บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 7 หน้า 5
“หุบปาก..อีสามคนนี่ แล้วไสหัวไปก่อนจะโดนกูกระทืบ ไป ไม่มีแล้วงานต่งงานแต่ง ไป จะไปไหนกันก็ไป” หมื่นหล้าโกรธจัด
รัญจวนกับพวกรีบวิ่งออกไปก่อน หมื่นหล้าหันหลังเข้าเรือนไปด้วยความอับอาย ชาวบ้านพากันแยกย้าย
“มีใครไปช่วยฉันเรื่องศพส้มป่อยหน่อยเถอะ” ม่อนดอยขอร้อง
คนแก่ 2-3 คนกับชาวบ้านหญิงรีบเดินไปกับม่อนดอย บัวตองยังติดใจ “แล้วค่าจ้างล่ะ ใครจะจ่าย บอกมาก่อนสิ ใครจะจ่าย”
“ไม่มีงาน ก้อไม่มีค่าจ้าง ไม่มีใครอยู่ให้เอ็งทวงแล้ว เห็นมั้ย นังบัวตอง ไป!! กลับ”
บุญน่านลากเมียออกไป สะล้อตามไปด้วย ทุกคนพากันออกไป แสงคำมองทุกคนที่พากันแยกย้าย ไม่เหลือใคร มองไปทางเรือนเนื้อนางด้วยสายตาผิดหวังอย่างรุนแรง
เนื้อนางถอดเครื่องประดับเจ้าสาวออก คำฝายกับหมื่นหล้าตามเข้ามา
คำฝายเอ่ยขึ้น “ที่นังส้มป่อยมันหัวเราะใส่หน้าเราวันนั้น ก็คงเพราะเรื่องที่มันกับอ้ายแสงคำ”
“ฉันไม่รู้หรอกว่า อ้ายแสงคำกับส้มป่อยใครพูดความจริงกันแน่ แต่จะให้ฉันแต่งงานในวันที่เด็กผู้หญิงคนนึงตาย” เนื้อนางมองหมื่นหล้า “ตาจ๋า เนื้อนาง ทำใจไม่ได้จริงๆ”
หมื่นหล้าเข้ามากอดเนื้อนางด้วยความสงสาร
“เนื้อนางรู้ว่าอ้ายแสงคำเป็นคนดี ไม่เคยรังแกผู้หญิง แต่ในจดหมายส้มป่อยเขียนไว้แบบนั้น .. มันก็ยากจะเชื่อว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“ไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไง ต่อแต่นี้...ไอ้แสงคำมันต้องพิสูจน์ตัวเองให้ทุกคนเห็น ว่ามันก็เป็นลูกผู้ชายคนนึง”
เนื้อนางกอดตาไว้ สีหน้าเบาใจที่หมื่นหล้าไม่เร่งรัดอีก
หนานไตรยืนมองเหม่อ สายตาเศร้าที่ระเบียงผา แสงคำเดินเข้ามาด้านหลัง หนานไตรหันมอง
สีหน้าแสงคำโกรธจัด “สะใจมึงแล้วใช่มั้ย ไอ้หนานไตร แผนของมึงใช่มั้ยที่ไม่อยากให้กูได้กินแขกกับเนื้อนาง”
“เกิดอะไรขึ้น แสงคำ ทำไมไม่อยู่ในงานแต่ง”
“ไม่มีงานแต่งแล้ว เพราะมึง มึงให้ส้มป่อยเขียนจดหมายลาตายแกล้งกู มึงจะขัดขวางไม่ให้กูได้กินแขกกับเนื้อนาง”
“แกรู้ไว้เลยนะ แสงคำ คนอย่างหนานไตรไม่มีวันเอาชีวิตคนอื่นมาแลกกับประโยชน์ตัวเอง”
“ไม่จริง มึงมันเจ้าเล่ห์ มึงทำได้ทุกอย่าง เพราะมึงอยากแย่งเนื้อนางไปจากกู”
แสงคำเหวี่ยงหมัด ชกหนานไตร หนานไตรโยกตัวหลบ แสงคำตามไปซัดอีก หนานไตรยกขาถีบแสงคำกระเด็นล้มไปกับพื้น แสงคำไม่ยอม ลุกขึ้นมาเหวี่ยงหมัด แต่หนานไตรจับแขนไว้ แล้วบิดแขนแสงคำพับไปข้างหลัง