บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 7 หน้า 3
เทพทัตอึกอัก ดาวเด่นมองแล้วรำคาญพี่สาว พูดขึ้น “อยากไปงานแต่งมากนักก็ไปเลยค่ะ พี่แข เดี๋ยวจะคาใจ นอนไม่หลับ กระสับกระส่าย ลมหึงแตกซ่าน”
ธรรพ์ปราม “น้องดาว อย่ายั่วพี่สาวสิครับ”
“ก็เห็นเป็นห่วงเรื่องชาวบ้านมากกว่าห่วงน้อง”
“ถ้าไม่ห่วงเธอ พี่จะออกมาจากปางเหรอ ดาวเด่น”
ดาวเด่นกระแทกเสียง “ขอบคุณค่ะ ที่ยังเห็นน้องอยู่ในสายตา” ดาวเด่นงอน นอนลง หันหลัง คลุมโปง
“ฝากป้าวันดีเฝ้าคุณดาวทีนะครับ”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ ถ้าคุณดาวเด่นคิดจะหนีอีก ป้าจะร้องเรียกคุณธรรพ์กับคุณหมอดังๆ” ป้าวันดีพูดยิ้มๆ
ดาวเด่นเปิดผ้าห่มมาโวย “ไม่ต้องมาเฝ้า ไม่หนีด้วย ใครอยากไปงานแต่งก็ไปเลย”
แขไขมองรำคาญน้องสาว ดาวเด่นเอาผ้าห่มคลุมไปตามเดิม
เนื้อนางนั่งตรงข้ามแสงคำ มีหมื่นหล้ากับคนเฒ่าคนแก่นั่งอยู่ คำฝายมองหงอยๆ อยู่ในกลุ่มชาวบ้าน
“ไอ้แสงคำข้าเห็นมันมาแต่เล็กแต่น้อย พ่อแม่มันตายไป ก็ฝากฝังข้าให้ช่วยดู ช่วยสอน จนมันโตเต็มหนุ่ม เป็นควาญที่เก่งกล้า ขยัน เอาการเอางาน วันนี้วันดี ข้าก็บอกให้รู้ทั่วๆกันว่าข้าเต็มใจรับแสงคำมาเป็นหลานเขยเป็นคนที่จะดูแลเนื้อนางต่อจากข้า เอาละ .. เดี๋ยวพอผูกข้อไม้ข้อมือกันแล้วก็จะถือว่าแสงคำมันเป็นผัวของเนื้อนาง”
“ไม่ได้ ไอ้แสงคำแต่งงานกับเนื้อนางไม่ได้” ม่อนดอยวิ่งตะโกนมาลั่น ในมือมีจดหมาย ทุกคนหันไปมอง ม่อนดอยวิ่งมาตรงหน้าทุกคน
“อะไรกันอีกวะ วันกินแขกหลานสาวข้า ทำไมมันถึงได้วุ่นวายนัก” หมื่นหล้าหงุดหงิด
“ฉันจะไม่ยุ่งเลย พ่ออุ๊ย ถ้าไอ้แสงคำมันไม่ทำชั่วทำเลวไว้”
“ข้าทำอะไร ไอ้ม่อนดอย”
“พูดดีๆนะเว้ย ตรงนี้รวมกันหลายตีน” อินไม่ยอม
“ต่อให้มึงเอาตีนช้างมาเหยียบ กูก็ไม่กลัว กูต้องพูดความจริง”
ทุกคนมอง ม่อนดอยชูจดหมายขึ้น “นี่จดหมายของส้มป่อย จดหมายลาตาย”
กำปุ้งกรี๊ด “อ๊ายยย จดหมายลาตาย นังส้มป่อยมัน..มัน”
“ส้มป่อยตายแล้ว ผูกคอตายในเรือน ทิ้งจดหมายฉบับนี้ไว้” ม่อนดอยพูดด้วยความเสียใจผสมความแค้น
คำฝายเข้ามาดึงจดหมาย แล้วรีบส่งให้เนื้อนาง เนื้อนางกวาดตาอ่าน
“ไอ้แสงคำมันหลอกขยี้ความสาวของส้มป่อย แล้วมันก็ทิ้ง มาแต่งงานกับเนื้อนาง” ม่อนดอยบอกความจริงกับทุกคน
บัวตองปลง “พุทโธ ธัมโม สังโฆ”
“เอาละวะ งานนี้ ยิ่งอยู่ยิ่งสนุก” บุญน่านเปรย