บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 17 หน้า 4
“จะลูกชายหรือลูกสาวก็ลูกเนื้อนางทั้งนั้น ขอให้เค้าออกมาสมบูรณ์แข็งแรง ชื่นใจของแม่ก็พอแล้วจ้ะ” เนื้อนางยิ้มมีความสุขกับเพื่อน
บุญลือยืนแอบฟัง ได้ยินทั้งหมด สีหน้าตกใจ
บุญลือเดินเร็วเข้ามา เห็นคนงานกำลังกวาดพื้นก็ตรงเข้าไปถาม “พ่อเลี้ยงอยู่มั้ย”
คนงานยังไม่ทันตอบ แขไขก้าวออกมามอง “แกมาหาใคร บุญลือ” บุญลือเห็นแขไขก็ยังไม่กล้าพูด แขไขตวาดซ้ำ “หูหนวกหรือไง ฉัน ... นายหญิงหิมวัตถามว่าแกมาหาใคร”
“ผมมารายงานพ่อเลี้ยงเรื่องในปางครับ”
“เรื่องใคร” แขไขคิดนิดเดียว “นังเนื้อนางใช่มั้ย” แขไขพุ่งมาจ้องหน้าบุญลืออย่างคาดคั้น อยากรู้คำตอบทันที
ณไตรกำลังขับรถ สีหน้าณไตรมีแต่ความกังวลเรื่องแขไข
เนื้อนางมองถาดอาหารที่ประกายยกมาให้แล้วส่ายหน้า “เนื้อนางไม่หิว”
“ตั๋วไม่อยาก ก็ต้องกินให้ลูกในท้อง”
“เดี๋ยวฉันไปทำมาใหม่ดีกว่า นี่มันคงไม่ถูกปากคนแพ้ท้อง”
“ขอบใจนะประกาย” เนื้อนางซาบซึ้ง
“พี่อยู่ดูตั๋วแล้วกัน”
“อย่าเลย พี่คำฝาย ถ้าผู้จัดการบุญลือมาเห็นเราอยู่กันที่นี่ จะหาว่าเราอู้งาน”
“จะให้ทำงานอะไรนักหนา นี่ก็เมียพ่อเลี้ยง ในท้องตั๋วก็ลูกพ่อเลี้ยง”
“พี่คำฝาย บอกแล้วว่าอย่าพูด เดี๋ยวใครมาได้ยิน”
“ลุกเลย นังคำฝาย อย่ามัวสนิมสร้อย ไปทำงาน เนื้อนางแค่แพ้ท้องยังไม่ถึงกับคลอด ลุกนั่งเองได้”
“ก็ข้าห่วงหลานข้า ... เนื้อนางตั๋วอย่าไปไหนนะ จะเอาอะไรให้คนงานวิ่งไปบอกพี่”
“จ้ะ ไปทำงานกันเถอะ ไม่ต้องห่วงเนื้อนาง”
คำฝายมองแล้วลงจากเรือนไปกับประกาย เนื้อนางมองตามด้วยรอยยิ้มมีความสุข ความหวัง
ม่อนดอยกับแสงคำยืนอยู่หน้าโรงอาหาร มองคำฝายกับประกายเดินกันมา
ม่อนดอยมองประกายถือถาดก็รีบเข้าไปช่วยถือ “วันหลังเรียกม่อนดอยสิจ๊ะประกาย จะแบกหามอะไร ม่อนดอยเต็มใจช่วย” ประกายมองเมินม่อนดอย
แสงคำมองถาดข้าวที่ไม่พร่องแล้วถามคำฝาย “เนื้อนางไม่สบายเหรอ”
“ไม่สบงสบายอะไรล่ะ ก็แค่”