่งเข้ามา มองเนื้อนางที่นอนหมดสติแล้วตะลึงกับความสวย “นางฟ้า....ตกลงมาจากสวรรค์ชั้นไหน  ... ตายรึเปล่าวะ”

เจ้าแสนพรหมรีบเข้าไปประคองเนื้อนางที่สลบอยู่  ขึ้นมามองหน้าด้วยสายตาเจ้าชู้

แสงคำเดินเร็วมาจากทางปาง คำฝาย กับม่อนดอยยืนหน้าเรือน สีหน้ากังวล

“เนื้อนางกลับมาจากบ้านหนานไตรหรือยัง”

“กลับบ้าอะไรล่ะ ไอ้แสงคำ หายไปครึ่งค่อนวันแล้วเนี่ยะ ไม่รู้จะโดนพวกแม่นาย มันรุมตบตีอีกหรือเปล่า”   

คำฝายเล่นงานแสงคำทันที “แกนะแก  ปล่อยเนื้อนางไปคนเดียวได้ยังไง” 

“ฉันจะไปตามหาเนื้อนาง”

ม่อนดอยบอก “ไปกันให้หมดนี่แหละ”   

“เออ  ไปๆ รีบไปเลย ยังดีกว่ารออยู่แบบนี้” แสงคำ คำฝาย ม่อนดอยรีบตามออกไป

บุญลือลอบมองอยู่ พอเห็นคำฝาย ม่อนดอย แสงคำวิ่งห่างออกไปไกล บุญลืออ้อมมาลอบขึ้นเรือนเนื้อนางทันที

บุญลือเข้ามาในเรือน  มองไปรอบห้อง บุญลือหยิบแบงค์ร้อยที่มัดรวมกัน 20 กว่าใบ สอดไว้ใต้หมอนใบหนึ่ง ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์