บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 7
แสงคำแต่งตัวหล่อ ยิ้ม อยู่บนหลังช้างที่ตกแต่งสวยงาม อินกับควาญช้างหนุ่มๆ แต่งตัวหล่อ เดินอยู่ ข้างๆ เป็นขบวนสินสอด
หน้าเรือนเนื้อนาง หนานไตรถูกจ้องจากทุกสายตาที่ไม่พอใจ เนื้อนางเป็นคนเดียวที่มองสงสารหนานไตร
“ผมขอโทษนะครับ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าห้ามขึ้นไปบนเรือนเจ้าสาว”
“ไม่รู้แล้วไม่มีปากถามหรือไงวะ” บุญน่านด่าซ้ำ
บัวตองปราม “เออน่า ตาบุญน่านเอ็งจะเอาอะไรกับเค้านักหนา คนเค้าไม่รู้ก็แล้วๆ กันไป คนหล่อก็ผิดน้อยหน่อย”
หมื่นหล้ามองแล้วยิ่งอารมณ์เสีย โบกมือไล่ “เอ็งไปให้พ้นๆ งานหลานข้า ไปซะ ไอ้หนานไตร”
หนานไตรหันมองเนื้อนาง เนื้อนางได้แต่มองสงสาร
“ประหลาดล่ะ ตาหมื่นหล้า หนานไตรเค้าเป็นผู้จัดการ มีน้ำใจมาอวยพร ทำผิดนิดผิดหน่อย ไม่เห็นต้องไล่เลย” รัญจวนช่วยหนานไตร
สร้อยฟ้าติง “คงกลัวหลานสาวขายไม่ออกล่ะซี้”
“หลานข้าขายออกแน่ มีแต่พวกเอ็งสามคนนี่แหละ เห่าหอน เต้นแร้งเต้นกาจนตายก็ไม่ได้เป็นเจ้าสาวอย่างเนื้อนางมันหรอกโว๊ย”
“อ๊ายยยย เจ็บ คนอย่างนังกำปุ้งสวย โสดให้ผู้ชายตะลึงย่ะ”
กำปุ้ง รัญจวน สร้อยฟ้าสะบัดใส่หมื่นหล้า
บัวตองมองหา “แล้วนี่เจ้าบ่าวล่ะ เจ้าบ่าวมาหรือยัง”
ทุกคนหันไป เห็นขบวนแสงคำที่มาถึง แสงคำบนหลังช้างเห็นหนานไตรหน้าเรือนก็ชักสีหน้าไม่พอใจ
“ไอ้หนานไตร มันมาทำไม” แสงคำพอเห็นหนานไตรก็โดดลงจากช้างอย่างเร็ว
คำฝายรีบยื่นหน้ามาใกล้เนื้อนาง “มาแล้วเจ้าบ่าวตัวจริงของตั๋ว”
“อ้ายแสงคำจะหาเรื่องหนานไตรอีกหรือเปล่า” เนื้อนางมองเห็นแสงคำก็กลัวมีเรื่อง รีบลงจากเรือน เดินมาทางหนานไตร คำฝายวิ่งตามมาด้านหลัง
รัญจวนมองแล้วเม้าท์ดังๆ “ตายแล้ว รักสามเส้า”
“อย่าฆ่ากันตายนะ เดี๋ยวเนื้อนางมันจะอดเป็นเจ้าสาว” กำปุ้งแหย่
หมื่นหล้าถีบกำปุ้งล้มทั้งยืนด้วยความหมั่นไส้