บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 17

แม่นายรีบรับลูกเนื้อนางตัวขาวมาอุ้ม กอด มองด้วยความตื่นเต้น “น่าเกลียดน่าชังอะไรอย่างนี้  เป็นผู้ชายซะด้วย หลานย่า”

แม่นายที่อุ้มลูกเนื้อนาง มองไปที่ทารกอีกคนที่เป็นลูกแขไขจริงๆ “นั่นลูกนังเนื้อนางสินะ ทำไมมันไม่ร้อง....  มันจะรอดมั้ย”

วันดีมองแม่นายที่กอดหอมลูกเนื้อนางแล้วยิ้มร้ายในหน้า สมใจที่ได้แก้แค้นแม่นาย ด้วยการสลับให้แม่นายได้ชื่นชมลูกชายของเนื้อนาง  

หมอเทพทัตถือกระเป๋าตามคนงานที่นำเข้ามา คนงานถอยออกไป

แม่นายอวด “นี่หลานฉัน ลูกหนูแข” หมอเทพทัตมองเลยไปที่เด็กอีกคนแล้วรีบเข้าไปดู วันดีถอยออกมาให้เทพทัตตรวจเด็ก วันดีมอง  หมอเทพทัตสีหน้าไม่ดี 

แม่นายที่อุ้มลูกเนื้อนางเพราะเข้าใจว่าเป็นลูกแขไข มองเทพทัตแล้วถามขึ้น “ลูกเนื้อนางมันก็ผู้ชายใช่มั้ย  ทำไมมันไม่ร้องเลยล่ะ” 

ณไตรวิ่งเข้าห้องมาอย่างเร็ว เห็นเนื้อนางนอนหลับอยู่ ณไตรตรงเข้าไปหา “เนื้อนาง”

เนื้อนางลืมตามพอเห็นณไตรก็ยิ้มดีใจ “ลูกเรา ..คลอดแล้ว  ... ลูกผู้ชาย”

ณไตรกอดเนื้อนางไว้ด้วยความดีใจ หมอเทพทัตอุ้มทารกในผ้าอ้อมเข้าห้องมา ณไตรรีบไปรับทารกมานั่งใกล้เนื้อนาง  

เนื้อนางรับลูกมากอดไว้มองลูกที่นอนนิ่ง “ลูกฉัน  ทำไมตัวเล็กแค่นี้” 

ณไตรกับเนื้อนางเอานิ้วเกี่ยวมือลูก แต่รู้สึกได้ถึงนิ้วมือเย็นชืด ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง “ทำไมลูกฉันไม่ร้องเลยล่ะหมอ”

“เด็กไม่หายใจ เสียใจด้วยนะ ฉันมาไม่ทัน ช่วยอะไรไม่ได้เลย” 

ณไตร เนื้อนางตกตะลึง หมอเทพทัตถอยออกไปเงียบๆ 

เนื้อนางหันมาทางณไตร “ไม่จริง  เนื้อนางได้ยินเสียงลูกร้อง  พ่อเลี้ยง เนื้อนางได้ยินเสียงลูกร้องจริงๆ”

ณไตรนิ่งอึ้ง ตะลึงไปชั่วขณะ มองทารกที่นอนนิ่งไร้ลมหายใจในอ้อมกอดเนื้อนาง ณไตรน้ำตาหยดลงอาบแก้มด้วยความรู้สึกสูญเสีย เนื้อนางส่ายหน้ายังรับไม่ได้  ซบลงกับทารกไร้วิญญาณ  

“ลูกจ๋า แม่กับพ่ออยู่นี่  ...ลูกจ๋าได้ยินเสียงแม่มั้ย” เนื้อนางสะอื้น “แม่ได้ยินเสียงหนูร้อง แม่เห็นหนูตั้งแต่เกิด” ณไตรสะอื้น เสียงคร่ำครวญของเนื้อนาง ดังปิ่มว่าจะขาดใจ “แม่กับพ่อรักหนูมากนะลูก แม่รู้  .. ลูกยังหายใจ  ลูกจ๋า ตื่นมายิ้มกับแม่เถอะนะลูก”