บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 5 หน้า 2
“จำเป็นที่สุดครับ ผู้จัดการกี่คนๆ ที่อยู่ไม่ได้ เพราะไม่เคยทำตัวเข้าไปอยู่ในหัวใจคนงาน พี่ขอร้องนะครับน้องแข ในปางพี่มีฐานะแค่ผู้จัดการ ทำงานให้คุณธรรพ์ ที่เป็นลูกชายแม่นาย ส่วนน้องแขไปเป็นครู พี่ก็ขอให้เป็นครูที่ดี เป็นตัวอย่างที่น่านับถือของทุกคน”
สีหน้าแขไขไม่พอใจ แต่สายตาหนานไตรที่เอาจริง สะกดแขไขให้ฟัง
เนื้อนางมองเด็กๆ ยกมือไหว้ แสงคำยืนอยู่ใกล้เนื้อนาง
“สวัสดีค่ะ/ ครับ คุณครู”
“ทำการบ้านที่ครูให้ มาส่งพรุ่งนี้ด้วยนะจ๊ะ”
ม่อนดอยเดินถือเลื่อยอันใหญ่ สะพายกระเป๋าเครื่องมือช่าง เตรียมไปทำงานที่โรงซ่อมอุปกรณ์ เดินผ่านมาเห็นเนื้อนางยิ้มแย้ม มีแสงคำอยู่ใกล้ มองเด็กๆที่กำลังพากันเก็บหนังสือลงย่ามวิ่งออกไป
“หล่อไม่กลัว กลัวรักแท้มันจะแพ้ใกล้ชิดน่ะเซ่ มัวไปอยู่ไหนวะ หนานไตร”
หนานไตรยืนอยู่ตรงหน้าแขไขกับธรรพ์ สายตามองแขไขเป็นคำสั่ง “ทุกอย่างต้องเป็นไปตามที่พี่บอก .. ถ้าใครขัดขวางงานของพี่ ก่อเรื่องให้ปางวุ่นวาย พี่จะส่งกลับทันที แล้วก็ไม่ให้เหยียบเข้าไปในปางอีก”
หนานไตรบอกแล้วเดินไปขึ้นรถ แขไขหันขวับมาทางธรรพ์ด้วยความโมโห “ดูสิคะ พี่ณไตรทำเหมือนแขเป็นคนงาน”
“ผมเคยบอกแล้ว ถ้าคุณแขอยากชนะใจผู้ชายบ้างาน ก็ต้องเข้าใจ แล้วก็พร้อมจะเสียสละทุกอย่าง แต่ถ้าไม่พร้อม” ธรรพ์ทำเป็นทอดเสียง สีหน้ายุ่งยากใจ
แขไขฟังแล้วคิดได้ ท่าทีอ่อนลง แขไขสีหน้ามุ่งมั่น “แขพร้อมทุกอย่างค่ะ แขทำได้”
“ดีครับ งั้นเรากลับไปที่รถกัน”
“ตอนแรกแขก็ไม่รู้ว่า พี่ธรรพ์จะติดรถมาด้วยทำไม แต่ตอนนี้ แขรู้แล้วค่ะ” ธรรพ์ยิ้ม “พี่ธรรพ์มาเพราะจะช่วยแก้ตัวให้พี่ณไตร”
ธรรพ์ รีบพูด “ไม่ใช่นะครับ พี่มาเพราะพี่ห่วงคุณแขมาก”
“ดีค่ะ อย่างน้อยในปาง แขก็ยังมีคนมาระบายความอึดอัดได้บ้าง”
แขไขเดินกลับไปขึ้นรถ ธรรพ์ยิ้มเศร้าๆ ปลอบใจว่ายังดีที่แขไขยังเห็นค่า เดินกลับไปขึ้นรถ ทุกคนขึ้นนั่งในรถ หนานไตรไม่แม้แต่จะเหลือบตามองแขไข ขับรถเร็วออกไปทันที
รัญจวนกำลังผัดเครื่องแกงกับน้ำมัน ทำน้ำพริกอ่องอยู่ในครัว กำปุ้งสับหมู สร้อยฟ้าเก็บพริกแห้งใส่กระจาด
ส้มปอยวิ่งเร็ว ตะโกนมาแต่ไกล “มาแล้ว มาแล้ว”
กำปุ้งตกใจ ปล่อยอีโต้หล่น เฉียดเท้ารัญจวนที่ชักหลบแทบไม่ทัน